Telefoongeheimen

ManB en ik hebben geen geheimen voor elkaar, of nee, dat zeg ik fout. We hoeven geen geheimen voor elkaar te hebben want alles mag, nou ja, ook dat zeg ik ook fout want alles mogen klinkt wel erg onbeschaafd.
Maar kom, ik zal eens aan mijn verhaal beginnen, dan begrijp je het misschien (al heb ik de hoop opgegeven dat iemand mij ooit begrijpt, en onze relatie is voor velen helemaal onbegrijpelijk).

Omdat we geen geheimen hoeven te hebben ligt mijn telefoon gewoon op tafel, of ergens in huis waar ik er geen zicht op heb.
Net toen ManB mijn telefoon in handen had kwam er een berichtje binnen.
Voor alle duidelijkheid: hij pakt wel vaker gewoon zomaar mijn telefoon, of scheumt in mijn bakken, omdat hij nu eenmaal graag weet wat ik heb.
Verstopplekjes heeft hij dan ook altijd binnen een paar dagen ontdekt. En hij zoekt niet stiekem, doet het gewoon waar ik bij ben, niet om te zoeken, maar nieuwsgierigheid. Hij gelooft dat ik een heel boeiend leven heb.
Mijn motto is: bekijken op eigen risico. Hij hoeft mij dus niet ter verantwoording te roepen als hij iets “ontdekt”. En dat doet hij ook niet. Al plaagt hij me wel eens als hij iets vindt.
Dan kan ik wekenlang te horen krijgen dat hij zich afvraagt waarom een kruiskopschroevendraaier in de koffer van mijn elektro-speelset zit.
Een antwoord krijgt hij echter nooit op die ontdekkingen van hem.
Maar gisteren ging dat anders.
Heel anders.

Dat berichtje op de telefoon las hij aandachtig. Niets raars, al wil ik niet dat hij dat doet, maar ik ga het niet uit zijn handen grissen.
Toen keek hij me aan, iets in zijn ogen maakte me bang. Had iemand slecht nieuws gestuurd? Was er iemand erg ziek, een ongeluk gehad of misschien overleden?
“Ben jij zo boeiend? Vroeg hij met ingehouden woede. Ik begreep nog niet wat hij had gelezen. In mijn hoofd spookte allerlei gedachten wat het kon zijn.
Och nee toch… het woord boeiend maakte me alert.
Dat moest de minnaar zijn die me vorig jaar boeide. Ik wilde nooit meer een ander, nam ik me toen voor, want hij overtrof iedereen in zijn aanpak en hoe hij me aanvoelde. Ik mag dan wel eens een kletskous zijn, als het op belangrijke zaken aankomt neemt mijn lichaam alle taal over, en hij is de enige in mijn leven geweest die die taal begreep.
Zo kon hij me geboeid in mijn kern raken zonder handelingen, alleen maar met zijn ogen en toon. Was het niet een bekende uitspraak: het is de toon die de muziek maakt?

Mijn telefoon vloog door de kamer, want ManB kan heel driftig zijn. En ik wist maar niet waarom, want dat ik af en toe een minnaar had heeft hij altijd geweten, dat was geen geheim.
Hij bleef me aankijken. “Je wilde toch een telefoon voor noodgevallen?”
Dat klopt wel, het is al wel 20 jaar geleden dat dat de reden was. Maar inmiddels is er nooit meer nood en kan ik hem net zo goed voor whatsapp berichtjes gebruiken.
Hij pakte de telefoon onder de tafel vandaan. Nog steeds zei ik niets, want praten moet zin hebben.

