Er is nog zoveel moois

“Er is nog zoveel moois”, zei mijn tante vroeger wel eens tegen me, toen ik steeds minder kon.
Over die opmerking had ik zo mijn eigen gedachten, als je opgebouwde leven afbrokkelt, moet je genieten van een regendruppel op je raam. Mij lukte dat niet. Wat een rottijd was dat! Jaren heb ik er over gedaan.
Dat is een proces, dat kun je niet zomaar. Daarom klagen veel mensen over de corona regels, ze zijn het zat.
Mijn leven is al ruim 30 jaar in soort van coronatijd, het was niet het virus die me bedreigde maar de pijn met beperkingen.
Soms maanden lang verrekken van de pijn en niet rechtop kunnen lopen.

Inmiddels denk ik net als mijn tante “er is nog zoveel moois”.
Maar dan moet je wel een waslijn hebben, en een sprinkhaan.

Dom

Het helpt niets als ik afstand probeer te houden en haar een hand geef. Ze komt desondanks naar me toe om me te luchtzoenen zonder enige warmte en ik onderga het met tegenzin zonder terug te zoenen. Al jaren gaat dat zo, maar mijn afweersignalen zijn niet sterk genoeg.
We mogen elkaar niet, schoonzus Madamam en ik, ze is tenslotte wel een afstammeling van schoonmoeder met dezelfde irritante genen.
Omdat ik mijn irritatie over haar hyperdrukte en drammerige betutteling laat merken ligt het aan mij dat de sfeer soms gespannen is.
Ook heb ik niet zoveel te vertellen, terwijl zij uur na uur het hoogste woord heeft waardoor ik zwijg en vooral in mezelf terug trek. Als mensen veel praten zit er niets anders op om ze of keihard in de rede vallen met een eigen interessant onderwerp, of te zwijgen.
Omdat ik niets interessants te vertellen heb vlucht ik in mijn eigen wereldje waar mensen leuke dingen doen met elkaar, samen, en niet ieder voor zich zijn ei leggen in de groep.
Madamams’ man probeert me er bij te betrekken, met vragen naar wat voor tvprogramma’s ik kijk.
Omdat ik niet graag tv kijk en niet eens weet hoe dat ding aan moet omdat ManB allerlei zappers en knopjes heeft en dat toch steeds weer verandert heb ik er geen interesse voor ontwikkelt. Maar er is toch wel iets wat ik volg? Nee, noodgedwongen het journaal.
Over politiek praat ik niet. Reizen doe ik niet, het buitenland ken ik niet.
Ook vreemd dat ik geen films ken of namen van acteurs.
Hij vertelt over Tinder, en Bamboo en ik weet niet wat het is, hij vertelt over nog wel 10 dingen waar ik nog nooit van gehoord heb en ik kan er niet over meepraten.
Het lukt me niet op gang te komen, ik ben nooit een gezelligheidsprater geweest, op feestjes ben ik geen gangmaker, vaak zelfs geen meedoener.
Ik voel dom en heel onwetend. Door mij is het veel minder gezellig omdat ik niet meedoe.
Zelfs als hij vraagt of ik een huisdier heb en dat zo ongeveer het laatste onderwerp is wat hij aankaart, kan ik daar niet over meepraten.
Zij hebben het nog een tijdje over hoe leuk een hond is.
Ik zie de dikke hondendrollen voor mijn deur die al beschimmelen met dit weer en de mensen die door hun hond worden meegesleurd aan de lijn en “hier, hier”, roepen, Ik zie ze zelfs door de dikke drollen gesleurd worden en hun monden druipend van de smerigheid.
Maar wat ik zie vertel ik niet, het zou me alleen maar vermoeien omdat toch niemand luistert. Er luistert nooit iemand naar me omdat ik niets weet te zeggen, daarom zwijg ik.

En voel me de domme vrouw die niemand iets te vertellen heeft, die niet mee kan doen,
tegen wie gezegd wordt: wat ben jij stil. Of: vertel jij ook eens wat.
Maar daar trap ik niet meer in want als je iets vertelt vallen ze je na 1 zin al in de rede om hun eigen verhaal te vertellen. Ik ben gewoon niet interessant om naar te luisteren, dat weet ik allang, en dat heb ik geaccepteerd. Nu nog zien dat anderen dat ook gaan doen zodat ik me niet meer dom hoef te voelen.

Zevenblad

Vakantie en fietstochtjes zouden ontspanning moeten zijn. Je hoofd leegmaken. Maar het mijne zit zo vol dat het nooit leeg raakt.
Al fietsend, of nietsdoend op vakantie, woekeren duizend gedachten in mijn hoofd als zevenblad.

