Oranjekrullenpruik

Ze begreep mij satire helemaal niet in mijn vorige stukje “Ahh die vrijheid”, had ik dan niet begrepen dat ik al die tijd toch had mogen fietsen?
Om satire over te laten komen moet je blijkbaar een andere toon aanslaan en ik liet het er maar bij, het is dodelijk om het uit te leggen.

Vorig jaar vergeleek ze de corona-regels met oorlog, ik zei haar nog: “pas maar op, zo roep je nog de oorlog over ons af, en dat is echt veel erger. En weet je evenmin wat er komen gaat.”
Erger dan dat ze niet naar een festival kon bestond volgens haar niet.
Maar gelukkig, er kwam een eind aan de corona-regels, en haar oorlog, en die van vele ongenuanceerden met haar, is afgelopen.

Nu wappert ze met haar oranjekrullenpruik en is gelukkig, want ze mag carnaval vieren.
Ik kan alleen maar denken: laat ze in vredesnaam nog maar gauw veel vieren want de echte oorlog is begonnen.

Aaaahhh, die vrijheid!

Twee jaar lang las ik boeken over de 2e wereldoorlog, over concentratiekampen, de Russen, gevangenen in China, over andere dictatuurlanden. En de pest epidemieën gedurende een paar eeuwen. Over meisjes die ontvoerd en uitgehuwelijkt werden. Over gevangen meisjes die als sexobjecten gebruikt worden. Over dierenleed; mishandeling omdat de mens alles naar zijn eigen hand wil zetten. Over dierproeven. Over mensen met het locked in syndroom.

Tijdens het lezen van ieder boek telde ik mijn zegeningen. Wat ben ik vrij!
Ik hoef niet naar een terras voor mijn thee want dat kan ik zelf zetten, ook niet naar een restaurant voor mijn eten want dat kan ik zelf kopen en koken.

De corona-regels zijn versoepelt, ineens mag men weer wat, ook al is het natuurlijk nooit genoeg, geef je 5 vingers, dan wil men een hele hand, en geef je een hand, dan willen ze de hele arm.
Nu er nog geen festival georganiseerd mag worden kunnen ze altijd nog met z’n allen gaan protesteren in een optocht, zonder regels, want dat is fijn, dat is vrijheid.

Van die versoepelingen heb ik eindelijk ook geprofiteerd! Want dat is eigenlijk het enige waar ik het over wil hebben.
Vanmiddag voor het eerst in de 2 corona-jaren heb ik meer dan een uur gefietst, langs de grasdijkweg, via TenBoer, de stadsweg weer naar huis.
Vrijheid. Fietsen met tegenwind, zo ver mogelijk van alle mensen weg.
Een thermoskan thee mee en zomaar een op een bankje in de natuur, zonder andere mensen om me heen, mijn brood eten.
Aaaahhh, die vrijheid heb ik de afgelopen 2 jaar enorm gemist.

Grasdijkweg langs het Eemskanaal

Stadsweg van Ten Boer naar(Kardinge natuur) Groningen

Swienenkeutels, paardebonen en sukkeloa

Het is natuurlijk prachtig als je baas in deze tijd nog een kerstpakket aan huis laat bezorgen (ik bedoel gisteren, 8 januari). Maar wat zit daar nu zoal in?

Paardebonen, ofwel mollebonen. Ook al staat er op het pak waarom het mollebonen heet, mij is het nog steeds niet duidelijk. Maar die krengen zijn zo vies! En de vliesjes blijven achter op je tong hangen. Als dat de smaak van Groningers is, dan begrijp ik wel waarom ik geen omgang met buren heb. dus wil je ze hebben? kom maar halen, ze liggen nog naast de kliko.

Molle bonen, dat zijn gewokte tuinbonen. Vroeger veevoer.

Ook nog prachtige oranje Hooghoudt. Maar dat is limonade siroop.

Je kunt beter zelf een lekker watersapje maken, zo uit de kraan. Maar, je hebt gelijk, een gegeven paard niet in zijn bek kijken.

