Lekker weer he! als je tenminste geen buitenhuizige verplichtingen hebt.
Door je raam kijken, het roodborstje, de spreeuwen en ekster bij de pindakaas pot. Alles kleurt een beetje wit, zodat we er een mooi onderwerp bij hebben om onszelf en anderen depressief te praten, omdat alles ons leven kan ontregelen en daar houden we niet van.
Zoals hier bijvoorbeeld.

Ik moest naar het ziekenhuis, weet niet meer waarvoor. Maar ManB moest werken en Vroems voor kankeronderzoek naar een ander ziekenhuis. Toen kwam (wijlen) vriend HteD helemaal uit Klazienaveen om me bij te staan (zoals hij vaker deed in nood).
En toen de diagnose galwegkanker voor Vroems gesteld was waren dat zware dagen voor de operatie, die ruim 2 maanden op zich liet wachten omdat ze vergeten waren hem op de wachtlijst te zetten.

Vroems voetstap in januari 2010.
De spanning en onzekerheid hoe het zou gaan voel ik nog als ik dit zie.
14 uur duurde de operatie, maar toen wist ik nog niet dat de spanning die ik voelde een jaar later zich in tienvoud zou opdringen.
S Ochtends zaten we bij de huisarts om euthanasie te bespreken, al eerder was een scenarts geweest, Vroems kreeg een injectie tegen de pijn om de dag een beetje door te komen. In de middag trouwden we.
Een week later zou hij het genadespuitje krijgen.

Maar het huwelijkse leven moet hem goed gedaan hebben want hij knapte nog wat op en we kregen een half jaar extra, die ik zo hard nodig had, want het is een kostbare tijd, vol hoop en wanhoop, maar vooral liefdevol, en dat hebben we elkaar nog meegegeven.
Palliatieve sedatie sloeg niet aan, hij was wakker, liep soms buiten.
Na een week versnelde procedure euthanasie. En net zoals wij tot tweemaal toe versneld en vervroegd getrouwd waren, zo ging het ook met zijn sterven.
15 februari 2011. 10 jaar inmiddels, maar wat staat het allemaal in mijn ziel gegrift. Al doet het geen pijn meer.

.
En toen moest ik bij ManB gaan wonen. Vriend HteD stond me ook toen steeds bij, en ik logeerde vaak bij hem, wel 2-3 weken achtereen, een paar keer per jaar, hij was een grote steun en toeverlaat.
We gingen eens in de sneeuw foto’s maken, hij kon moeilijk bewegen vanwege een reumatische aandoening, maar had wel allerlei voorstellen voor de poppen. Dit is er een van.

Ook hij moest echter het leven verlaten, hartfalen en op een late avond na douchen viel hij in elkaar als een trekpop waar de touwtjes van kapot waren. En dat was het einde. Maar nu, 3 jaar later, geniet ik van de vele mooie herinneringen.

En tussendoor kreeg vriendin Gerda een tumor in de ruggewervel, 3 maanden later overleed ze, al was haar leven al die 3 maanden ook niet veel, grotendeels in verpleeghuis, ze leefde op morfine maar de pijn drong daar dwars doorheen. Ze kreeg euthanasie.
Vervolgens was Lucia aan de beurt. Heerlijke Lucia bij wie ik ook daadwerkelijk mijn hard kon luchten, niet alleen maar je verhaal spuwen.
Wat had haar nog graag, na borstkanker operatie, zien opknappen en de dingen willen zien doen die ze graag deed. Maar ze knapte niet op, ze knapte af, nog meer tumoren, ook in het hoofd waar ze veel last van had, oorpiepen en doof, maar daarna kwam de maag die nog erger was.

Na de “uitzaaiing” diagnose besloot ze zo snel mogelijk euthanasie aan te vragen. Maar de vele slangen waarmee ze in leven gehouden werd wenden een beetje, want dood is ook wel heel erg uitzichtloos dood. De kerst moet ik halen was haar streven en ze haalde het. De 28 december 2018 stierf ze.
Ik herinner me de heerlijke filosoferende gesprekken, de persoonlijke overdenkingen, overwegingen, en samen in de sauna waar ze zo van genoot. En de uitstapjes, ach, soms had ik geen begrip voor haar vermoeidheid, dan dacht ik dat het luiheid/gemakzucht was. Toen was ik zelf in iets betere staat dan nu, anders had ik vermoeidheid wel serieuzer genomen.
En ik?
Na een maand flink doorwerken (dat moet je niet in het groot zien, want het was maximaal 3 uur verdeeld over de dag) zonder al te veel ongemakken sta ik op “kritieke toestand” in mijn heup. En draag ik een elleboog en handbrace om nog wat te kunnen doen zonder al te veel pijn. Al 3- weken kan ik er niet op uit voor beweging. Toch heb ik nog de keukenkastjes aan de buitenkant afgenomen. En dat was ook weer hartstikke fout voor heup.
Ik prijs me gelukkig dat ik een man heb die de boodschappen doet. Ooit, zeker 30 jaar geleden, zat ik met pijn opgesloten in een flat 4 hoog, zonder lift. Ik at vooral bruine rijst met gomasio want dat kon je ruim op voorraad kopen. Waren er toen webwinkels geweest had ik een stuk beter (gezonder) kunnen eten. Mijn haar viel toen bij bosjes tegelijk uit, flinterdun was het ook wegens bouwstoffen tekort.
Nu heb ik het een stuk beter dan toen, ook al heb ik meer beperkende pijn.
Al met al: het gaat hartstikke goed hier, ik heb wat te klagen, maar geen griep, geen corona en ManB knapt ook op van zijn ziekte. Verrassend snel, na een jaar al kan hij medicatie tot het minimum reduceren, het lijkt er op dat hij over 3 maanden pilvrij is.
Daarom ook nog een positief plaatje ter afsluiting.
