Uit 2012
Op een dag werd Mooimeisje door haar stiefmoeder naar het bos gestuurd om hout te sprokkelen.
Ze liep door het bos en zocht onder iedere boom, maar alle takken zaten aan de bomen vast.
Ze verdwaalde omdat alle bomen op elkaar leken en ze geen brood had meegekregen om kruimels te strooien om de weg weer terug te vinden.
Maar zoals u al weet gebeuren er altijd wonderlijke avonturen als meisjes verdwalen,vooral mooie meisjes.
Tenminste, dat zeggen de sprookjesvertellers, en mij overkomt het ook altijd, terwijl ik niet eens mooi ben.
Mooimeisje vond het niet erg dat ze verdwaald was want ook zij geloofde in wonderen, iedere kikker of prins zou ze kussen.
Maar in het bos waren geen kikkers en helemaal geen prinsen want die mochten alleen maar naar het bal van haar stiefzusters.
De hele dag liep ze daar in dat bos zonder dat er iets gebeurde, geen wolf, geen reus, geen dwergen, noch feeën of monsters kwamen op haar pad.
Ze werd verdrietig want in sprookjes gebeurt altijd iets spannends, maar bij haar niet, hoe hard ze ook geloofde!
Het werd avond, duister,
en toen zelfs donker.
Mooimeisje had honger, haar buik knorde als zeven biggetjes bij elkaar.
Ze droomde van pannenkoeken, gemaakt van amandelmeel en kokos, van bananencake met verse ananas en van appels met ongezwavelde rozijnen.
Ja, ze droomde er zelfs van dat ze bij een huisje aankwam waar een boze heks haar op zou sluiten en iedere dag te eten gaf zodat ze dik zou worden en nooit meer honger had. Ze droomde van al het lekkers wat ze dan zou krijgen; kunstvleespasteitjes, kikkerbilletjes, paddenballen, bevruchte eitjes, zeesterretjes en lange vingers.
Het water liep over haar lippen van verrukking.
Maar wat hoorde ze daar?
Misschien was het een slang, dacht ze, die ritselde door de bladeren, en had hij een appel voor haar.
Boem.
Au.
En nog eens boem.
Wat was dat?
Ze struikelde en viel, voelde handjes om haar lijf.
Was het een pedofielenmeneer? Daar had ze wel eens van gehoord maar niemand had verteld hoe je die tegenkwam. Nu wist zij het, zo dus: boem.
Ze vond hem meteen heel lief, dat had ze ook gehoord, die meneren houden van verdwaalde meisjes, en dat was waar, dat voelde ze.
Een glimpje maanlicht streek over zijn gezicht en ze zag zijn grote neus die haar meteen fascineerde. Hij was heel grappig, toen ze er op drukte werd die groter. Net een worstebroodje, bedacht ze terwijl ze hem in haar hand hield, en haar hart galoppeerde als een wit paard waar een prins bovenop zat.
Als ze er nou eens een hap van nam…
Ze drukte de neus weer in om te weten hoe het er dan uit zou zien, maar meteen kwam die weer naar buiten. Ze vergat helemaal haar honger, zo’n leuk spelletje was dat, in en uit en in en uit speelde ze met de neus.
“Wie ben jij?” vroeg ze.
“Pinokkio”, zei hij met koddige stem. Mooimeisje had die naam wel eens gehoord, dat was dat jongetje die altijd jokte omdat grote mensen de waarheid bestraffen, en als je jokt krijg je ook straf. Ze vond het ingewikkeld met grote mensen, en zielig voor Pinokkio.
Hij hield zijn hand onder haar blote been, alsof hij haar droeg, dat vond ze heel aangenaam want hij had grote handen zodat hij haar goed kon voelen.
Hij was geen enge meneer waar ze voor op moest passen.
Nee, hij was Pinokkio met de groeibare neus waar ze nog lang en gelukkig mee kon spelen.
En toen was het verhaaltje uit.