Vandaag is het 41 jaar geleden dat ik ernstig gehavend uit het ouderlijkhuis afgevoerd werd.
De laatste nacht in dat huis leerde ik dat het altijd erger kan.
Touwen, pook, gebroken glas,
gebroken ziel.

Mijn beschadigde kinderlijf en ziel kan ik ook nu niet beschermen.
Klauwen altijd in mijn nek, een oorlog in het valse gezin, honger, een tiran achter mijn rug, onverwachte aanvallen, mijn hoofd van links naar rechts als een boxbal, een riem op mijn lijf, intimiteit beschadigd.
Angst.
Altijd die angst voor wat er komen ging.

De angst, maar ook machteloosheid woelt in mijn lijf als het weer eens bovenkomt.
Je wilt jezelf bevrijden, je wilt niet dood. Je mag niet bewegen.
Je wilt ontploffen om ze af te maken zoals in een tekenfilm.
Je verzet breekt bewegingsloos door de touwen om je lijf.
Je kiest voor de dood.
Trek het touw maar strakker aan, sla mij maar dood,
dat is het ergste niet meer.

Ik kón niet zijn, en mocht niet zijn wie ik was.
Maar wie was ik?
Dat heb ik nooit geweten, en weet ik nog niet.
Mijn ik heeft zich nooit ontwikkeld.
Mijn ik werd doodgeslagen en verkracht.

(de kleinste ben ik)

Suus

“Nee Suus.”
“Naar binnen.”
“Suus…”
“Suus, nee.”
“He, Suus!”
“Suus!”
“Wat zeg ik nou?”
“Naar binnen, Suus.”
“Kom hier.”
“HIER zeg ik je!”

Wie is Suus?
Ik open mijn ogen om een kijkje te nemen.
Een grote dikke zwarte hond komt naar me toe waggelen.
“HIER SUUUUUS.”
Het moet wel een gevaarlijke hond zijn anders schreeuwde die mevrouw niet zo hard.
Suus gaat naast me zitten, kijkt me aan met haar neus omhoog.
“Brave hond,” spreek ik haar liefdevol toe.
Ik aai geen dieren daarom moet ik mijn handen bewust stil houden anders gaan ze nog naar de kin van het beest omdat ik trots op haar ben. Welke hond wil nou alsmaar in zo’n kleffe voortent met een schreeuwwijf.

Met grote woeste stampvoeten komt mevrouw er aan.
“Wat heb ik je nou gezegd!”
Suus gaat liggen, blijft me aankijken.
Ik ken geen hondentaal, weet niet of ze om bescherming vraagt, om liefde of een nieuwe baas.
Ze schuifelt over de vloer onder mijn stoel door waar helaas geen schuilplaats is voor deze grote, veel te dikke hond.
Mevrouw kijkt me niet aan, zegt niets. Maar hondeneigenaren kennende moet je ook niets zeggen anders krijg je zo een mes tussen je ribben.
Ze duwt met haar lompe poot tegen Suus’ heupen. Grijpt haar dan aan de andere kant bij ’t nekvel en sleept haar al vloekend en tierend terug naar de voortent in de volle zon.
Dit is wellicht wat ze bedoelen met de uitspraak: een hondenleven.

Ik dicht een marteling

In de duist’re gang
hoorde je’n gezang
om de pijn te dragen
van de knuppelslagen
zong je stil een lied
hoelang wist je niet
tijdloos achtereen
was het donker en alleen
het fluisteren van de nacht
had een nieuwe dag gebracht.

–

Sociaal contact

Daag. Hoe gaat het. Goede morgen. Gaat u fietsen? Daag. Waar komt u vandaan? Goede avond. Staat u hier allang? Even water halen. Wat een regen he. Daag. Wij wonen in… Bent u hier alleen? Wij gaan fietsen.
Wat een wind. Mooi weer he. Blijft u nog lang? Lekker weertje zo. Even afwassen. Hier is helemaal geen vermaak in de omgeving. Wat leest u? Komt u toch koffie bij ons drinken u zit zo alleen.

K N E T T E R G E K word ik van dat sociale gebeuren, per dag ben ik wel 2 uur kwijt aan die onzin.
Ik dacht eerst nog dat ik een leuke sociale vrouw geworden was. Maar toen kwam er een vrouw die me leerde hoe je rust kunt creeeren.
Gewoon negeren die praatjesmakers.
En sinds gisteren kan ik dat meteen uitproberen.