En nu heb ik een telefoon waarmee ik alleen nog kan internetten maar dat doe ik er nooit mee vanwege het gepriegel. Ook kan hij als wekker fungeren.
Maar de simkaart is kapot, omdat ManB die doorgeknipt heeft, zonder me te vertellen van wie dat berichtje was dat hem zo boos maakte.
En hij weet ook dat ik geen nieuwe kaart kan ophalen want de winkel zit midden in het winkelcentrum in Paddepoel, en de andere aan de Waagstraat, daar kan ik niet komen omdat het te ver lopen is.
Denk nu niet dat ik boos werd op ManB, ik kan me ogenschijnlijk heel goed inhouden, wat ik denk hoef ik niet te zeggen.
De enige strijd die ik voer is doen alsof het mij niets kan schelen, en eigenlijk kan het me ook niet.
Ik dacht dat ik alle mensen nog wel kon mailen: “hey, ik ben momenteel telefonisch niet bereikbaar maar wel via mail.”
En wat dacht je? Niemand reageert want volgens mij lezen mensen hun mails niet meer.
Nu zal het zal altijd een geheim voor me blijven wat er in dat berichtje op de telefoon stond.

Advertenties

E60 coulance

E60 was de foutmelding op het fietsdisplay toen hij stopte met ondersteuning.
En thuisgekomen (wat fietst zo’n kreng zwaar zonder stroom) wilde hij niet laden, maar de volgende dag wel.
E60 staat bij wasmachines voor warmte probleem. Na 15 km zou de fiets het toch niet zo warm of juist koud hebben? Het is herfst.
Eerste fietsenmaker heeft geen idee. Oudere software versie teruggezet dat zou het probleem wel oplossen. Waarom deze fietsenmaker niet inlogt bij Sparta om de foutmelding op te sporen is mij een raadsel.
Probleem blijft.

Mijn fiets heeft ook een handigheidje! Soms hoef ik helemaal niet te trappen, dan rijdt hij vanzelf.
Dat zal ook wel niet gezond zijn, en in ieder geval niet veilig! Toch komt het me soms goed van pas na langere fietstochtjes. En fietsenmaker 1 had ook geen idee hoe dat komt, laat staat dat hij er iets aan deed. En dan te bedenken dat ik al wel 20 jaar bij die man kom. Kwam, bedoel ik.

Toen ik weer zonder stroom kwam te staan belde ik fietsenmaker 2. Die kon me door de telefoon vertellen dat het een temerpatuurfoutmelding is.
Na onderzoek zeggen ze dat de accu defect is.
Omdat een accu voor de E-fiets uit veel accucellen bestaat kan een kind nog verzinnen dat als er 1 kapot is dat problemen geeft.
Helaas zijn ze niet van plan 1 celletje te vervangen en moet er een nieuwe accu in.

Maar nu komt het!
Van nature ben ik erg wantrouwig, dat zeg ik alvast.
2,5 jaar heb ik de fiets, en al heel wat kilometers afgelegd, zowel zomer als winter, maar niet overdreven veel, want de gewone fiets is concurrent geworden.
De enige keer dat hij een paar weken niet gebruikt is was na mijn niersteenoperatie. Nooit een dieptelading gehad.
Sparta biedt een coulanceregeling aan.
Voor 400 euro kan ik een nieuwe accu van hetzelfde kaliber krijgen.
Sparta en coulance, dat op zich vind ik erg onwaarschijnlijk. De oude accu mag ik dan niet houden.
Wat doet sparta met die kapotte accu? Reviseren? En hoe weet ik nou of ik een nieuwe of gereviseerde accu terugkrijg? Want het duurt een week voordat de nieuwe accu er is.

Wat ik wel weet is dit: Ik ga nog harder trainen dan ik nu al doe, 10 km lukt het me inmiddels op een gewone fietst met een tempo van gemiddeld 18kmh, want ik wil van de elektrische fiets af!

Voor de prijs van een coulance accu koop ik een nog mooiere 2e hands toerfiets dan ik al heb.

En als ik dan toch nog een steuntje nodig heb, dan kun je je toerfiets gewoon ombouwen tot elektrische fiets.

