Mag ik hier zitten?

“Mag ik hier zitten?”
Nee, zou ik willen zeggen, maar ik kijk de man alleen aan in de hoop dat mijn neus hem zoveel zal afschrikken dat hij snel doorloopt.
Hij wacht, vastbesloten naast mij te willen zitten. Waarom bij mij! Er zijn nog wel meer vrije plaatsen naast anderen.
Er zit niets anders op dan mijn tas van de bank te halen.
In plat Gronings praat hij tegen me.
Als ik doe alsof ik het niet versta zal hij vanzelf wel zwijgen.
Maar hij wil praten, de hele wachttijd lang. Zinloze praatjes over verkiezingen en een ezel.
Wat kan het mij schelen, net zoals bij het weer kun je er met praten toch niets aan veranderen.
Verveeld kijk ik naar mijn handen op schoot en zie dat het tijd is dat ik mijn nagelriemen eens met een bokkepootje terugdruk.
Hoe ik ook mijn best doe hem te negeren, hij gaat onverstoorbaar verder.
“Vroeger…”
En ik krijg zijn hele levensverhaal te horen en alle politieke veranderingen.
Wat zou ik graag in slaap vallen, of me verdiepen in het luisterboek “kamp de miseère.”
Had ik maar vrienden die me speciale berichtjes stuurden of had ik op facebook maar vrienden om mee te ouwehoeren zodat ik kon vluchten in andere bezigheden.
Maar ik ben misschien wel net zo alleen op de wereld als deze man die zijn ei kwijt wil aan onbekenden, zoekend naar verbinding en het nooit vinden.
Daarom luister ik, en zeg op gewenste momenten dat het wel zwaar voor hem is geweest, of een bijzondere tijd, en dat hij toch zo zijn best heeft gedaan, en af en toe glimlach ik zelfs bemoedigend. Terwijl het me allemaal geen snars kan schelen.
Als hij aan de beurt is legt hij zijn hand op mijn hand, “het was fijn met u te praten. Kan ik u nog eens ontmoeten?”
Ik knik, want ik ben zo ontzettend slecht in nee zeggen.

Dit siepelvrouwtje bekeek ik in Ootmarsum tijdens een midweekje weg met HteD.

Lief blik

Ik zit in een weggeefgroep en daar kreeg ik de op dracht om dit mooie blikje te vullen met zelfgemaakte chocola.
Wel, dit is het resultaat.
Prachtig blikje he!

Zondagskind

Die vraag rees ineens vanmorgen op tijdens een fietstocht door de plenzende regen.
Net zoals gistermorgen, regen, regen, fietsen, pijn bij ademhalen, zuchten, klagen.
Maar ik heb niemand om tegen te klagen. ManB heeft er echt geen zin in, we zijn alleen getrouwd in voorspoed.
Waar doe ik het allemaal nog voor, dat vroeg ik me af, al fietsend tegen die harde wind in.

Slapen met een cpap apparaat doe ik nu vanaf 23 januari.
Eerst voelde ik me al snel fitter maar dat moet het placebo-effect geweest zijn want na pakweg 2 weken werd het steeds minder, voel me weer net zo wrak als voorheen.
Een slechte nacht was bijvoorbeeld, mét masker, met veel te hoge waarden, andere nachten zijn soms de helft maar altijd nog veel te hoog.
3 obstructieve apneus.
97 hypopneus (lage/oppervlakkige ademhaling door luchtwegen- weet ik veel, en dat is bijna een apneu).
36 apneus (ademstops) in 1 uur (centraal apneu = geen ademhaal aansturing vanuit de hersenen), waarvan 2 iets meer dan 1 minuut duurden. Mijn hersenen liggen gewoon te slapen!
Dan krijg ik te weinig zuurstof in mijn bloed en organen, en moet mijn lijf hevig protesteren om ze wakker te maken.
Het is eigenlijk nog een wonder dat ik leef.

De ene mevrouw van het slaapcentrum zei: voer de druk op naar 8 (druk= is omgevingslucht die via een masker in kunt ademen)
De ander zei: 8 is te hoog, zet maar op 7.
Maar ik zette hem algauw op 9, want die lucht had ik hard nodig, dat voelde veel fijner, in de nacht althans, ik sliep wel 8 uur achtereen. Overdag merkte ik er niets van.
En gisteren bij controle zei de verpleegkundige dat 7 te hoog is voor het centrale apneu (luie hersenen dus), bij hoge druk schijn je dan weer meer apneus te krijgen.
De druk weer terug op 6. Maar dat werkte eerst al niet genoeg, waarom zou dat nu wel zo zijn?
Moeite met lucht, benauwd, en na 4 uur wil ik het ding afrukken wegens ademnood. Ik heb sowieso altijd al sinds een jaar het gevoel dat ik door een theedoek adem, en als er dan nog een masker voor je neus zit waar naar mijn gevoel
te weinig lucht uit komt…

Nu ik heb geproefd van redelijke fitheid begint het een beetje te frustreren. Al ben ik nog wel geduldig, nog wel, want wat moet je anders.