De mevrouw loopt koket met haar gietertje water langs om de wcspoeler te vullen.
Haar driekwart zwarte legging is van goedkope kwaliteit, hij hangt onderaan haar vette billen. Onderaan een paar paarsblauwe opgezette benen.
Het zwarte topje zit strak om de vetrollen die uitpuilend blubberen bij iedere stap.
Griezelig is haar gezichtskleur, net zo grauw paars als haar benen.
Ze glimlacht alsof ze me de gelegenheid geeft iets tegen haar te zeggen zodat ze zelf een heel verhaal op kan hangen. Vertel mij, dat heet sociaal.
Daar trap ik niet in.
Voor er contact ontstaat draai ik me om en loop naar binnen.
En zo hou ik dat al 2 dagen vol, zelfs bij het sanitair, ik doe niet meer sociaal, ik heb geen oren in mijn kop om flauwe kul aan te horen. Ze spoelen al die loze woorden maar de wc door.
Ik leen me er niet meer voor. Maar het is wel een hele shock om er achter te komen dat sociaal niet gelijk staat aan contact.

Zwaar zand- Bargerveen

Vol verwachting stapten GM en ik om 13.30 op de fiets in Bargerveen.

Van dit prachtige gebied heb ik na jaren nog steeds niet genoeg, het is iedere keer weer verrassend.

Na 6 km zwoegen door het rulle zand moest ik even pauzeren.

GM pakte een plaid, spreidde het voor me uit, en een tafellaken met borden en een eierdopje, en een ei erin natuurlijk. Een banaan, en chocola.
We aten dus echte chocolade eieren en lagen in ons ondergoed in de zon met factor 50 zonnebrandcreme op mijn huid die ik er zelf op moest smeren!
GM is heel galant, maar als het op smeren aankomt moet ik alles zelf doen.
Voor we het doorhadden was er alweer een uur voorbij zonder dat we hoefden te fietsen.
Maar we moesten natuurlijk wel verder voor het grote avontuur van de dag.
(Je ziet wel aan mijn fietstassen dat ik veel nodig heb hè?)

Met prachtige doorkijkjes, zo cliché maar doet het wel goed toch?

Aan het einde ligt Duitsland.

Wij sloegen een zijpaadje in, eigen land eerst he, ik ken nog lang niet alle prachtig onverharde toegankelijke plekjes hier.
Maar wat toen?

GM ging op onderzoek uit.
Nee, niet te doen, nog wel een paar kilometer onfietsbaar.
Zei hij, en ik moet hem wel geloven.

Omkeren dan maar, hetzelfde stuk terug is toch nieuw want je ziet het vanaf de andere kant met andere lichtval.

Dit pad is tenminste wel te fietsen…
Alleen de motor van mijn fiets had het de 12 km die we gedurende de hele middag gefietst hebben, tussen 13.30 en 18.30, zwaar te verduren
Net als GM die zijn eigen motorkracht moest gebruiken.
Maar dan weet hij tenminste weer dat hij een dag met mij is weggeweest.

fietstochtje door Bargerveen

Overvallen door een enorme bui.   Hier kun je in de verte zien hoe het zand van de bouwlanden opwaait.

Mooi weer vandaag buiten

Bert belde om 12 uur, of ik zin had in een wandeling.
Nou en of!
Al kan ik slecht tegen onverwacht bezoek of uitstapjes omdat ik vaak te moe ben en moet dan helemaal omschakelen.
We spraken daarom af om 14 uur.

Lastig is dat Bert lang is en steeds tegen de wieltjes van mijn rolstoel stootte. Zijn schoenen zullen wel kapot zijn.

Het was heerlijk, de zon op mijn gezicht, de wind door mijn haren en in mijn neus.

Ik fleurde gewoon weer op en mijn hoofd werd weer fris.
Twee en een half uur zijn we in Kardinge geweest.
Het was fijn om zo lang achtereen buiten te zijn.

