De Mythische Veentijger is gespot, ja zelfs gefilmd. U vindt er alles over op internet.
In Veere, achter de kerk, zag hem van heel dichtbij in actie tijdens zijn jacht, deze prachtige Veersche tijger (een variant op de Veentijger dus)
Omdat ManB niet ieder jaar een verre reis maakt wilde hij dit jaar wel eens met mij weg.
Nou ben k niet de beroerdste en begrijp wel dat je af en toe iets moet doen voor je huwelijk om de band sterk te houden (of te maken).
Elkaar in een anders situatie leren kennen.
Samen in een caravan betekent ook dat je elkaar ruimte moet geven, al heb ik de indruk dat ManB ook ruimte kan nemen zonder het te krijgen. Daar ben ik niet zo goed in dus schuif ik vaker opzij om niet door te draaien van ruimte gebrek, en dat bedoel ik niet alleen fysieke ruimte.
Gelukkig is ManB niet zo lastig als ik en daarom redden we het ook dit keer wel.
Maar eigen land eerst, is mijn motto.
Dus het werd Zeeland. Dat vond ik wel ver weg maar het is toch eigen land.
Onderweg een tussenstop in Lelystad omdat hij Aviodrome nog eens wilde bekijken.
Een camping waar we doorgaans aan voorbij zouden gaan maar het was maar voor 1 nacht… dachten we, en maakten er 2 van om wat van de omgeving te zien.
Eerst de camping; het ach en wee gevoel.
Het was nog hoogseizoen en er waren nog 2 plekjes vrij in de felle zon zonder schaduwplek. We stonden rondom ingekapseld door andere vakantiegangers, vond ik. Al weet ik dat het nog veel erger kan maar daar komen wij niet meer.
Schuin achter ons zaten een op het eerst oog aantrekkelijk vrouw alsmaar te roken, haar man ook, en die rochelde er regelmatig flink bij. Die rooklucht trok natuurlijk naar mijn neus, zoals altijd. Nog een geluk dat ik niet meer diep ademhaal.
We zaten ook aan het looppad, zoals iedereen en er werd heel wat heen en weer gelopen op 1 meter afstand.
Je mag gerust weten dat ik geen mensen-mens ben. Ik begrijp ze niet.
Het lag al een jaar in de planning.
Vakantie met ManB naar Zeeland.
Deze week heb ik diverse ingrijpende gebeurtenissen te herdenken,
waaronder de trouwdag met mijn grote lief Vroems.
Zijn euthanasieverzoek/gesprek, in 2010, en het opleven van hem waardoor dat nog een half jaar uitgesteld kon worden. Een zeer liefdevolle tijd van hoop, liefde en loslaten (en veel verdriet).
Mijn eigen rampnacht in 1975, zwaar gehavend afgevoerd uit het ouderlijk huis en er was geen weg meer terug.
Ik moest leren leven, helemaal alleen, met een voogdes, want de toekomst was begonnen waarin het verleden zijn plaats ook opeiste.
Toch kwam het nog goed met me (na 45 jaar). Geloof ik.
Maandag was een heel andere viering, een grote fietstocht met Maatje Helpman en ManB. We fietsten van Diever naar Appelscha, en terug.
Totaal 42 km.
In gedachten nam ik alle herinneringen mee naar het Aekingerzand (bij Appelscha) om vooral mezelf onderweg te koesteren. De kleine momentjes dat ik alleen kon zijn waren zo kostbaar, net als vroeger.
Het was een heel fijne middag met als afsluiting een heerlijke traktatie in restaurant het keernpunt in Diever.
(Die akelige “feeststemming” oudballige hobbelpaard hoempa-stampede muziekgek vergeet ik dan maar even als spelbreker bij het terras. Alsof stilte verboden is!)
“He e e lp mij, help help mij.”
Een klaaglijk meisjesstemmetje klinkt vanaf de speelheuvel.
Een rollenspel, daar zijn meisjes goed in.
“Heeeelp.”
Ze wil iets liefs, dat hoor je zo.
“Fuk joe”, schreeuwt een jochie onder aan de heuvel waar hij omheen rent.
“Fuk joe, fuk joe”
“Help mij.”
De dreiging uit een film van Fellini is voelbaar.
Het meisje, zal ze al 5 zijn? ligt te trappelen met haar beentjes in de lucht, “help, help.”
De jongen, misschien is hij al 6, rent om de heuvel heen, als een roofdier die zijn prooi opjaagt.
Het meisje blijft smeken om hulp. Om iemand die de grote spin wegjaagt en haar aait en vertroetelt.
