Zijn ogen zochten de dansvloer af alsof hij verdwaald was. Twee jongere jongens volgden hem. Ik stond al een tijdje aan de kant want met die disco muziek kon ik niet lekker dansen.
Vlak voor me kwam hij tot stilstand alsof het toeval was.
Zo te zien danste hij nooit, hij was waarschijnlijk tegen de 40 en leek meer iemand voor in den bruin café.
De twee jongere jongens, meer van mijn leeftijd, stonden er ook maar wat bij alsof ze als hondjes wachtten tot hun baasje weer naar buiten zou gaan.
“Dans je niet?” vroeg hij me, en ik reageerde: “jij wel?”
En zo raakten we aan de praat, voor zover je iets kunt zeggen in die harde muziek.
Geert heette hij, dat had ik wel verstaan, en hij kwam uit een dorpje boven de stad.
En hij wilde alle vrouwen Joantje noemen zodat hij zich niet kon vergissen, grapte hij.
Al snel besloot hij me thuis te brengen, en ik zei goed, zonder dat ik ook maar iets anders voelde. Allang blij dat ik gezien was.
Ook de 2 jongens gingen mee naar mijn kamer, en 4 stoelen had ik niet dus ging ik op bed zitten en Geert bleef staan. Het was ongemakkelijk met zoveel grote mannen in mijn kamer, ik was wel gewend aan de andere bewoners, maar die waren van mijn leeftijd, en niet zo groot.
Omdat ik niet wist hoe je initiatief moest nemen liet ik altijd alles maar gebeuren in de veronderstelling dat de ander het wel wist. Net zoals mijn vader altijd voor me gedacht had, en bepaald hoe ik me moest gedragen, wat ik moest zeggen en doen. Eigen inbreng had ik niet mogen ontwikkelen.
De wereld draaide om mij heen alsof ik in een glazen bol zat, soms zelfs zag ik alles alsof ik in een sneltrein zat en door het raampje keek.
De wereld, het leven, was daarbuiten.
Geert joeg zijn hondjes naar de auto en bleef met mij alleen.
Hij zoende me, ik had een hekel aan tongzoenen, vond het vies en afschrikwekkend. Altijd kreeg ik dat weerzinwekkende beeld van mijn vader voor me, zijn priemende tong in mijn mond, zijn gore smaak, en mijn hoofd die zich heftig terugtrok. Altijd gevolgd door zijn slijmerige opdracht lief voor hem te zijn.
Zo walgde ik ook van de zoenen van Geert, maar ik verweerde me niet, bang dat hij dan weer zou verdwijnen en er weer niemand was. Hij graaide naar mijn borst en weer weerde ik me niet af. In mum van tijd graaide hij ook tussen mijn dijen en in nog kortere tijd had hij zijn daad verricht. Zonder gevoel van mijn kant, zoals ik gewend was er even tussenuit te gaan als ik niet mee wilde maken wat er komen ging.
Maar ik was zo blij met aandacht omdat ik de leegte niet aankon.
Hij zou weer eens langskomen, en ik zei goed want ik dacht niet dat hij het zou doen.
Toch deed hij het.
Al snel had hij kennelijk andere gevoelens voor me opgevat, al bleef de sex waardeloos. Het hele spel met elkaar duurde nog geen 5 minunten vanaf de eerste kus tot de kleren weer aan. Omdat ik alle momenten van samenzijn niet kwijt wilde ging mijn geest altijd even weg als hij zich wilde verlossen.
Hoe ik nee moest zeggen tegen zijn sexuele handelingen wist ik niet, bang dat hij me dan zou afwijzen en ik weer helemaal alleen op de wereld was.
Ik fleurde op met hem, hij had zoveel humor, we lachten ontzettend veel.
Geert woonde bij zijn moeder en zus. Moeder was beginnend dementerend daarom kon ik niet bij hun thuis komen, dat vond ik niet erg, had toch een hekel aan alle ouders.
Vervolgens nam hij me regelmatig mee in zijn vrachtwagen zonder me aan te raken wat me blij maakte. Ik had liever een vriend, want sex maakt alles nog leger.
Een dag met hem op de vrachtwagen was hysterische blijheid waar ik door het dolle van raakte. Als hij me weer uitzette aan de paterswoldseweg huppelde ik zingend naar huis en kon de gekte bijna niet de baas.
Maar het gaf geen energie om op te teren want van binnen was er altijd pijn en honger.
Af en toe kwam hij wel bij me thuis om sex te hebben, vrijen noemde hij het, maar toen al vond ik vrijen iets anders. Op die manier had ik hem niet nodig, mijn ziel had verwarming nodig, en ik klampte me aan hem vast.
Op een dag hadden we weer afgesproken dat ik om 5 uur in de ochtend aan de paterswoldseweg zou staan wachten.
Maar ik had een oproep voor een keuringsarts gekregen voor die dag en kon niet weg.
Geert had me nooit een telefoonnummer gegeven en ik had er niet om gevraagd.
Ik wist natuurlijk wel voor welk bedrijf hij werkte, dat stond met grote letters op de vrachtwagen. Dus ik belde en vroeg naar Geert, onschuldig. Maar er werkte geen Geert.
Al snel kreeg ik te horen hoe hij echt heette, en wat zijn thuis telefoon was.
In de avond durfde ik te bellen, kreeg een aardige mevrouw aan de telefoon, zijn zus dacht ik, want ze droeg dezelfde achternaam als die zijn baas me gegeven had.
“Mag ik je broer wel spreken?” vroeg ik, en noemde de naam.
“Mijn broer,” lachte ze, “mijn man bedoel je misschien? hier is hij.”
Hij sprak verward, en zei me zo terug te bellen als hij het had uitgezocht.
Er gingen lampjes branden.
Hij belde een uur later, woedend, hoe ik het had gewaagd hem thuis te bellen.
En hij wilde me nooit meer zien.
Al zijn verraad gooide hij op mij, maar gek genoeg deed het me geen pijn, ik begreep dat hij door de mand gevallen was, dat zijn spelletje over was.
Het duurde een dag voor het goed tot me doorgedrongen was en constateerde vrij neutraal:
geen waardeloze sex meer
en geen vriend meer.