En morgen ga ik met Jannet lekker aan de rol in Kardinge, en zondag met Merie.
Wat heb ik toch een goed leven…

Een meisje alleen in de grote stad

Half Barneveld belde ik af, want daar ergens moesten ze wonen. In het telefoonboek stonden heel wat namen. Maar geen van allen was het.
Het was een hele zoektocht om familie van me op te sporen.
Tot ik iemand aan de lijn kreeg die een tante van me kende, maar de naam was anders gespeld. Omdat mijn vader zo nodig zich van de familie had moeten onderscheiden en een letter weggelaten had.
Tante Mietje was verrast, waar had ik al die jaren gezeten?
In tehuizen.
Dan moest ik wel iets vreselijks gedaan hebben, meende de familie.
We belden nog een paar keer en toen vond tante Mietje dat ik eens moest komen logeren voor een weekend.
Het leek me prachtig om zelf iets moois te naaien want nette kleren had ik niet, daar gaf ik toen al niets om.
Van een oud laken maakte ik een broek en verfde die roze. Naaide een fleurige bloes erbij van een kleurrijk flanellen laken. Mooier kon het niet, vond ik.
En zo stond ik blij op station Barneveld waar tante Mietje en tante Janny me kwamen afhalen, allebei zussen van mijn vader. Ik was blij want al die jaren zo alleen en ontworteld was er toch iets van bloedverwantschap, en ik had behoefte aan een warme plek, een nest waar ik welkom was en niet zo verantwoordelijk hoefde te zijn.
Tante Mietje was heel vrolijk en tante Janny lachte ook de hele tijd. Ze maakten me erg blij.
Maar tante Mietje vond dat mijn kleren echt niet konden, het was toch geen oorlog dat ik van oude lakens kleren moest naaien?
Dus kreeg ik van haar een naar blauw kunststof mantelpakje. Ik schaamde me dood in die kleren maar zij vond me mooi.
Na het weekend vond ze dat ik nog wat langer moest blijven, het was zo gezellig.
Vond ik ook dus ik bleef.
Maar ik voelde me op de proef gesteld. Mijn vader had gezegd dat ik een dief, alcoholist, hoer en junk was (alles tegelijk). Gek genoeg was de familie zijn veroordeling in 1975 heel snel vergeten en was het makkelijker om mij slecht te vinden zonder dat iemand contact met me zocht.
Een oom (broer van vader) vond dat ik maar moest bewijzen dat wat vader over me gezegd had echt niet waar was.
Maar hoe kon ik dat?
Ze vroegen zich af wat ik de afgelopen jaren alleen in de grote stad had gedaan, daar gebeuren toch smerige dingen.
Dus liet tante me nog een week blijven. Ze bood me regelmatig wijn aan maar ik lustte het niet, ik dronk echt niet, maar ze geloofde het waarschijnlijk niet. Ze was er goed in me uit te horen, zo vertelde ze in een onderonsje dat ze zo nieuwsgierig was hoe drug werkte, wat er dan met je gebeurde.
Open en dom als ik was vertelde ik het verhaal van de enige geweldig fijne trip die ik ooit in mijn leven gemaakt heb, en de paar keer spacecake (waar ik van buiten westen raakte) en wietkoekjes (waar ik eventjes ongecontroleerd moest lachen, toen in slaap viel en met barstende hoofdpijn wakker werd).
En later was ze nieuwsgierig hoe het zou zijn om hoer te zijn, al die mannen, en of je dan iedere keer zin had. Daar heb ik niet op gereageerd, ik was geen hoer en weet echt niet hoe die vrouwen iets ervaren.
En een dief, ja dat was ik, ik had wel eens gestolen, in het kindertehuis had ik mijn eigen geld gestolen omdat ik dat niet kreeg voor straf. Daar ben ik zelfs voor veroordeeld.
Tante Mietje legde haar gouden sieraden op het gangkastje, en soms haar portemonnai, en iedere keer voelde ik me op de proef gesteld of ik iets zou stelen. Met een grote boog liep ik dan om die sieraden heen, doodsbang dat ze iets kwijt zou raken en mij er de schuld van zou geven.

Uiteindelijk heeft ze geen aanwijzingen gevonden voor waar mijn vader voor me had uitgemaakt. En bracht ze me thuis om te zien hoe ik woonde. Ik kon dus in tussentijd niets wegleggen, het was zoals ik het had achtergelaten, en dat was in die tijd altijd keurig.
Ik deed mijn best geaccepteerd te worden, maar wat voelde het slecht, alsmaar te bewijzen dat ik maar een eenzaam en ontworteld meisje was die niet op het foute pad was geraakt, die op erkenning had gehoopt.
Toen tante Mietje daarna steeds probeerde me in contact te brengen met mijn vader, en hem ook belde over mij, ging het contact niet meer. Ik voelde me niet veilig en niet erkent. Maar mijn vader wilde ook geen contact, hij dreigde haar steeds dat ze niet met me om moest gaan want ik zou ze op de duur toch bestelen. Het stak me vreselijk dat niemand hem veroordeelde maar mij wel. Alsof zijn mishandeling en misbruik niet zo erg waren dan een meisje alleen in de grote stad.