Onder aan de heuvel roept het opgewonden jochie nog steeds wat hij zal doen.
Haar stemmetje wordt steeds kleiner, steeds onzekerder.
Uiteindelijk zwijgt ze, staat op en slentert de heuvel af,
langs het jochie heen die wegrent en voorzichtig roept: “fuk joe.”
Afgelopen dagen ben ik aan het werk geweest op terras.
Een geul gegraven, 5 grindtegels als opstaand randje bij de schutting gebruikt. Hier moet ik alles ophogen anders verzuipt het, hoewel je dat met deze droogte niet zou zeggen.
Dat betekent een beetje uitgraven, vette klei omspitten en mengen met witzand en tuingrond.
Van die grindtegels zie je nu al niets meer vanwege de struikjes ervoor.
De houten borderrand was een stuk makkelijker.
Omdat ik nooit weet hoeveel werk ik kan verzetten gaat alles altijd in heel kleine stukjes, dat is meestal niet praktisch maar het is de enige manier om het te overzien en me de vrijheid te geven te stoppen.
Zo’n grindtegel weegt volgens mij algauw 30 a 35 kilo. En dan van de stapel pakken en een paar meter lopen en dan laten zakken in de geul en hopen dat ie in een keer recht staat anders moet ie er weer uit, en dan er weer in.
En vandaag heb ik de stootbanden die over waren ook verwerkt als borderrand. De ene helft heeft Maatje Helpman gedaan. En je ziet het wel (links bij die extra tegel eruit), die schuin loopt is vrouwenwerk!
Maar wel mijn werk Dus als je commentaar hebt mag je het beter voor me maken want ik vind het ook niet leuk dat ie zo schuin ligt. Het was nogal passen en meten en steeds maar weer er in en eruit, en dan zien om ze in elkaar te passen op z’n plek, andere grote tegel er uit, en dan weer zien dat die er in paste.
Ook hier heel wat uitgegraven en omgespit. Nu is het wachten op nieuwe tuingrond zodat ik het af kan maken.
Toen nog 2 zware cementenbloembakken versleept, gevuld met aarde en planten, die krengen zijn zeker net zo zwaar als een grindtegel!
De potten staan er nog in om katten te weren (zo smerig om kattenstront aan je handen te krijgen). En ik moet natuurlijk nog afwerken zodra ik nieuwe grond erbij heb. En nog wat rommeltjes wegdoen.
En dan is het wachten tot alles “dichtgroeit”.
Ik hoef nooit meer naar een sportschool, gewoon iedere dag een paar tegels van de ene naar de andere kant van het terras versjouwen. En natuurlijk veel spitten in de vette klei (die aan je spade blijft kleven, net als aan je schoenen).
En mocht je me volgende week in de rolstoel voorbij geduwd zien worden, dan weet je hoe het komt, want ik ben niet te stuiten! Net of ik een onbeperkt abonnement heb gekocht.
Helaas mag ik van ManB niet nog meer tegels verwijderen.
Nog net zie ik dat ze een punt van haar vest op de deurklink had voordat ze haar fiets het terras op duwt. Misschien heeft ze in veel ergere mate smetvrees dan ik.
Ik loop naar haar toe, blij, en benieuwd naar de nieuwe vrouw, uit haar psychose.
Nieuw, want de oude kun je volgens mij nooit meer worden na een ingrijpende gebeurtenis.
“Die deur is heel gevaarlijk,” zegt ze wijzend met haar hoofd naar de schuttingdeur waar ze net doorheen kwam.
“Wat is er mee?”wil ik weten.
“Het heeft een metalen klink. Metaal is het zwart, het grote gevaar.”
Ik kijk naar haar fiets, zonder iets te zeggen.
“Gelukkig is de deur niet op slot want dan was het gevaar ingesloten en dat is het allerergste.”
Dit is waarachtig een nieuwe vrouw, ze heet nu Parvatia, zegt ze, de afgelopen jaren was ze Durga.
Dat verzin ik zowaar niet eens zelf, zie hier, bij belangstelling, de betekenis van deze namen .
Omdat ze het koud heeft pak ik mijn mooiste wollen vest, waar ze zich direct in wikkelt alsof het steenkoud is. “Wat ben ik blij om bij je te zijn. Ik voel me hier zo veilig en dat je me dit vest laat dragen is heel bijzonder, je ontfermt je over mijn ziel. Mijn ziel houdt van jou omdat je zoveel warmte uitstraalt. Dit is echt een teken, het is geen toeval dat ik jou heb leren kennen, het is geen toeval dat ik alles bij je kwijt kan in veiligheid en jij me omarmt zonder me aan te raken.”
