Dat bedacht ik me, toen ik hier vanmiddag in het gras onder de bomen lag, een dagje aan zee. Je moet wel erg eenzaam zijn wil je daar naar verlangen terwijl je hier heerlijk helemaal alleen kunt liggen zonder dat er ook maar iemand langs komt, of alleen een dikke libelle en een paar groene kevertjes en rupsjes. 
Moddergat is een plaatsje helemaal bovenin Friesland. Niet heel ver van Lauwersoog vandaan.
Het land is hier keurig in blokjes opgedeeld.
En de mensen spelen graag in de modder. 
en scheppen tot de zee leeg is. 
En de weg is recht
En soms ook krom 
Tot je aan het einde van de wereld komt, dan hoef je nergens meer naar toe, je bent er al.
.
Het woord hoorde ik eerder ook wel eens, maar nu is het helemaal HOT!
Vooral Singels laten van zich horen hoeveel Huidhonger ze wel hebben.
Oh en ik ben niet eens singel en heb er zo’n verschrikkelijke last van! Weet soms gewoon niet hoeveel struiken ik weer uit de tuin moet rooien om ze elders weer te poten.
En, red jij het wel?
De jonge koolmeesjes zijn uitgevlogen. Op 1 na, die heeft moeite met vliegen, is nog veel te klein, aan de dons op zijn kopje te zien is hij te laat uitgebroed.
Bij zijn vlucht uit het nest viel hij in een grote bak waar hij niet uitkan heb ik hem er na een half uurtje uit gehaald en in zijn nestje terug gezet.
Maar nog geen 10 minuten later kwam hij er alweer dapper uit, en vloog tegen de schutting op de grond achter tussen schutting en tegels.
Toen ik hem daar weghaalde vloog hij in mijn kunstwerk waar hij onbeweeglijk bleef zitten, tot algauw een ouder met een pindakaas aankwam vliegen.
Hij denkt waarschijnlijk door het gat omhoog te kunnen vliegen
maar valt op de grond tussen zinken teil en stapeltje tegels. Waar de ouders weer niet bij kunnen.
Ik zie het ca driekwartier aan, hij is naar een hoekje gekropen en blijft er onbeweeglijk zitten. De ouders komen regelmatig kijken maar blijven op de schutting zitten. Hoe hard het vogeltje ook smeekt om eten.
Dan doe ik nog een poging en zet mijn vinger vlak voor hem, hij springt er zomaar op en ik hoef hem niet vast te houden, zet hem omhoog waar de ouders erbij kunnen, nauwelijks heb ik mijn hand weggehaald of een van de ouders is er al bij.
Zie je zijn mooie donshaartjes op de kop? nog niet sterk genoeg voor een vlucht.
Eind goed…
Uren later hoor ik het kleintje bij de buren in de tuin om eten bedelen, af en toe die hoge piepjes, maar soms het gekrijs, dan zijn ouders waarschijnlijk bij hem.
Het wordt donker. En stil, ook de volgende dag.
Misschien heeft een kat hem gepakt om mee te spelen tot zijn dood.
Maar ik hoop dat het een ekster was die zijn jongen ook moet voeren.
Wat een drukte, je geloof niet dat er mensen thuisblijven.
Op de korreweg was het heel druk met fietsers, vaak werd ik ingehaald.
In het noorderplantsoen was het nog moeilijker om afstand te houden, zoveel fietsers en wandelaars op straat.
Toen ik bij de Welkoop nieuwe onkruidborstels had gekocht, besloot ik niet meer terug door de drukte te gaan maar een heel eind om te rijden richting Hoogkerk, en dan Vinkhuizen en vanaf daar naar Paddepoel, het Jaagpad op langs het reitdiep.
Het was er drukker dan anders, 3 dikbildames wiebelden blij over het hele pad, en ze hoorden mijn fiets bel niet dus moest ik roepen: ik wil er langs!
Maar het had weinig zin hoor, het barstte om de 20 meter van de mensen die met 3 of 4 naast elkaar liepen. En als er dan tegenliggende fietsers kwamen had ik als enige uitwijkbasis het kanaal.
Meestal is het een stuk rustiger als je 100 meter vanaf een centraal punt bent maar dit keer niet.
Ook al lijkt dat op de foto’s wel zo, maar ik wachtte een rustig momentje af.
Het jaagpad langs het reitdiep:
Het was echt een heel foute keuze van me.
Maar teruggaan had dus geen zin meer. En ik was zo moe en wilde zo graag op een bankje gaan slapen, net als eerder, maar alle bankjes waren bezet.
Wat me ook opviel was dat er overal veel doekjes lagen bij bankjes, en verder in de berm.
Geen plastic flesjes of blikjes maar doekjes 😦
De onkruidborstelsteel had ik beter in de breedte achterop kunnen binden!
Langs de dorkwerdersluis moest ik nog een eind om omdat de paddepoelsterbrug nog altijd niet opnieuw geplaatst is na een aanvaring met een schip, en met rijkswaterstaat die hem verwijderde.
Over sprikkeburg, en de dorkwerder tafelbrug het platvoetspad op, en de platvoetsbrug over naar rechts.
