Struikrover

Schoonmoeder drong aan dat ik kwam, anders zou ze me halen en moest ik blijven slapen.
Dus zat er niets anders op dan fietsen. Het is de andere kant van de wereld niet, ondersteuning vol-open, en 50 minuten later was ik er al.

Na het eten weer naar huis.
Schoonmoeder vond dat niet goed, zo laat nog alleen bij weg, het was 18.30 uur. Ik moest maar langs het winschoterdiep gaan, niet langs stille weggetjes.
Maar die zijn juist zo prachtig. Ik knikte dat ik zou gehoorzamen maar dacht alleen maar: de eerst volgende afslag naar rechts!

En het laat zich raden dat er langs die stille weggetjes van alles langs de kant van de weg staat.
Ook struiken.
Wat een prachtige vondst, vooral omdat het gratis was.
Ik stouwde zoveel mogelijk in mijn fietstassen.
Waarom, denk je, je hebt toch genoeg?
Maar dat komt zo, ik ga het je uitleggen.

Onlangs had ik Maatje Helpman om snoeihulp gevraagd,
nou,
snoeien kan hij heel goed! Zelfs met wortel en al, en dat niet alleen, ook de snoeischaar aan diggelen, zo sterk is hij.
Nu is de hele strook kaal.
Aangezien dat niet mag, het is vergelijkbaar met stilte,
stiltes moet je opvullen,
en zo is het met leegtes ook.
Nu heb ik voor de 12 meter, of misschien overdrijf ik en is het maar 10, al 5 struikjes!
Ik heb nog heel wat fietstochtjes te gaan.

Advertenties

Jahahhhh

Ik zei het toch?!
Kortademigheid komt van de niersteenperikelen.
Nee zeiden artsen, dat staat daar los van.
Ze maakten me bang met hartklachten, ik moet een inspanningstest doen, die ik, vanwege mijn vakantie, pas doe als ManB weer terug is.
Maar ik had gelijk! Ondanks dat ik nog geen test gedaan heb.
De natuurlijk lokt, ik fiets me lam. En vandaag zelfs gewaagd een stuk verder te steppen dan het veilige rondje om het huizenblok om de container op te halen.
Wat heerlijk! geen last van hijgerigheid en benauwdheid.
En dat alles door een steentje van maar 8mm! Een vochtprobleem veronderstel ik.
Ik ga er weer tegenaan! Ik mankeer helemaal niks!

Hou je me een beetje tegen voor ik weer overdrijf? (de kniebandjes heb ik niet voor niets om)

Lekker alleen!

Dat ik van alleen zijn hou is vast wel bekend. Vooral alleen thuis zijn is een totale ontspanning.
En dat is me gegund na een niersteenaanvalmachine afgelopen vrijdag: ESWL (Extracorporele Shock Wave Lithotrypsie).
Wel geslaagd volgens mij, alleen nog de nierstreekpijn zien kwijt te raken.
Ik onderging al direct na die tijd een geweldige ontspanning in mijn hele lijf en hoofd.
Wilde me graag overgeven aan die ontspanning.
En daar geniet ik nog van, ook van het alleen zijn, alle afspraken had ik al eerder afgezegd, en ik maak geen nieuwe want voor je het weet is ManB alweer thuis en is het gedaan met mijn rust. Dan zijn er weer de huwelijkse plichten (op tijd eten klaar, verplicht tv mee kijken…)
Misschien als je jong trouwt, en nog niet gewend bent aan alleen zijn, dat je er dan wel tegen kunt als er iemand steeds om je heen is en altijd maar weer concessies doen.
Hoewel ik me als kind al in mezelf terug trok en het liefst alleen was, ik fantaseerde vaak dat de rest van de familie tegelijkertijd dood ging en ik heerlijk alleen op de boerderij achterbleef.
Nee, eenzaam was ik nooit alleen, wel tussen mensen.

Dat ik niet geschikt ben voor het huwelijk weet ik allang, maar wees gerust: scheiden is helemaal geen optie! Wij maken elkaar het leven niet zuur. Ik mopper alleen maar omdat klagen helpt tegen depressie.
De ideale man heb ik al gehad maar die had hetzelfde als ik, hij wilde ook graag alleen zijn.
Maar voordat hij stierf besloot hij dat ik niet alleen achter moest blijven en huwde me uit aan ManB, die ik toen ook al 18 jaar kende.
’t Kon minder.