Mijn geheim 18+

Mis je het niet? Vroeg iemand me.
Nee, zei ik, het is wel lekker rustig.
Is dat zo? vroeg hij, en zoals gewoonlijk moest ik daar over nadenken.

Kennelijk had zijn vraag zaadjes gestrooid want een korte tijd later zat ik bij een specialist op de bank.
We hadden een lang gesprek, wat eigenlijk niets anders dan een monoloog van mij was, over gemis, verlangens, overgave en de juiste persoon.
Sex kun je met zoveel mensen hebben zonder dat het je bevredigd, want klaarkomen doe je niet, ondanks een eventueel orgasme. Je blijft verlangen maar het geeft nooit voldoening.
Kuthandelingen zijn dooddoeners!
Omdat de meneer een specialist was hoefde ik niet verder uit te wijden.

Dat ik niet de enige ben met afwijkende behoeftes wist ik allang, maar dat iemand het begreep is een zeldzaamheid en daarom geloofde ik hem niet.
Zijn therapie zou evenmin werken als de elektrotherapie, EMDR, of bekkenbodemspiertraining.
Dat wist ik zeker.
Maar toch onderging ik het, om hem niet teleur te stellen.

Hij ging achter me staan, boog zich naar mijn hoofd toe en zei dat hij mijn geheim kende.
Zijn grote hand omklemde mijn hoofd zacht en hij beweerde dat ik in trance was nog voor hij op zijn stoel zat, want ik geloofde in hem. Dat zei hij toen hij me losliet en wegliep.
Ik zakte al iets onderuit op de bank.
Het overkwam me, ik raakte in extase, niet in trance, voor zover ik dat verschil zou moeten benoemen.
Helemaal in mezelf gekeerd maar toch expressief, ik hoorde mezelf dieper ademen, was me van mijn omgeving niet bewust.
Er kwam vrijheid in mijn ziel, alsof ik mijn boezem openvouwde en alle warmte naar binnen stroomde.

In de verte hoorde ik mijn naam, eerst zacht om mijn aandacht te vragen. Maar het stond los van mij, het drong niet door als commando.
Daarna werd de stem een beetje streng, maar ook dit was alleen een waarneming.
Kronkelend zakte ik van de bank en viel op een harde betonnen vloer zonder uit mijn extase te geraken.
Een overweldigende kracht ging door mijn hara, mijn oerkracht, alsof het brooddeeg aan het kneden was.
Die energie bleef eindeloos doorgaan alsof mijn bron helemaal vrij was.
En ik wist het:
Nee, eindelijk weet ik het:
er is meer,
veel meer in mijn lijf,
zonder man.

Een lang voorspel

Ik kijk graag filmpjes op internet, tenminste… als ik in de stemming wil komen.
Nou dit is zo’n filmpje met een lang voorspel.
Tergend langzaam.
Na 5 minuten denk je dat ze gaat eindelijk beginnen,
maar 7 minuten verder (ze lijkt mij wel) heeft ze nog steeds alleen maar haar vingers gespreid.
Nu vraag ik je, wie heeft het geduld, zonder door te scrollen om dit hele voorspel uit te zitten zonder zich te vervelen!

Hè hè, dat was lekker!

Toen ik een tweede minisnicker in mijn mond stak ging de bel.
Daar stonden schattige kindertjes met een suikerbiet in de hand.
Ze begonnen meteen te zingen.
Sint maarten, sint maarten, de koeien…
En ze reikten me hun plastic zakken toe.
Ik keek erin.
Allemaal snoep!
Hm… wat zal ik nemen?
Toen ik mijn hand in de zak wou doen trok het meisje haar zak terug.
En de andere zakken werden ook snel teruggetrokken maar ik kon nog net bij één een chocotoffee uit de tas grissen.
“Nou, zing nog maar door hoor, het is prachtig”, moedigde ik ze nog aan maar ze liepen weg.
“Jullie mogen best vaker komen.”
(en heb ik even geluk want dit jaar, -2018- is sintmaarten zelfs 3 dagen omdat op zondag de winkels al te vroeg sluiten!)
Ik keek ze na terwijl ik het chocotoffeetje uit de verpakking haalde.
Wat een lieve kindertjes toch.

