Alweer niks

Onderzoek zus, onderzoek zo. Scan hier, echo daar.
Ik weet het, met al mijn klachten moet er wel wat aan de hand zijn anders was ik niet doorgestuurd naar de reumatoloog.
Speekseltest: veel te weinig tuf in 5 minuten, maar met wat citroenzuur stimulans wordt veel te weinig verhoogd naar weinig.
Toch geen afwijkingen in de speekselklieren te vinden.
Dat ik te lage traanproductie heb weet ik al langer, maar stop er toch niet zo makkelijk een spuitje glijmiddel in zoals elders bij droogte. Dus is het aantal oogdruppels opgelopen tot minstens 10 keer per dag.

Daarna kwamen de bloedtestuitslagen.
Even de spanning opbouwen ok?

Stoppen met roken schijnt te helpen bij droge ogen en een droge mond, maar dat is weer niks voor mij, want ik ben nog nooit begonnen omdat ik geen doorzetter ben. Alcohol hetzelfde verhaal, maar dat is meer omdat ik er heel ongelukkig van word en het toch weer uitkots.

Tijdens de speekseltest met citroenzuur moest ik mijn tong uitsteken en smeerde zij er met een watje dat zure goedje op. En ik kan goed bekkentrekken dus moesten de beide dames lachen, wat mij het gevoel gaf dat ik een kind was waar men nu eenmaal om lacht om het kind gerust te stellen. De wattenstipster zei dat ze zich schuldig voelde, en ik antwoordde dat ik dat heel terecht vond.

Niet dat het jou, lezer, iets kan schelen wat de bloeduitslagen waren maar voor mij zijn ze heel belangrijk!
Ze waren allemaal negatief. En dat is voor mij positief.
Het bezinksel mag voor mensen van mijn leeftijd een waarde van 30 hebben, het mijne was 5.
En dat is verschrikkelijk laag, dus gunstig, geen enkele ontstekingsfactor in mijn bloed. En helemaal geen reumafactor gevonden. Ook het Ig4 was helemaal onderaan de lijn, onvoorstelbaar mooie waarden voor een bijna 60 jarige.
Laten we zeggen dat ik gewoonweg kerngezond ben!
Of zouden die artsen liegen, net zoals de cardioloog die zei dat ik een gezond hart heb? Ik geloof nu eenmaal zelden positief nieuws.
Maar ik wil wel mee doen in het positieve omdat mensen dat graag horen!
Ik heb alleen een paar vervelende mankementjes, want die gaan met deze uitslag niet over.
Fluitend fietste ik naar huis langs het van starkenborgkanaal zodat ik op 25 km fietsen uitkwam.
En toen had ik me toch zo’n zin in troostvoer,
want ik heb alweer niks!

(PS: Dit is vruchtentaart zonder deeg)

Advertenties

Tour de Neus

Welke sport nu actueel is weet ik niet maar de tour de neus gaat altijd door.

De 2e leg

De koolmeesjes hebben dit jaar een 2e leg zodat ik een zeer aangename tijd thuis had.
Heerlijk gekwetter de hele dag door. Ouders die van 7 uur ’s ochtends tot 20.30 af en aan vliegen met voer.
Hier een met een dikke sprinkhaan.

Om te voorkomen dat alle sprinkhanen uitgeroeid worden heb ik een handje geholpen met ingelegde dooie pieren in vet.
Maar tot mijn verbazing eten ze om die dooie beesten heen en brengen het vet bij de jongen.

Maar wat me opvalt zijn de haren naast het kooitje.
Wat kan er gebeurd zijn?
Er loopt hier steeds een wit grijze kat rond met veel interesse voor het geluid uit het kooitje.
Menigmaal heb ik hem weggejaagd met het waterpistool. Maar de drang naar die vogeltjes is reuze groot. Ik maak me dan ook ernstig zorgen als ik zie dat die haren zelfs aan het kooitje hangen want van bovenaf kunnen ze er niet meer bij.