Voor de teleurgestelden zit er nog wel een reepje sukkeloa in. Gronings spreek ik niet, dus hoe je dat gesukkel uitspreekt zou ik niet weten, als ik het probeer klinkt het alleen maar heel lachwekkend-dom. Ik heb het nog niet geproefd.

En dan tot slot nog de swienenkeutels. Er staat op dat het een zuurtje is voor roege swienen. Niet dat ik me een ruig varken voel, maar ik wilde het toch wel proeven, en wat denk je?

Het is een zoet/zout zacht dropachtige snoep, beter bekend als Heksendrop.

Dit dus totaal, ook nog een pakje kniepertjes en een beroemde Knols koek.

Moet je dit nu zien als waardering voor de werknemers van de baas? Ik weet het niet, ben ik nu zo ondankbaar? Wil de baas overgewicht bij zijn personeel? Of zou hij volgend jaar een zwem/sport abonnement geven?

Nu hou ik er echt mee op

Nou bijna dan, ik wil niet overdrijven, toch was ik het braafste vrouwtje van Nederland (of in ieder geval in mijn omgeving).
Maar nu is het afgelopen, dat zeg ik je bij deze!
De hele coronatijd hield ik me strikt, en overdreven, aan de voorgeschreven regels.
Er was niemand welkom, de minnaar deed ik de deur uit.
Ook van ManB hield ik anderhalve meter afstand, we slapen zelfs niet samen, en de “gewoonte kus” bij het komen en gaan (kijk ons eens intiem zijn) hebben we afgeschaft uit angst elkaar te besmetten. We eten wel ’s avonds samen, ieder aan een hoofdeinde van de lange tafel.
Schoonouders heb ik ook al 2 jaar niet meer gezien net als mijn 500 “vrienden”, maar die laatste heb ik nog nooit gezien, sterker nog: ik heb ze nog nooit gemaakt, dus dat telt zeker niet? Als het aan mij had gelegen was er nooit een virusje vrijgekomen, maar ik leef in een “maatschappij” waar mensen elkaar nodig hebben om hun leegtes op te vullen (waar hebben we elkaar immers anders nog voor nodig?).

Om me heen zie ik door de ramen hoe mensen elkaar ontmoeten, omhelzen, zoenen. Hoe ze op een “feestje” strak tegen elkaar staan, omhoog te springen met de armen in de lucht, zodat ze elkaar niet slaan. De gordijnen goed open zodat ik alles kan zien, ook de mensen die het parkje beneden in gaan om iets in het donker te doen wat ik niet mag zien.
Mensen komen overal samen. En ik?
Ik zit zoals mijn hele leven moederziel alleen (nou… die moederziel heb ik hopelijk niet!)

Nu ja, ik zeg het je nog maar eens, ik stop er mee, het is genoeg geweest.
Mensen klagen dat ze niet bij me mogen komen, mensen klagen dat ze me zo missen. Mensen klagen dat ik zo streng ben, mensen willen normaal leven.
Mensen willen iets van mij.

En heus, dat heeft wel effect, het maakt me verschrikkelijk onzeker, ben ik zo dom?
Heb ik mezelf al die tijd tekort gedaan?
Een voorzichtig stemmetje in mijn hoofd probeert nog te fluisteren: wat is normaal als je veel beperkingen hebt?
Maar het stemmetje wordt overstemd door andere mensen. Maak je toch niet zo druk. Niet iedereen krijgt corona. Straks vervreemden we van elkaar.

Nou, ik ben overstag, ik zeg het je bij deze.
Vanavond nog zoek ik een minnaar met eigen bed, en op fietsafstand.
Nodig ik morgen al mijn 500 vrienden uit en we doen een groepsknuffel, wat kan het ons nou schelen. Ik wil niet langer het brave vrouwtje van Nederland zijn, ik wil niet langer gepest worden omdat ik me aan de regels hield. Daar hou ik nu echt helemaal mee op.
Om te beginnen slaap ik vannacht weer met ManB, het is nu echt genoeg geweest.
Ik ben niet meer braaf, dat zeg ik je bij deze.