Trilling op de Kardingerberg

Het was vandaag heerlijk buiten, net genoeg gefietst om nog net te genieten. Alleen maar rondjes en achtjes door Kardinge, want als ik dan teveel pijn krijg ben ook zoweer thuis. Met gemak haalde ik 12 km.
Op je oude dag ga je alles tellen, de kilometers, jaren, dagen, en zelfs je stappen.

Om een niersteen los te trillen kun je minimaal een uur op een mountainbike off the road gaan. Las ik.
Of natuurlijk de 8baan in Florida, dat is wel goedkoper dan een operatie!
Maar eerst doe ik vrijdag de vergruismachine, 2000 slagen in 20 minuten.
En dan droom ik ondertussen van het off the road ritje.
Nou dacht ik dat hier in de buurt geen mooi terrein is voor mountainbiken, maar…
ik zag de Kardingerberg! (leuk Filmpje zo’n ritje van de berg af)
Twee kilometer hier vandaan. Daar kan ik makkelijk naar toe.
Hij is maar 30 meter hoog. Stond stond jarenlang op mijn verlanglijstje om eens te beklimmen maar het is me nog nooit gelukt, ik bedoel: ik ben er nog nooit aan begonnen omdat ik niet nauwelijks 50 meter kan lopen.
Maar met een mountainbike… en heel veel durf! Dan moet ik er toch op zijn minst op komen?

Was ik maar jonger,
had ik mijn tijd maar niet verdaan met 30 jaar pijn lijden, en zinloos oud worden!

Mopper, mopper

Dit keer keek ik er maar een half jaar naar uit,
Maar nu ben ik toch in een gat gevallen.

Wat moet ik doen, waar ga ik beginnen, lange dagen.
Niet om 17 uur omschakelen en mijn huisvrouwentuniek aantrekken.
Niet natafelen, niet mopperen, niet wachten tot het 10 uur is en ik te moe ben om nog wat te doen. Niemand om tegen te klagen of naar te luisteren.
Ook niemand om even iets voor me van boven te halen, of boodschappen te doen als ik geen zin heb.
En het moeilijkste obstakel is dat er niemand is om de container 50 meter verderop bij de straat te zetten.
Afspraken afgezegd.
Wat is er aan de hand denk je misschien.
Wel, ManB is vanmorgen vertrokken.

Geduld

Het is een kwestie van geduld.
Zo stond ik wel een kwartier bij de voordeur in afwachting van wat deze poes zou doen.
Ik had haar al vaker gezien dat ze bovenop het vogelhuisje ging zitten.

Maar ze had mij ook aldoor in de gaten en keek ‘de kat uit de boom’.
Geduld, dat heeft een kat wat meer dan ik, na een kwartier kon ik niet meer staan en ging naar binnen, trok de hordeur (eigenlijk een anti poezendeur) achter me dicht…
En toen was haar geduld ook op!
(en ik niet zo snel)

PS: weet iemand wat ik zo snel kan doen tegen deze indringer? Er zit een koolmeesje in te broeden.

Wat een gezellige dag hè?

Na het genieten van de koningsnacht begon het grote wachten.

Eigenlijk is het toch ook, of misschien wel vooral, koninginnedag.
Iedereen stond vol verwachting te uit te kijken naar wat voor glimlach de koningin dit keer weer zou opzetten, en welke hoed of jurk, hoe parmantig ze wel loopt op hoge hakken over de keien van de vismarkt die grondig gereinigd zodat ze er geen vislucht meer hangt.
En natuurlijk was men zeer tevreden over het gesprek met de koning over de aardbevingen.
Ja, ook ik, Appelvrouw zelf, ben daar slachtoffer van, maar ik geloof niet in de hulp van het koninklijk paar, die zijn alleen voor de centen en het sprookje, volgens mij dan he, wat weet ik er ook van.
Ze waren vast en zeker opgelucht dat ze hun lachmaskers af konden zetten, hun kaken flink konden wrijven en Maxima heeft natuurlijk verlangd naar lekker eten bij afhaalrestaurant Rima. Gewoon lekker schransen met het plastic bordje op schoot.

Maar het gewone volk is gelukkig en neemt het er de hele avond nog van.

PS, Alle foto’s zijn al eerder gebruikt.
En de meeste kleertjes heb ik ook zelf gemaakt.