Een van de ouders (ik denk het mannetje omdat die nu wel weer eens wat anders in het leven wil doen) probeert de jongen steeds naar buiten te lokken, maar als je denkt dat ze er uit komen, komt de andere ouder en duwt ze weer naar binnen om de insecten die zij heeft gevangen aan ze te voeren, dat moet het vrouwtje wel zijn, vrouwen willen nog lang blijven verzorgen.

Maar als ze nog maar net is weggevlogen komt het jonkje tóch naar buiten…

Een heel leven in een kwartier

Hijgend fiets ik over het fietspad tussen de weilanden door.
Doorzetten.
Hoezo doorzetten, alsof ik anders zou willen. Dagen niet bewegen geeft zoveel leegte, zoveel zinloosheid.
Het liefst ging ik in de berm liggen slapen.
Voor eeuwig zwerver zijn, want in een huis heb ik me nog nooit thuis gevoeld, maar ik weet niet eens wat het is, behalve toen ik veel kon fietsen zei dat buiten mijn thuis was.

“Je kunt het wel” hoor ik mezelf met harde stem zeggen als de verscheurende pijn in mijn heup zich nog heftiger opdringt.
Ik heb de pest aan die stem, en nog meer aan die pijn.

“Zie je wel, je kunt het wel”, zegt de stem als ik ongemerkt weer een kilometer verder ben gefietst.
Ga toch weg, zonder jou gaat het ook, al betekent dat niet dat ik er van geniet, ik doe het gewoon, doen om te doen, om niet in leegte te leven.

In de berm gezeten, staar ik zonder iets te zien, wat voor me uit over het watertje.
Hier blijf ik de hele middag zitten, ik ga niet meer terug. Waarom zou ik nog terug gaan? Voor de herhaling: 2 stappen vooruit, 3 achteruit.
Hier in een weiland zou ik kunnen liggen en niets anders dan alleen maar liggen en de aarde onder me voelen.
Leven in het nu, bij het moment, dat moet ik nog leren.
Rondom me zijn weilanden, sommige zijn donkergrijs, omgeploegd met mooie rechte voren, anderen dor groen.

Hier in deze vlakte en stilte wil ik mezelf treffen. Liggend in het gras en kijkend naar het niets en weten: ik heb geleefd. En het lijkt of iedere levensfase, al die verschrikkelijke jaren in me gegrift staan alsof het vanmorgen gebeurde. Al waren er ook echt wel mooie momentjes tussen, maar het was nooit stabiel en er kwam altijd wel weer iets ergs achteraan.
59,5 jaar in een kwartiertje leven.
En weg is weer het zijn in het nu, in het weiland, met de aarde in mijn rug.

Alleen Murat Karbadokov kan me nu nog tot rust brengen, ook al is het maar voor 3 minuten.

Spelbreker

vervolg op: u kunt toch niet zwanger zijn?

Zwijgend kijkt ManB langs me heen.
Zometeen wordt ie woedend, de aderen naast zijn ogen zwellen op.
Toe nou, zeg iets, roept het in me maar ik zwijg net zoals hij.
Even later schatert hij het uit en kan niet meer praten.
Geduldig wacht ik.
“Weet je wat? Jij bent niet de enige die onveilige sex had.”
Wat, is hij ook uit geweest? Waren al die clubavonden…
Gespannen kijk ik hem aan.
“Je minnaar had het ook en dus ben je niet als enige verantwoordelijk.”
“Jamaar…” probeer ik een excuus te bedenken.
“Geef het aan hem.”
“Jamaar… hij heeft een vrouw.”
“En jij hebt een man!”
“Als ik het kind aan hem geef komt zijn vrouw er achter.”
“Dan had hij beter op moeten passen.”
ManB ziet er wel de humor van in, en even later zitten we een heel plan te bedenken hoe we het toekomstige kindje aan de maker zullen geven.
We zien het voor ons dat hij het in zijn armen gedrukt krijgt met de melding: van jou. Hoe hij er dan mee naar huis rijdt, en zich onderweg 1000 vragen stelt over hoe hij het thuis vertellen moet.
Maar dat hij toch een goede vrouw heeft, die na een flinke ruzie hem eruit schopt en het kindje houdt.