Afbeelding van Justin DeGarmo, Who needs friends

Dit is echt de allerlaatste

Terwijl ik rustig de avond probeer door te komen, luisterend naar het boek: Duizend dagen extreem leven, van Natalie Righton, is het buiten minstens net zo erg als in de oorlog van Afghanistan. Bommen vallen hier al dagen, en vuurtje wordt natuurlijk ook gestookt van oude bankstellen, boekenkasten en allerlei troep die anders maar naar de stort zou gaan. Het ligt vast aan mij dat ik hier allemaal niet meer tegenkan. Ik meende gehoord te hebben dat er een vuurwerk verbod is, maar dat geldt natuurlijk alleen voor de brave burgers die dat uit zichzelf al niet nodig hebben.

Het is dan ook de schuld van al het tuig dat ik vandaag aan de drank ben gegaan. Het was nooit goed voor me, na een half glaasje was ik al flink beschonken, meestal misselijk, en de volgende dag hoofdpijn. Maar eens moet ik het toch leren? HteD gaf me ooit dit glas met een flesje nep Jägermeister,zodat ik thuis kon leren drinken. Maar het is er nooit van gekomen, tot vandaag, maar dan wel met de echte drank. En H stierf in de zomer van 2017, dus die zal dit niet meer meemaken. Daarom heb ik maar besloten dat dit ook echt de allerlaatste is.

En kom me nu niet aan met een gelukkig nieuwjaar! Hebben die wensen vorig jaar dan wel geholpen?

Roodkapje (een kerstverhaal voor de kleintjes)

Uit de doos van 2016

Op een dag ging roodkapje naar het bos want ze wilde wat mos plukken voor kerststukjes.
Het was al bijna kerstmis namelijk.
Maar je gelooft niet wat haar overkwam.
Ik zelf eigenlijk ook niet.
Toen ze haar mandje vol mos had, zag ze daar de kerstman liggen.
In z’n nakie in de zon, op het zachte mos.
Roodkapje had al heel wat meegemaakt in haar leven, de grote mond van de wolf had ze gevuld, grootmoeder van stenen voorzien, en alle dieren van het bos had ze al lief gehad. Daarom schrok ze ook niet. Maar de kerstman wel, hij sprong overeind.
Ze bekeek hem eens goed, een kerstman zonder kleren zag je anders nooit.
Tussen zijn benen hing maar een heel klein kerstklokje.
Snel bedekte hij het met zijn handen.

Kom, zei Roodkapje tot de kerstman, waarom doe je zo beschaamd? Ik heb al gemind met alle dieren, van olifant tot bosspitsmuis, en bij die laatste moest ik echt zoeken.
De blote kerstman begon te bibberen.
Zijn klok begon te luiden en hij begreep dat het tijd was.
Roodkapje giechelde om het prachtige geklingel van de bellen.
Draai je om, zei de blote kerstman.
Hoewel Roodkapje nog wist van de olifant toen ze zich daarvoor omdraaide, was ze verrast door deze verlegen man, hij kon haar natuurlijk niet aanzien, dan werd hij verlegen.
Ze stond allang omgedraaid en vroeg zich af wat hij aan het doen was.
Toen hoorde ze in de verte: Hé en vort, begeleid door vele kerstbellen.
Ze keek omhoog.
Daar op de wolken zag ze de blote kerstman in zijn arreslee glijdend over de wolken, zijn klokje belde bij iedere golf en hij lachte naar haar en riep: Hoo, ho, hoo, meisje ik kom zo!

Nooit meer doen alsof

Het knaagt
Dat gevoel
Zonder woord
Dat “iets” moet bestaan
Ergens, toch,
ergens
Eenzaam onder de mensen
Liever alleen
Mensenschuw geworden

zoals eerder.

Wereldreizen

Van wereldreizen heb ik nooit gedroomd, op fietsafstand van huis was mij ver genoeg weg.
Toen die fietsafstand kleiner werd en het vooral nog loopafstand werd, vroeg ik me af hoever ik eigenlijk loop op een dag.
De schuur staat op ca 6 meter van het huis, heen en terug is dat slechts 12 meter. Jaren geleden had ik een loop actieradius van 25 meter.
Iemand vertelde me dat je op een dag wel 10.000 stappen moest zetten voor je gezondheid.

