Koeienstier=kween met stierlijke verlangens (18+

Een kween is een koe met teveel mannelijke hormonen waardoor ze niet volgroeid is, en niet drachtig kan worden.
Maar ze is soms wel-lustig.

Op zoek naar de opening (18+

En wat doe je dan op een regenachtige dag?
Na lang met de fotocamera in de aanslag eindelijk een positie van het rund gekregen waarbij je zijn speenloze zak kunt zien (Reine, beeld bij het woord).

Na wat luieren op bed, wat jammer dat ik niet langer kan liggen, begon ik te fantaseren.
Nou ja, over openingen.
Om die te vinden/bekijken heb ik een spiegel nodig.
Zo kroop ik even later over de grond op handen en knieën met een spiegeltje in de hand.
En dit was wat ik zag!

Wellicht het muizengat.

hier sta ik

Het begon al met tegenzin. Wie heeft er nou zin om te gaan kamperen, vraag ik me ieder jaar weer af.
Weken zoeken naar een leuke camping, leuk is heel persoonlijk, want waar ik meestal sta willen de meeste mensen niet komen.
Zoals hier. Een camping met 5 plaatsen.
Heerlijke ruime plaatsen! Op veel andere campings zouden op deze oppervlakte wel 20 plaatsen staan.

Toen ik zaterdag kwam was het middelste plekje nog vrij waar ManB de caravan voor me stalde en vroeg of hij nog wat kon doen.
“Nee hoor. Dit moet ik zelf verder doen.”
En hij vertrok.
Fijne vakantie.

Tot mijn grote schrik barstte het van de muizenkeutels in de caravan. En in de hoge kastjes had de muis op het linnengoed gepiest. Gelukkig had ik het meeste ingepakt maar dat wat niet ingepakt was was meteen goor en stonk. Mijn topmatrasje helaas ook, gelukkig lag daar van alles op zodat het er alleen aan het voeteneind wat vies geworden is.
Alles er uit, alles soppen, matras met chloor gesopt en in de zon laten drogen. De bank kussens net zo. Wat een smerige troep zo’n muis! Gelukkig niks kapot gevreten. Misschien is een latex topmatrasje niet interessant voor ze. Hoofdkussen en dekbed laat ik nooit in de caravan overwinteren.
En nu alsmaar alles besprenkelen met lavendelolie.

Ik verrekte al van de pijn en dat werd door het schoonmaken niet minder. Maar ik kon niet stoppen en de volgende dag verder gaan. Alles moest schoon.

ManB was maar krapaan weg toen er een meneer naar me toekwam en zijn hand uitstak: “ik ben man van de x. Mooi plekje hier he.”
Daar gaan we… dacht ik nog, hier kom ik nooit meer vanaf, iedere dag een praatje over het weer, en de leuke camping en waar ze allemaal geweest zijn, maar dat ze hier voortaan blijven, het hele seizoen, al 10 jaar.
Ik moet afstand houden. Dit wil ik niet. Niet van die vervelende praatjes waarbij je te lang moet staan en die niets opleveren wat mij een goed gevoel geeft.

Het uitzicht is formidabel!
Dit is aan de achterkant, uitzicht op de sloot.

En dit vanaf de keuken, uitzicht op de vouwcaravan naast me, bijna een zoekplaatje want ik zie hem nauwelijks tussen de afscheiding door. En er zit ook niemand in.

Uiteindelijk vond ik snel de manier om afstand te houden want de plekken staan ver genoeg van het looppad en ik ging met mijn rug naar het pad zitten. Ik ben niet geschikt voor het sociale leven, ik ben geen mensenmens, ik functioneer niet, ben bang overlast te bezorgen, schaam me om me goed te bewegen, weet niet hoe ik me vrij moet voelen. Erger me aan lawaaischoppers, een luid zingende opa’s of voetballende kinderen die in mijn territorium komen. Dat de bron bij vroeger ligt weet ik wel. Heb nooit geleerd mijn plek te mogen hebben, op te eisen tussen anderen. Waar de vrijheid van anderen begint eindigt die van mij.

Helemaal mooi is het om door het grote raam te kijken bij mijn bed. Dat kijkt wel uit op het looppad, waar alleen de 2 verste mensen wel 22 keer per dag langs lopen omdat ze geen watervoorraadje opslaan. Maar ook het raam geeft ook uitzicht op het prachtige weiland.

Donderdagavond was ik nog altijd niet in vakantiestemming, al vraag ik me af wat dat is.
Tot op heden is het voor mij meestal afzien en veel ongemak.
En dan al die dagen bij de caravan omdat het lichaam nergens heen wil.
Wat is dan vakantie voor jou? Vroeg iemand me.
De omgeving verkennen, leuke fietstochten maken. En het allerliefst zou ik survivaltochten houden. Maar dan wel met een gezond lichaam en vooral fit en niet alsmaar zo verschrikkelijk slaperig of die nare pijn.

Er is 1 douche en wc voor de dames, en 1 voor de heren. En er is een vuilwater stortkoker waar ik niet bij kan. Je kunt bij een aanrecht in een hok de afwas doen en ondertussen praten met je “buurvrouw” die er dan niet bij kan omdat er maar 1 wastafel is.
En je kunt er de was doen, er is geen centrifuge, en er is geen enkele speelvoorziening dus ik kan niet op de wip en moet gymmen in de voortent.

Wat er wel is, is prachtig vrij uitzicht op een met uitsterven bedreigde gehoornde zandkoe.
Tenminste, ik dacht dat het een koe was, tot ik met de verrekijker eens goed bekeek wat hij tussen zijn benen had (want zo ben ik).
En toen zag ik een dikke zak hangen zonder spenen.