Dan belt minnaar: “wat is dat voor verontrust berichtje dat je stuurde?
Je bent toch gesteriliseerd op je 22e?”

Waarom moet hij nou zo rigoureus onze fantasie verpesten, we waren net zo lekker op dreef.
Spelbreker.

U kunt toch niet zwanger zijn?

“Gezien uw leeftijd kunt u toch niet meer zwanger zijn?” vraagt de internist, terwijl hij mijn buik beklopt en bevoelt.
In betere tijden zou ik er echt van genoten hebben.
“Op zwangerschap ben ik niet getest”, ontwijk ik een eerlijk antwoord.
Omdat ik nog steeds niet in de overgang ben is het niet onmogelijk, al word ik in december 60.
Ik durf niet te vertellen dat ik met mijn minnaar onveilig gevreeën heb. Wanneer was dat ook alweer?
Hoe kon dat gebeuren, hoe kon ik zo stom zijn! Al die jaren altijd netjes opgepast, en dan …
Net als een puber even niet opgelet.
Een tienerzwangerschap, zo voelt het, met een schuldgevoel.
Op je 59e nog onveilige sex, mens hoe kon je!

In september ken ik ManB 25 jaar, dat zou natuurlijk een aardig cadeautje zijn, maar hoe leg ik het hem uit?

Om te lachen

Om 8 uur waren Jetty en ik al in het ziekenhuis en hebben daar de boel een beetje leven ingeblazen.
Zij is zo iemand die met gemak een hele zaal aan het lachen krijgt, en als niemand lacht, klinkt haar schaterlach zo aanstekelijk dat zelfs de mond van een zuurpruim van oor tot oor reikt.
Je mag gerust weten dat ik uit mezelf nogal saai ben maar kan wel een beetje loskomen met anderen. En als het er op aankomt durf ik dan veel meer omdat er een beest in me huist.

Ik moest op bed liggen.
Mijn bloeddruk steeg wel tot 190/85 en mijn hartslag was te hoog voor het onderzoek. Waarden die mijn geeikte bloeddruk meter nog nooit heeft aangegeven.
Al moet ik bekennen dat ik werd beplakt en met een infuusnaald doorboord, door een aardige jonge verpleegkundige. Als Jetty me er niet op had gewezen was zijn aantrekkelijkheid me niet opgevallen, maar toen het balletje eenmaal aan het rollen was… (nou wie zegt hier wat!)

De bedoeling was dat mijn hartslag onder de 60 kwam. Doorgaans is het moeilijker hem er boven te krijgen.
Iedere keer als ik Jetty zag lag ik in een deuk, en van balorigheid probeerde ik me met mijn voeten op te hijsen aan de papegaai boven mijn bed. Want wie wil er nou als patiënt aan de kabels liggen omdat er een hartprobleem veronderstelt wordt.
En hoppa, daar steeg mijn hartslag weer tot 75 ondanks het hartklopverlagendpilletje dat ik had moeten slikken.
Jetty begreep dat de enige remedie was dat zij de zaal verliet.
En toen voelde ik me toch verschrikkelijk patiënt, en nóg meer toen ik met een rolstoel door de gang naar de ct scan werd gebracht.

De uitslag was toch wel een beetje een teleurstelling.
Jetty was helemaal uit Wolvega naar Groningen gekomen om me te steunen en ik wilde in haar armen huilen.
Maar we lachten alsof we pubers waren die een spannend avontuur hadden beleefd.

Ik heb een prachtig, gezond groot hart!

Met de armen om elkaar heen liepen we naar buiten.
En mijn bloeddruk daalde weer tot gewone waarden, zonder pilletjes.