Je urn gered (Rouw)

De één na laatste dag in huize Vroems.
30 maart 2011

Het huis is bijna leeg. Jouw sfeer wordt steeds verder afgebroken, zoals straks ook dit huis.
Sinds ze je tafel uit huis gehaald hebben staat je urn veilig onder de schoorsteenmantel.
Die blijft daar staan tot ik de deur achter me dicht moet trekken en de sleutels overdraag aan de kopers.

Het regent.
Ik ben vroeg wakker en loop altijd eerst naar je urn en je foto er naast.
Op mijn hurken zittend leg ik mijn handen op je urn en voel, ik voel jou.
Soms verbeeld ik me dat het je hoofd is. Je mooie hoofd, je warme ogen, je zo fraai gevormde mond.
Maar ik kan niet lang voelen.
Het regent,
ook in huis.
Ergens lekt het vreselijk!
Het enge trapje op naar de zolder, het gutst overal. Op 3 plaatsen hang ik een emmertje en zet een teiltje onder een grote lekplek.
Paniek, en opluchting. Gelukkig is dit niet gebeurd in de week toen de sedatie niet werkte en jij meestal wakker was. Gelukkig hoef je dit niet meer mee te maken. Het verval van je huis.
Maar wat nu, morgen is de sleuteloverdracht en woninginspectie!
Zouden ze er nog een probleem van maken?
Tot mijn schrik zie ik het water aflopen naar beneden.
Ik vlieg het gevaarlijke trapje weer af, naar je urn, het plenst ergens vlakbij maar ik zie geen nattigheid.
Toch neem ik de urn op van de vloer, en net als ik dat doe vallen de eerste dikke druppels uit de rand van de schoorsteenmantel precies op de plaats waar je stond.
Mijn hoofd slaat op hol. Je urn tegen mijn borst.
Het ergste scenario spookt door mijn hoofd:
Ik ben een uur later wakker geworden en zie tot mijn ontzetting dat de zee urn is opgelost, en het plastic waar je as in zit ook, al je as ligt verspreid door de kamer, met het water meegevoerd tussen de vloernaden en kieren.
Hoe had ik je dan weer bij elkaar moeten vegen?
Nog met de urn tegen mijn borst gedrukt staar ik naar de waterlozing met een zeeziek gevoel in mijn benen.
Mijn liefste, ik heb je urn gered, ik heb je bij elkaar weten te houden.

Advertenties