Een moeder kwam naar me toe.
Ze was boos.
Hoe kon ik die kinderen nou zo behandelen!
Het was toch Sint Maarten en dan geef je die kinderen wat snoep.
“Nóg meer snoep?” antwoordde ik rustig op mijn chocotoffee kauwend, terwijl ik er aan dacht dat er nog 5 minisnicker waren. Ik kon me niet voorstellen dat ik die zou weggeven!
Maar het ging niet om de hoeveelheid, ging de moeder verder.
“Nou mevrouw, ‘t is hier de voedselbank niet!” zei ik boos met volle mond, smeet de deur dicht, en nestelde me op de bank met de laatste minisnickers.
Hehe, dat was lekker.

(eerder geplaatst op 11-11 van een ander jaar)

Misprijzen

Misprijzen, zo noem ik het als een arts me prijst omdat ik nooit gerookt heb.
Maar ik heb nooit ambities gehad, en was (en ben) echt geen doorzetter.
De enige trek die ik van een sigaret nam op mijn 16e, deed me zoveel pijn dat ik het nooit meer durfde.
Nee, een doorzetter was ik gewoon niet, en die dokter hoeft me dus niet prijzen.
Ik heb me schuldig genoeg gemaakt door in rookruimtes te verblijven, zoals in mijn jonge jaren in swingtenten, tot in de vroege uurtjes, soms wel iedere vrijdag.
Of in het postkantoor, of bij de bakker in de rij staan waar gerookt werd.
Zelfs op sportclubjes rookten ze in de zaal, en de cursus Frans heb ik vroegtijdig afgebroken omdat er 5 mensen rookten, en dat mocht gewoon terwijl ik stikte.
De niet-roker delfde heel veel jaren het onderspit.
Ook logeerde ik wel bij rokende vriendinnen want bij mij kwamen rokers niet op bezoek.
En wat te denken van de logeerweken bij HteD, die werkelijk non-stop rookte. Daar ging ik toch vrijwillig heen, maar dat was echt niet vanwege het roken!

De longarts maakte me wel blij met de mededeling dat ik goede longen heb. En dat is toch een wonder, misschien heb ik dat te danken aan de vele fietstochten door de bossen. Heel Groningen heb ik tot mijn 27e plat gefietst.
En nu wil ik tenminste weer 5 km kunnen steppen! Ik mag er weer opbouwend, volop tegenaan.
Nu heb ik alleen nog wat mentale steun nodig, want een doorzetter ben ik nog niet.

Niet lekker

Geheel onverwacht is ManB vanmiddag met zijn ouders op stap gegaan naar het westen.
Ineens zit ik de hele middag en avond alleen.
En daar krijg ik zo’n dwaas gevoel van in mijn hoofd.
Ik wil iets stiekems doen, iets wat niet netjes is en waar ManB niet achter mag komen. Dansen op tafel, muziek hard aan, smakken en slurpen tijdens het eten, gekke bekken trekken tegen mijn spiegelbeeld. Kliederen op de muren, een schilderij ophangen die hij lelijk vindt.

Of zal ik iets te snoepen kopen?
100 meter verderop keer ik alweer om want ik weet niet wat ik kopen moet, niets is lekker.
Zal ik een minnaar uitnodigen?
Nou, wie dan? Ik ga het hele lijstje bij langs, maar voor vandaag is niemand lekker.
Eerder ging ik wel eens het huis schoonmaken of klusjes doen, maar ja, dan ben je zelf niet lekker.

Het zal wel weer een zoveelste avond op de bank worden, helemaal alleen, met een breiwerk op schoot.
En alles blijft hetzelfde.

“Hé schat, heb je een goeie dag gehad?”