Dat alles zou niet zo erg zijn, ieder stadsmens kan zich wel vergissen. Maar ik kom van een boerderij!

Nou niet meteen bang zijn, deze stier is een watje. Hij doet niks! Net zoals die reu vanmiddag in Wolvega die met zijn neus onder mijn rok snoof en niet meer door zijn baas weg te slaan was.
Maar dat is een ander verhaal.

Vanavond trof mij bij terugkomst het gelukkigste moment van de week!
Iedereen is weg, ik ben nu heerlijk alleen.
En gezien de weersvoorspelling verwacht ik dat de komende week ook te blijven want die twee naast me zijn pensionadas en komen maar af en toe.
Ik kan dus eindelijk beginnen aan een vakantie.

Ik heb mijn internetbundel voor 1 maand al opgemaakt in 1 week aan de buienradar en de routeplanner en appjes.
Maar nu iedereen hier weg is, en ik alleen, heb ik ook geen internet meer nodig. Dus ik koop vast en zeker geen nieuwe bundel…

Bagage

Omdat mijn 2 logeerweken deze maand, en de 2 van volgende maand in Drenthe, zijn vervallen wegens overlijden van HteD, had ik het plan opgevat te gaan kamperen daar in de buurt.
Maar mijn plannen houden nooit stand, en nu ga ik naar Friesland.
Omgeving waar ik met Vroems heb geleefd nog eens terugzien. En het laatste pijnlijke jaar nog herinneren hoe hij zwoegde door de dagen en vocht met de verschrikkelijke vermoeidheid en later met de pijn.

Twee mannen, zo verschillend.
HteD leefde in het leven, veel ongemakkelijk en steeds meer beperkingen door hartfalen, liet niet zien dat hij de dood voor ogen had. Hield van mensen om zich heen en had die ook dagelijks. Hij was een goede vriend, voor mij, en voor vele anderen.
Op een nacht is hij weggevallen zonder “ellende”.
Geboren en gestorven in zijn eigen huis.

Vroems was mijn grote liefde.
Hij leefde naar de dood toe, regelde en plande en zorgde.
Wilde vooral veel alleen zijn. Altijd verschrikkelijk moe en het laatste half jaar erg veel pijn door de galwegkanker, veel morfine. Palliatieve sedatie werkte niet, het werd een spoedprocedure euthanasie.
Mijn rouw duurde 5 jaar in fases.
Nu, in het 6e jaar ben ik pas bezig om me hier thuis te voelen en mezelf een plek te geven, in plaats van zoals ik al 23 jaar gedaan heb zwervend van die naar die, en weer naar huis wat ik nooit tot thuis maakte, omdat ik vaker op de fiets zat.
Geen wonder dat mijn fietstassen altijd vol bagage zaten. Ik begrijp het nu pas.

En nu, andere tijden, andere ontwikkelingen.

Dus Friesland: het land waar ik opgroeide, mishandeld en misbruikt werd, niet gewenst was,
waar Vroems leefde en die me welkom heette,
ik kom altijd weer terug.

Roodkapje mist haar wolf

Ik weet niet of u het verhaal van Roodkapje kent.
Het moedige meisje die dol op de wolf was. Niemand accepteerde hun liefde en men deed er alles aan te voorkomen dat ze hem zou ontmoetten.
Maar ondanks alle verboden en dreigementen: “hij is gevaarlijk,” zeiden ze, lukte het de twee toch om af te spreken in het huis van haar oma die naar de dokter moest wegens een eksteroog.
De wolf lag al klaar in bed, terwijl Roodkapje op de rand ging zitten en hem goed bekeek.
Ze was verrukt van zijn kriebel oren, en zijn bruine ogen, maar het meest verrukt was ze van zijn grote mond. Ze wilde alles aan hem bekijken, ze kreeg er maar niet genoeg van.
En de wolf lag lichtjes te hijgen met zijn tong uit zijn mond en vlinders in zijn buik.
Roodkapje had er minstens twee keer zoveel in haar buik.
Maar gemene mensen kwamen een einde aan hun prille sprookjesliefde maken door de buik van de wolf open te snijden en de vlinders te vervangen door stenen. Roodkapje werd verbannen naar het sprookje: ‘de ram met de gouden vacht’.
Met haar is het niet helemaal goedgekomen, want liefhebben kan ze geen ander, nog dagelijks hoopt ze haar wolf weer te zien.
Maar ze zou Roodkapje niet zijn als ze zich helemaal uit het veld had laten slaan, voorlopig neemt ze genoegen met de ram met het gouden vacht.
We houden haar in de gaten!

boodschapje

Geschrokken keek ik naar de boodschappen die ik vanmorgen deed.
Ze zeiden dat die “goedkope” supermarkt goede groenten heeft. Omdat het er dit weekend ook weer niet naar de groentenkwekerij in Noordlaren ga, verkoos ik deze goedkope winkel eens te proberen.
Toen ik het thuis uitpakte viel het me ineens op, ongelooflijk, dat had ik nooit eerder zo gezien.
Zie jij het ook?

En of er niet genoeg in plastic was verpakt kocht ik ook nog een hele rol vuilniszakken
alleen maar om alles wat ik achter en voor het knieschot vandaan heb gehaald weer te verpakken om weg te doen.
Vroeger was alles veel beter, toen gooiden we die overbodige spullen op de brandstapel achter het huis.
Maar toen was tenminste niet ieder wissewasje in plastic of blik verpakt.

Een herinnering

HteD en ik.
2 Jaar geleden, op een boottochtje met de bijzonder buurman (en in mijn ogen heel goede vriend) van HteD.
Hij was toen net weer wat opgeknapt na een verschrikkelijke zieke tijd.
In mijn ogen heeft hij nog 2 jaar in bonustijd geleefd.