De één na laatste dag in huize Vroems.
30 maart 2011
Het huis is bijna leeg. Jouw sfeer wordt steeds verder afgebroken, zoals straks ook dit huis.
Sinds ze je tafel uit huis gehaald hebben staat je urn veilig onder de schoorsteenmantel.
Die blijft daar staan tot ik de deur achter me dicht moet trekken en de sleutels overdraag aan de kopers.
Het regent.
Ik ben vroeg wakker en loop altijd eerst naar je urn en je foto er naast.
Op mijn hurken zittend leg ik mijn handen op je urn en voel, ik voel jou.
Soms verbeeld ik me dat het je hoofd is. Je mooie hoofd, je warme ogen, je zo fraai gevormde mond.
Maar ik kan niet lang voelen.
Het regent,
ook in huis.
Ergens lekt het vreselijk!
Het enge trapje op naar de zolder, het gutst overal. Op 3 plaatsen hang ik een emmertje en zet een teiltje onder een grote lekplek.
Paniek, en opluchting. Gelukkig is dit niet gebeurd in de week toen de sedatie niet werkte en jij meestal wakker was. Gelukkig hoef je dit niet meer mee te maken. Het verval van je huis.
Maar wat nu, morgen is de sleuteloverdracht en woninginspectie!
Zouden ze er nog een probleem van maken?
Tot mijn schrik zie ik het water aflopen naar beneden.
Ik vlieg het gevaarlijke trapje weer af, naar je urn, het plenst ergens vlakbij maar ik zie geen nattigheid.
Toch neem ik de urn op van de vloer, en net als ik dat doe vallen de eerste dikke druppels uit de rand van de schoorsteenmantel precies op de plaats waar je stond.
Mijn hoofd slaat op hol. Je urn tegen mijn borst.
Het ergste scenario spookt door mijn hoofd:
Ik ben een uur later wakker geworden en zie tot mijn ontzetting dat de zee urn is opgelost, en het plastic waar je as in zit ook, al je as ligt verspreid door de kamer, met het water meegevoerd tussen de vloernaden en kieren.
Hoe had ik je dan weer bij elkaar moeten vegen?
Nog met de urn tegen mijn borst gedrukt staar ik naar de waterlozing met een zeeziek gevoel in mijn benen.
Mijn liefste, ik heb je urn gered, ik heb je bij elkaar weten te houden.
Heftig, en sterk, ook in combinatie met de foto.
Ik duw dan wel op “like” , maar het is iets anders.
Ik voel de paniek, en zie het staccato-verhaal dat zo goed klopt, en de stenen bal op het randje.
Barbara, het was ook heftig.
Die bol heeft de vorm van de urn. En zo voelt het, op het randje.
Like: niet zo goed gekozen woord, soms twijfel ik dan ook om er op te klikken als ik iets me toch raakt.
je laat mooi zien dat je bij een fijne afstemming kunt vertrouwen
dat je het juiste doet op het juiste moment!
vingerwijzingen………..
hartelijke groet
en mooie foto ook!
stil
mooi
ook al is dat een raar woord voor iets dat je haast pijn doet als je het leest
vooral je laatste zin
@ Svara,
Mwah…
@ Suiker,
…
@ Wille,
Voor sommige dingen zijn geen woorden.
Dankje voor je reactie.
@excuses Appelvrouw
………
Svara, dat is toch niet nodig? Je zei niets verkeerds.
Voor mij is het niet meer dan toeval.
Pingback: De dag dat Vroems uit voer (2) | Appelvrouw