En daar ging ik weer he, altijd weer dat hopen op en verlangen naar een betere kwaliteit van leven.
Soms geef ik de hoop op, maar dan komt er ineens weer dat sprankeltje, niet uit de lucht vallen maar meestal wel naar aanleiding van iets, dikke dames op tv op een kennis die waggelt door de kamer of kortademigheid. Nee, schreeuwt het dan in me, nee nee, dat wil ik niet.

Hoeveel stappen zou ik nou op een dag verzetten?
Ik hou niet van mijn telefoon de hele dag op zak, dus werd het een om-mijn-nek-hang-stappenteller van omron. Die telt zelfs de traptredes, tenminste… van de 24 tredes die ik op ga telt hij er 14. Omdat ik wel een stuk of 10 keer per dag de trap op, en dus ook weer neer ga heb ik al aardig wat stappen, zelfs zonder die 10 die hij niet meetelt.
De eerste dag was ik teleurgesteld, 450 stappen in de ochtend, alleen in huis. Dus liep ik nog 2 keer naar de schuur, maar dat zette weinig zoden aan de dijk.
De kamer stofzuigen, en de badkamer soppen hielp evenmin.
Na mijn middagslaapje kwam er ook weinig bij, en zo werd het op de eerste stappen teldag nauwelijks 1000. Is dat mijn gemiddelde? Daar schrik ik wel van. 12 calorieën verbrand, volgens de teller. Als je dan bedenkt dat een snee brood 77 bevat!
Natuurlijk telt het apparaat niet de schoonmaakcalorieverbranding mee.

Ik laste een korte wandeling in van 450 stappen. Nog wat tuinwerk, een paar keer extra die trap op en af.
Dit overdreef ik, na anderhalve week maakte ik 3 keer per dag het blokje om van 450 stappen, en liep ik vaak voor niks naar de schuur, en een dag wel 20 keer met de plantengieter vol (10 L) water naar de andere kant van huis.
Het maximum aantal stappen, waar ik echt moeite voor moest doen die te behalen, waren op de beste dag maar 3600 stappen. Het gemiddelde is toch nauwelijks 1 kilometer, en 1800 stappen als ik niet zo overdrijf, want voor overdrijven (kennelijk is 3000 stappen overdreven) straft mijn lijf onmiddellijk voor langere tijd.

Daarom hou ik het klein: vaker op een dag minder stappen.
Opbouwen is tot op heden een droom geweest, telkens kwam ik weer in een enorme lichamelijke blokkade waardoor hetgeen in had opgebouwd weer instortte en na een te lange pijntijd waarin bewegen niet goed lukt, altijd maar weer opnieuw beginnen.
Van je hela hola houd er de moed maar in…

Maar ik zeg je: soms ben ik echt levensmoe, vooral in augustus. ook al is het nog juli.
Te moe om te leven, maar niet goed genoeg om te sterven.
Maar dat is een heel ander onderwerp.
Ik wil wel dood maar niet sterven.
Voorlopig hou ik het daarom maar op mijn daagse wereldreis van 1100 meter die ik te voet afleg.

PS: en kom me niet aanzetten met “goed bedoelde” advies over opbouwen, want ik kan al vanaf mijn 27e (is 35 jaar) moeilijk lopen en geloof maar niet dat dit de eerste keer is dat ik iets uitprobeer.

Honger

“Mevrouw, mag ik wat vragen?”
Ik hou niet van mensen die me iets willen vragen, maar ik blijf hem aankijken om te zien wie hij is, wat zijn bedoelingen kunnen zijn.
Zijn ongekamde haar is rossig, rode sproetjes op zijn gezicht, onuitgeslapen, vettig gezicht, uitgemergeld lichaam.
Hij doet me denken aan vriend van Koos, Lapzwans noem ik hem. Altijd schulden, veel klagen, tot wel 17 uur in zijn stinkende nest, en ’s nachts harde muziek en lawaai voor de buren, die volgens hem niet zo moesten klagen want hij had overdag last van hun als hij sliep. Ook was het de schuld van de staat dat hij zo arm was omdat de uitkering te laag was. Veel zuipen en roken, maar werken wilde hij niet, dat was asociaal, hij zou maar de baan van iemand innemen die graag wilde werken.

