Schattig tafereel

Is het niet schattig?

Het meeste heb ik weggegeven aan een groot liefhebster.
Voor mij was een foto genoeg.

8baan en uitvaart

Mijn hoofd is een chaos, gedachten flitsen en verdringen elkaar.
Ik weet niet wat ik voelen moet omdat de 8 baan een vertraagd voorbeeld is van wat er in mijn hoofd gebeurt.
Zal ik huilen, overstuur zijn, zal ik teveel aan Vroems denken, zal ik om hem pijn hebben in plaats van om Gerda?
Hoe kom ik bij de aula als ik niet het aanbod aanneem om mee te rijden. Hoe zullen de stoelen zijn, zal ik goed kunnen zitten? Zal ik lang moeten staan bij de condoleance?
Hoe kom ik van de aula op tijd bij de begraafplaats zonder te verdwalen.
Moet ik daar nog ver lopen naar het graf?
Overspannen word ik van die gedachten zodat ik besluit op verkenning te gaan met de fiets. Zo weet ik precies waar ik moet zijn, en hoe lang ik er over doe.
Op weg van de aula naar de begraafplaats begint de pijn in de nierstreek weer.
Dat niersteentje die al vastzit vanaf april moet toch eens weggewerkt worden.
Maar pijn of geen pijn, ik zal toch naar die uitvaart van Gerda gaan.
Begraafplaats Selwerderhof is een prachtig park.
De pijn beneemt me soms de adem terwijl ik langs de paddepoelsterweg en het van starkenborgkanaal naar huis fiets.

Toch maar dankbaar gebruik maken van het aanbod van Katja om me op te halen. Rolstoel mee zodat ik zeker weet dat ik goed zit en niet teveel worstel met mezelf.
Dat was een heel goed plan. Lieve Katja was heel zorgzaam voor mijn rolstoel.

 

De uitvaart

De uitvaart van Gerda was zeer gedenkwaardig. Heel wat beelden heb ik in mijn geheugen gegrift. Met open ogen en oren geluisterd naar de voordrachten van de kinderen en het mooie lied van de kleinkinderen met hun prachtige stemmen en gitaarspel.

Soms heb ik gewenst dat we hier in onze stijve cultuur ook huilvrouwen inhuurden om niet ieder voor zich in zijn verdriet te laten stikken.
Waarom huilen we doorgaans niet voluit maar verbijten we ons?
Hoe vaak worden we geprezen omdat we ons zo goed hielden?

Nu ligt ze daar, in een mooie eenvoudige kist in de grond, bedekt met kinderhandjes en bloemen.
En gaat ons leven door, soms met een steek van verdriet om haar lijden, of een mooie herinnering. Dat van de familie en een enkele heel dierbare vriendin staat misschien nog een poosje stil. Voor hen begint het waarschijnlijk nu pas. Het wegruimen van wat haar leven was.

Als we het terrein afrijden op weg naar huis zie ik voor het eerst dat het al herfst is geworden.
En poëtisch redeneer ik: Gerda is in de herfst van haar leven gestorven en op een mooie zomers warme dag begraven,
alsof ze nog wat wilde rekken,
zoals bij bezoekjes het je niet lukte binnen een uur te vertrekken.

Door de mand gevallen?

Is hij, tijdens het appels plukken, door de mand gevallen?

Geheugen

Ik leerde je nog maar een half jaar geleden kennen en toen wist ik al dat we vrienden zouden worden. Onze gesprekken waren bijzonder, je genuanceerde opmerkingen, je diepgang, je leven, je heerlijke eigen gereidheid, dat was alles de moeite waard om de schoonheid van jouw binnenkant te zien.
Maar helaas, al snel werd je ziek, zo ziek dat je niet meer beter werd, en toen nog erger zodat je niet meer leven kon.
Ik herinner me je laatste zoen, en de knuffel die niet meer kon geven wat het eerder had. Je kracht was weg.
En nu ben jij ook weg.
Bijna verdwenen.
“Ik hou van je”,
dat waren je laatste woorden door de telefoon. Je deed nog je best er voor anderen te zijn.
Hopelijk heb jij gevoeld hoeveel mensen van je houden en hoevelen nog graag mooie gesprekken met je wilden tot in lengte van dagen om ook je heerlijke lach te horen en van je wijsheden te leren.

Lieve Gerda, mocht ik een wens kunnen doen, dan zou ik wensen dat er een hiernamaals is, en dat je daar mijn grote liefde Vroems ontmoet waarmee je nog vele boeiende gesprekken kunt voeren, en héél veel lachen en samen een hoop malligheid uithalen, en vooral veel warmte vriendschap ervaren.
Maar ik weet ook dat dat eigen belang is, twee bijzondere mensen samen zien doet toch iedereen goed.

Wat rest ons hier nu nog?
Ons geheugen.

Wow, dat is fijn!

Het zeer aangename weer bedoel ik (moet toch ergens over praten…).

cirkel vol steentjes

Nog even op de fiets want voor je het weet verlang je terug naar de zomer.
De slaapgekte is af en toe weg en dan moet ik alles aangrijpen, dus ook mijn fiets, vooral die zonder elektra want dat is echt zo verrukkelijk.

(omdat ik geen camera bij me had zijn het telefoonfoto’s geworden, niet gek voor als je alleen maar je dagboekroute wilt laten zien. Alleen de 2 foto’s van de esdoorn en het kunstwerk zijn van eerder met een camera)

Natuurlijk is Kardinge de beste optie voor mijn “gewone” fiets. En Kardinge biedt zoveel moois, als je maar niet te snel rijdt.

Het biedt onder andere schaduwweggetjes.

Of ze nou kronkelig zijn of recht, er is wel wat schaduw.

In de bocht een prachtig bankje waar ik anders graag even om me heen kijk maar dit keer fiets ik verder.

En zo kom ik bij het bevrijdingsbos in Noorddijk, dat grenst aan Kardinge.

Daar is een esdoorblad (Maple leaf) in een cirkel.
Het blad is het Canadese symbool, het heet hier niet voor niets het bevrijdingsbos.
Daar ga ik verder niet op in, internet weet genoeg te vertellen voor degene die interesse heeft.

Maar eerder stond er op diezelfde plek een mooie esdoorn met een bankje rondom, daar kon je lekker rusten en wat drinken of eten of niks doen of een praatje maken, want er kwamen wel meer mensen “rusten”.
Waarom die mooie boom met bank plaats heeft moeten maken voor iets afstandelijks als een steentjescirkel is mij niet bekend.
Zie hoe mooi die esdoorn er bij stond! Wat verlang ik naar dat bankje!

Uiteraard is er ook nog kunst te bewonderen; het Maple leaf.

Ik heb mijn rondje weer gehad, hang het zonnescherm aan de lijn voordat de zon mijn schaduwplekje heeft bereikt, en ga slapen in de stoel, dromend van een hete zomer.

Mijn rok waait op in de wind

Mijn rok waait op in de wind.
Dat is alles,
niets om een heel logje aan te wijden.