Had ik maar iemand om tegen te klagen, iemand die met me mee klaagde over hoe erg het wel is.
En ik zou natuurlijk de pest in hebben over zo’n reactie, want zo erg is het nu ook weer niet hoor! Ik heb, voor zover ik weet geen dodelijke ziekte, geen lijdensweg. Het zijn alleen maar ongemakken. Ik ben 60, heb liever deze kwaaltjes dan een ernstige ziekte.
Zoals Vroems wel zei als hij een minne dag had: toch zijn we zondagskinderen, we kunnen doen wat we willen, of juist laten wat we niet kunnen. En dan sloeg hij een arm om me heen, of kneep in mijn hand. Zonder een baas of uwv die iets van je wil. We hoeven niet te werken voor ons geld.
En dat is zo, ik ben ook zo’n zondagskind.
Er valt helemaal niets te klagen!

Het leven is toch nog mooi vandaag

In de ochtendspits op de fiets over de korreweg en paterswoldseweg is spelen met je leven.
Je wilt niet weten hoeveel ongelukken ik heb weten te voorkomen door af te remmen voor gevaarlijke en onoplettende fietsers.
Het martiniziekenhuis is best ver weg als je in de plenzende regen moet. 9 km, en de obstakels bij het spoor is een ellende, je mag rustig 10 minuten extra fietstijd rekenen.
Maar ik ben natuurlijk heel stoer, regenpak aan, windbril op, en sjezen, met de stroom mee, hele slierten fietsers achter elkaar, je kunt niet meer inhalen of pech krijgen, je wordt gewoon meegesleurd in de sliert, afslaan kan niet meer of het hele peloton gaat onderuit.
Een paraplu die midden op het fietspad reed heb ik een duw gegeven, de vrouw die hem vasthield vloekte, maar dat rotding had mij net zo goed in mijn ogen kunnen prikken! Welke idioot fietst nou over die drukke fietspaden met een paraplu! Hopelijk komt er gauw een verbod op die gevaarlijke gewoonte.
Achteraf toch maar niet meer doen want stel dat dat stomme mens gevallen was, dan zat ik met de ellende en zou ik niet op tijd op de afspraak komen.

De echo laat zien dat de irriterende niersteen sinds 8 maanden geleden, niet noemenswaardig gegroeid is, ruim een halve cm is ie nu.
Ik tolereer zijn aanwezigheid en opstandigheid, want hij wil er wel uit maar zit waarschijnlijk met een flijmscherp kristallen weerhaakje in mijn nier vast.
Neuriënd fiets ik rustig in de regen naar huis, er is geen sliert fietsers meer,
het leven is toch nog mooi vandaag.

Ecolution

Lauwersooghaven heeft ook een bijzonder schip waar heel veel tonnen in zitten.
Misschien ken je het wel, van Wubbo Ockels.
Hiermee willen ze waterstof “promoten”.
Mijn foto is maar een kiekje, er zijn mooiere op internet.
Hier kun je zien hoe hij er varend uitzag in een rustigere kleur.
Voor wie nog wat wil lezen over de Ecoclution kan onder andere hier terecht.

Hij ligt ter hoogte van de boatlift, verscholen achter de rescue zone.

Lauwersoog Haven

ManB en gingen naar het Lauwersmeergebied, hij lopend, ik met de step, maar het bleek geen goede combinatie, ik moest te langzaam om hem bij te houden, en dat is zwaar.
Daarom besloten we naar de haven te gaan, daar konden we ieder ons eigen weg kiezen zoals wij gewend zijn.
Veel valt er niet te vertellen.

Touwen, prikkeldraad en kettingen fascineren me altijd en soms kun je echt je hart ophalen in de haven.

D’r is gewoonweg niets te zien op het water, jammer dat er geen windmolens staan.

Wordt vervolgd

Niet lekker

Geheel onverwacht is ManB vanmiddag met zijn ouders op stap gegaan naar het westen.
Ineens zit ik de hele middag en avond alleen.
En daar krijg ik zo’n dwaas gevoel van in mijn hoofd.
Ik wil iets stiekems doen, iets wat niet netjes is en waar ManB niet achter mag komen. Dansen op tafel, muziek hard aan, smakken en slurpen tijdens het eten, gekke bekken trekken tegen mijn spiegelbeeld. Kliederen op de muren, een schilderij ophangen die hij lelijk vindt.

Of zal ik iets te snoepen kopen?
100 meter verderop keer ik alweer om want ik weet niet wat ik kopen moet, niets is lekker.
Zal ik een minnaar uitnodigen?
Nou, wie dan? Ik ga het hele lijstje bij langs, maar voor vandaag is niemand lekker.
Eerder ging ik wel eens het huis schoonmaken of klusjes doen, maar ja, dan ben je zelf niet lekker.

Het zal wel weer een zoveelste avond op de bank worden, helemaal alleen, met een breiwerk op schoot.
En alles blijft hetzelfde.

“Hé schat, heb je een goeie dag gehad?”