Langs het van starkenborgkanaal waar de oude bomen zijn vervangen door nieuwe.
Ja ik weet het wel, het lijkt ongelooflijk fijn rustig maar dat was het niet. Op dit fietspad waren nog 21 tegenliggers.
Het fietspad is niet geschikt voor anderhalve meter afstand naast elkaar.
Ik was dan ook blij bij de paddepoelsterbrug (die er niet meer is) uit te komen op de Tjardaweg.
Ben ik al die weken keurig thuis, op een heel enkele keer boodschappen na, ontmoet ik niemand, want ik ken toch maar 2 mensen naast ManB.
Als ik nu ziek word … dan kijk ik zelfs niet terug op een mooie fietsroute.
Waar blijven ze nou!
Moet dit jong zich afvragen, hij heeft honger!
Ondertussen is de vader druk heen en weer aan het vliegen want de jongen lusten geen pieren meer.
Ze willen pindakaas!
(niet ongerust worden, het is vogelpindakaas, met levende maden er in)
Raad eens wat vader koolmees heeft meegenomen.
Ik geef geen hint.
Mag ik ook eens wat anders zeggen?
Het is toch vreselijk dat er alle dagen zon is, dat het niet regent of gewoon lekker “somber” weer is.
Nu moet ik buiten zitten, de zon mijn huid laten verbranden want ik mag niet naar de winkel om zonnebrandcreme te kopen. Bezorgen is geen optie want de pakketbezorgers rennen verhit door de wijk met de sleutels in de auto en de deur wagenwijd open zodat ze zo snel mogelijk naar de volgende straat kunnen. Ik zou me een slavendrijver voelen als ik online boodschappen deed.
Omdat ik nu alle dagen buiten moet zitten, “genieten”, zegt men, komt er van huishouden niks terecht.
Opruimen kan niet meer want ik kreeg een lekke fietsband toen ik voor de zoveelste keer s’nachts met overvolle fiets mijn overtollig spul in natuur/recreatie gebieden gooide, want waar moet ik het anders laten? De vuilstort vraagt of je een poosje niet wilt komen. Ik had al heel wat oude palen in de gemeente struiken naast ons huis gegooid, waar kinderen zo leuk mee kunnen spelen en ze door de wijk verspreiden en straten barricaderen.
Maar wie moet die band nu weer repareren? De fietsenmaker is ziek.
En wat moet je in godsnaam alle dagen doen met al die zon?
Op één van mijn nachtelijke dumptochten had ik een tuin vol mooie struiken gezien.
Dus op een mooie volle maan nacht ging ik daar een paar struiken uitgraven, ze hadden er genoeg staan dus die 2 zullen ze heus niet missen. Ja want het tuincentrum is geen optie, lange rij, en natuurlijk is mijn band nog steeds lek.
(die linker taxus en rechter laurier)
Maar die zon, je snapt gewoon niet waarom mensen daar zo blij van worden.
Ineens drong het tot me door:
Het is Pasen.
Dit jaar gelukkig geen huwelijkse verplichting; schoonouders vermaken zich ook wel alleen.
Maar aangezien ManB telkens boodschappen doet nu ontgaan mij de “lekkernijen” die bij deze periode horen.
Nadenkend over dat woord bedacht ik me dat die lekkernijen meestal onsmakelijk zijn.
Al vind ik mijn zelfgemaakt suikerbrood niet te versmaden, daarom maak ik het ook niet.
Om toch nog een beetje Paassfeer te creeeren, heb ik uit de vrije hand echte paaskoekjes gemaakt. 
En voor vanavond stukjes rund, zo uit de pan op tafel.
Mij hoor je niet klagen, of wel soms!
Het was pasen, ongeveer 40 jaar geleden, dat Koos voorstelde naar Schiermonnikoog te gaan met de tent.
Voor Groningers, vooral studenten en werklozen, was dat een geliefde plek. Je hoefde maar 45 km te fietsen om bij de boot te komen.
Mijn eerste vakantie, en eerste kampeer ervaring.
In een tentje, geen comfortabel luchtbed maar een oprolschuimpje, en ik had al pijn in mijn rug bij het zien van al dat ongemak, nog niet wetende hoe koud het die nacht zou worden.
Het was de tijd dat ik in een zwarte overall liep, legerkistjes droeg én een stropdas om de kraag mooi af te sluiten om mijn hals. Dit weigerde ik uit te trekken in de nacht omdat het zo koud was. Koos had zich al de hele dag aan me geërgerd (dat zou hij de volgende jaren ook heel vaak blijven doen) en als ik dan ook nog eens geen sex wilde dan was het helemaal een bonk chagrijn. Ik was onzeker, want zijn vorige vriendin wilde natuurlijk wel altijd alles.
De volgende ochtend toen ik de tent uit kroop, rende een kakelende kalkoen de besneeuwde bosjes in.
Sneeuw met Pasen, daar had Koos me niet voor gewaarschuwd.
En het bleef koud, net als ik.
(Er lag veel meer sneeuw dan op deze paasfoto uit 2013)
Houd vol, verslap niet, zeiden ze net op het journaal.
Nou, hier gaat het best.
Foto gemaakt door een vriendin van me.
