Oudejaarsnacht, ca 35 jaar geleden.
Vervolg op “roze setje”
Wat voorafging:
Omdat mijn vriendje maar niet kwam was ik naar de bovenste etage van de flat aan de veldspaatstraat gegaan want ik wilde niet langer in huis op hem wachten.
Ik stond daar half hangend over de balustrade maar wat voor me uit te kijken, beetje wraak en pijn omdat hij me weer eens had laten zitten na een verleidelijk commando.
Middernacht: vuurwerk geweld breekt los.
(en nee, dit verhaal is geen droom en geen variatie op de werkelijkheid zoals ik soms wel doe, dit is echt gebeurd)
Halverwege de galerij vliegt een deur open, een vrouw schreeuwt van angst en komt rennend mijn kant op. In haar vlucht duwt ze een baby in mijn armen, ze roept iets in haar taal die ik niet versta.
Haar angst slaat op mij over.
Nee! schreeuwt het binnen in me.
Uit het huis komt een man met een mes recht omhoog.
De vrouw zweeft naar de nooduitgang waar de ijzeren trappen zijn.
Met snelle grote passen komt de man naar mij toe, zijn uitpuilende ogen kijken me moordend aan.
Het kost me moeite het kindje vast te houden omdat ik het nog niet goed in de greep heb.
Kon ik het maar verstoppen voor hem.
Het kindje begint te huilen en hij grist het uit mijn armen alsof het een vod is.
Ik kan me niet meer verroeren van angst.
Hij rent terug naar huis, en even later vliegt hij zonder het kindje langs me heen met dat grote mes, de noodtrappen af achter zijn vrouw aan.
Nog durf ik me niet te bewegen, bang dat hij zo terugkomt en mij neersteekt. En ik ben zo bang dat hij het kindje ook heeft gedood.
Maar als ik beneden gegil hoor kom ik pas in actie en ren naar het andere eind van de galerei via het trappenhuis, naar mijn eigen etage en bel meteen de politie.
Trillend blijf ik binnen, te bang dat de man weet waar ik woon of dat de politie me verraad door aan mijn deur te komen.
Sirene in de straat.
Er komt geen politie aan mijn deur. Maar ze vertrekken pas een uur later.
Hopelijk is het kindje ongedeerd, en de vrouw gered .
De volgende ochtend zie ik vanuit mijn keukenraam de man en vrouw hand in hand de straat uitlopen met het kindje in een draagdoek. Eigenlijk is het niet hand in hand, hij houdt haar hand vast, zo van bovenaf stel ik me voor dat dat heel dominant is. Zij loopt er verslagen bij, een beetje in elkaar gedoken. Of misschien interpreteer ik het zo.
Ik maak me geen illusies door die hand van hem.
Zo gaat dat met mishandelingen, de vrouw is waarschijnlijk doodsbang voor hem, en durft hem niet af te wijzen maar doet er alles aan hem tevreden te stellen om erger te voorkomen.
Het heeft nog heel lange tijd diepe indruk op me gemaakt hoe het met dat kleine kindje gegaan is. Opgroeien in zo’n gezin voorkomt dat je geborgenheid en (zelf)vertrouwen ontwikkelt.
Hopelijk is de vrouw ooit wel tot inzicht gekomen dat het niet de bedoeling is dat je man je met een mes achterna zit en heeft ze de kracht gevonden voor zichzelf en haar kindje op te komen ipv te moeten vluchten.
Zulke mannen zijn niet in staat liefde te geven.