Toen ze nog in haar duistere wereld zat was ik de enige (op de therapeut na) die haar liet praten zonder goed bedoelde tips. Nu doe ik hetzelfde.
Ze was altijd heel bescheiden en rustig maar nu, haar nieuwe ik, kan ik niet goed volgen. Het is alsof ik een boek lees en af en toe het hele hoofdstuk opnieuw ga lezen om het goed te volgen.
Soms is ze in een winkel met een winkelwagentje en dan verstijft ze, kan geen stap meer zetten en moet het winkelwagentje loslaten. Sinds ze ontdekte dat dat door het metaal komt gebruikt ze alleen nog de plastic mandjes.
Ik durf niet te vragen of ze dat op de fiets nooit heeft, die is toch niet van plastic, maar misschien heeft ze die link nog niet gelegd en moet ik haar er niet op wijzen. Of misschien zegt ze dan wel dat de rubberbanden voorkomen dat het metaal kwaad kan doen.
Dat de spade precies op die plaats in de grond staat is geen toeval, ik ben gestuurd door de andere wereld, die andere wereld die ik niet wil zien, maar dat gaat niet lang meer duren volgens haar. Zij heeft de ommekeer gemaakt, zij zal de ogen openen van iedereen die ze gesloten houdt.
Dat ze op mijn wc mag plassen is voor haar een verrukking. Urine is afval, het zwart van ons, en dat ze dat bij mij achter mag laten wetende dat het veilig is, dat het zwart hier niet aangevallen zal worden is voor haar een prettig gevoel.
“Wie is de man op de die foto?” ze wijst naar de foto van Vroems. Ik vertel haar kort dat het mijn grote lief is die in 2011 is overleden.
“2011? Welke datum?”
“15 februari.”
“Oh, daar heb je weer zo’n wonder, het is echt een wonder, die dag (en hier vertelt ze iets heel persoonlijks wat ik privé hou)… Het is geen toeval, iedereen is met elkaar verbonden, dat Vroems is overleden betekent niet dat hij dood is, hij is onder ons, hij is nu bij mij.”
Ik wil zeggen dat ze van hem af moet blijven, hem niet in het land der levenden moet betrekken. Maar ik zwijg, weet ook niet zeker in hoeverre zij in het land der levenden verkeert.
Ze wil weten hoe zijn uitvaart was, en dat vertel ik heel kort, want dat het huis gestut was wegens sloop en hij de voordeur niet uit kon in de kist, laat ik achterwege omdat ik zeker weet dat ze daar ook allerlei wonderen in ziet.
Wel vertel ik kort over de boottocht toen de as verstrooid werd. De datum is voor haar weer een teken, het was haar dag dat ze de aanval kreeg.
En op mijn verjaardag heeft ze haar konijn, waar ze veel van hield, gedood.
Ze vraagt naar meer belangrijke data van me.
Ik noem de trouwdatum van Vroems en mij. Het is de dag (niet het jaar) dat haar zusje stierf.
Ik noem de nacht van 9 op 10 augustus 1975 zonder er bij te vertellen wat er die dag was.
10 augustus had zij een bijna dood ervaring. En voor mij was dat in die nacht, maar anders dan bij haar, ik werd bijna doodgeslagen door mijn vader. Zij had het in een ander jaar, psychisch, overvallen door het zwart die haar de keel dichtkneep.
Zij ziet overval verbanden, en daarom horen we bij elkaar.
Telkens heeft ze het over de andere wereld die ik niet ken maar waar zij in leeft. Dát is de echte wereld, niet die waanwereld waarin wij “gewone” mensen ons begeven, los van onszelf, ver van de realiteit. Wij moeten nog leren zien, maar ooit komt die omwenteling en zullen we begrijpen hoe blind we altijd geweest zijn.
Sinds kort lees ik boeken over psychoses. Wat me opvalt is dat zoveel mensen dezelfde ideeen hebben die wij van de “gewone wereld” waanwereld noemen.
Hebben wij wel enig bewijs dat die andere wereld niet bestaat?
Hoe komt het dan dat overal op de wereld de mensen met een “systeemfout” dezelfde denkwijze en ervaringen hebben?
Misschien zijn deze mensen wel de buitenaardse wezens en kunnen we elkaar niet begrijpen, Zij zijn nog in de minderheid maar zodra ze ons hebben bekeerd lopen mensen die “gewoon” zijn kans opgepakt te worden.
Ik weet niet meer zo zeker of ik blij ben voor (en met) Parvatia.