De rossige jongeman ziet mijn aandacht en stelt zijn vraag: “mag ik 50 ct voor een boterham, ik heb zo’n honger.”
Dat hij honger heeft is hem goed aan te zien. Maar wie heeft er nu nog 50 cent op zak?
Mijn hoofd schuddend loop ik de supermarkt in, en voel wroeging, denkend aan die laatste keer dat ik van huis was weggelopen, barstend van de honger en dorst, geen geld. Wat een honger had ik. Maar ik liep in het bos en er waren geen mensen om 50 cent te vragen.
Laat ik de man maar helpen, besloot ik.
Een half volkorenbrood, plakjes kaas en ham, een komkommer en wat zal ik hem te drinken geven? Karnemelk of melk? Och wat… chocolademelk, dat vult ook beter. Of misschien nog een biertje erbij met dit fijne weer?
Tevreden, maar ook met een beetje opwinding, want zou hij er nog wel staan, hoe zal hij er op reageren?
“Mevrouw…?”
Hij lijkt me niet te herkennen van daarnet.
“Kom mee”, wenk ik.
Vol verwachting kijkt hij naar mijn tas, eindelijk, zal hij denken, eindelijk 50 cent.
Op het lage muurtje stal ik de etenswaar uit, “Eet maar alles wat je wilt.”
Boos kijkt hij me aan en draait zich om.
“Wat nou? Heb je geen honger meer?” vraag ik onzeker.

alternatief voor leven

Terwijl Maatje Helpman en ManB naar het zwembad in Veendam zijn geniet ik van een vrije ochtend.
Een heleboel uren voor mij alleen.
Stel dat ik fit was, geen pijn in mijn heup had, stel… dan zou ik het hele huis opruimen. Een anderhalf uur intensief gymmen, en lachen en me blij voelen, misschien nog een uurtje op de step door kardinge.
Maar al die vrijheden zijn niet voor me weggelegd.

Ik pak het wigkussen in de hoop dat het de heuppijn verlicht, en zet me achter de laptop.
Voor 13.30 verwacht ik de heren niet terug omdat ze nog bij schoonouders langs gaan.
Wat zal ik doen? Zoals eerder iets schrijven, iets met vaart, of iets grappigs?
Maar er is niets grappigs, en het leven heeft geen vaart meer.
Vooral niet als ik aan schoonvader van 97 denk wiens bestaan vervaagd, en dat me me doet afvragen waarom we zo nodig iets moeten bereiken in het leven als er op het einde niets van over is, zelfs geen aanzien meer.
Het maakt me droevig een man te zien, die vroeger directeur was, aanzien genoot, zelfs nog voor zaken voor het bedrijf naar Pakistan ging op zijn 70e omdat hij erg innemend en zeer diplomatiek was.
En nu als een oud iel mannetje 5 minuten bezig is om over een laag drempeltje te komen. Bij het minste of geringste moment in slaap valt. Alle collega’s en bekenden zijn ook in hun laatste zieke of eenzame jaren, of overleden.
Twee jaar geleden vond hij het leven nog zo leuk dat hij de 100 wilde halen.
Maar nu niet meer.
Hij weet dat hij aftakelt, hij heeft van alles geregeld, ook voor zijn vrouw, toen het nog kon.
Hij is er zich van bewust dat het leven van hem afglijdt maar dat dat niet wil zeggen dat je dood bent, je bent alleen niet meer wie je was, je weet misschien zelfs niet meer dat je nog leeft.
Hoe goed zijn vrouw ook haar best doet, dat maakt het leven niet leuker, hooguit iets minder slecht dan wanneer hij in een tehuis zou zitten.
Iedereen hoopt dat dat hen beide bespaart zal blijven, maar tegelijkertijd zeg je dan dat je hoopt dat hij voor die tijd is overlijdt, en dat is een hard woord. je wenst niemand de dood toe, maar soms is de dood een mooi alternatief voor leven.