Eerder geplaatst in 2013
19.00 uur.
Ik lag in het donker in bed en hoopte dat het gauw morgen was, of liever 3 dagen verder.
Het huis was stil, iedereen was wel naar iemand toe.
Zolang ik het licht uithield hoefde ik niets te zien en was ik niet écht alleen.
De voordeur sloeg dicht, de groepsleider kwam kijken, dat was zijn plicht.
Zoals gewoonlijk had ik niemand om naar toe te gaan.
Mijn thuis was het tehuis. Normaal gesproken was dat fijn. Maar toen iedereen weg was, was er de confrontatie, de herinnering, en dat uitgeholde gevoel; vertrapt, vergooit, als een opgebruikt voorwerp in een put gesmeten. Vloekwoorden en een blauw lichaam. Zoek jij het verder zelf maar uit als je niet wilt zijn zoals wij willen, je bent niet meer van ons. Dat laatste was wel fijn, niet meer van hun zijn maar van mezelf. Niet meer geleefd worden maar zelf leven.
Maar…
zelf leven als niemand het je geleerd heeft valt niet mee. Er was ook niets of niemand meer uit het verleden, alles was herinnering.
Ik kwam in een nieuwe wereld.
Als een asielzoeker dwaalde ik door een wildvreemde grote stad met de kinderbescherming die voor mijn welzijn zorgde. Tenminste dat stond op papier, mijn voogdes zag ik hooguit eens per maand een uurtje maar ik vertelde nooit iets.
Van het tehuis kreeg ik eten, zakgeld en regels.
Het nieuwe leven was niet slecht, het was alleen alsof ik droomde, alsof ik er niet was, het was niet mijn leven, want dat had ik nog niet. De jaren ervoor was ik geleefd, was alles voor me bepaald, zelfs wat ik denken moest.
En toen plots moest ik alles zelf doen en bedenken met niemand op terug te vallen. Wie zou ik vertrouwd hebben? Een voogdes die ik zelden zag? Groepsleiders die steeds wisselden?
De voetstappen van de groepsleider kwamen dichterbij mijn deur. Ook al had ik het licht uit en geen muziek aan, hij wist dat ik er was.
Doorlopen, doorlopen, schreeuwde het in mijn hoofd.
Maar natuurlijk liep hij niet door.
Hij mocht me niet alleen laten volgens de regels.
Zo stom als ik was had ik ’s middags tijdens zijn ronde verteld dat ik nergens naar toe zou gaan, dat ik gewoon thuis bleef, zoals alle andere avonden.
Ik was toch al doodsbang voor vuurwerk dus de straat durfde ik niet eens op.
Maar hij mocht me echt niet alleen laten, zei hij, daarvoor was ik te jong en hij te verantwoordelijk.
Wilde ik niet met hem mee? Dan hoefde hij niet voor mij alleen in het pand te zijn, en kwam toch zijn verplichtingen na, en ik zat ook niet zo alleen.
Echt erg was het niet om alleen te zijn maar fijn vond ik het op dat moment ook niet.
Ik kleedde me aan, een beetje opgelucht; niet meer in het donker,
en een beetje teleurgesteld; confrontatie met de eenzaamheid want het licht aan en andere mensen maakte alles zichtbaar.
Naast elkaar liepen we naar zijn huis.
Er klonk geschreeuw van kinderen. Een vrouw holde de trap op.
Ik wist niet eens dat hij getrouwd was, dacht dat we gewoon rustig met zijn tweetjes zouden zijn.
Zij spraken niet met elkaar, zelfs geen groet, en de vrouw zei niets tegen mij.
Hij wees me een stoel en de tv stond loeihard. Ik had altijd een hekel aan tv, ik had er zelf ook geen.
Boven holden en schreeuwden kinderen.
De spanning was om te snijden.
Ik was natuurlijk niet gewenst, zoals ik nergens gewenst was. Iets dergelijks had ik al twee keer eerder meegemaakt.
Wat had ik een spijt dat ik was meegegaan.
Een kijkje in het leven van groepsleider, dat had ik nooit gewild. In herfstvakantie was ik al bij een leidster geweest die alsmaar zat te knuffelen met haar man, daar werd ik ook niet goed van.
En nu dit hier.
Om 21.00 uur voelde me eenzamer dan om 19.00 uur en deed mijn best de tijd uit te zitten achter de tv zodat hij tenminste bij die vreselijke kinderen en die chagrijnige vrouw kon blijven. Die vrouw liep alsmaar af en aan en sloeg met de deuren, de kinderen heb ik niet gezien, alleen gehoord.
De groepsleider zat bij mij in de kamer tv te kijken naar van die rotzooi die ze vaak op oudejaar uitzenden, de zogenaamde gezelligheid. En ik dacht aan mijn moeder die dit soort rotzooi leuk vond, dan moesten we met zijn allen om de tv zitten en dan moest het gezellig zijn met het verplichtte glaasje bitter lemon, want dat vond zij zo lekker en daarom moest ik het ook drinken. En ik lustte het niet! Geen prik in mijn drinken. Maar water mochten we gek genoeg niet drinken.
Ik haatte die gezelligheid, die valsigheid van het onechte gezin.
En nu zat ik in een ruziegezin, ik voelde me bang en schuldig, niet echt heel anders dan vroeger thuis.
Waarom woonde hij niet alleen, dan hadden we samen op de bank kunnen zitten, ik dicht tegen hem aan en hij zou me als een vader omarmen en door mijn haren strelen. Als een echte vader bedoel ik. Maar ik was ook bang voor vaders dus het had niet gekund.
23.30.
Mijn hart bonsde hevig.
Straks zou het vuurwerk beginnen en hoe kwam ik dan thuis?
Straks moest ik hem en zijn vrouw kussen.
Kussen, ik gruwelde ervan! Natte kussen met vette oliebollensmaakjes op je wang.
Wat moet je zeggen: gelukkig nieuwjaar? Als je het oude niet eens goed kon uitzitten?
Ik ging naar huis, voordat het middernacht was. Naar mijn eigen thuis, mijn kamertje van 3 bij 2, daar waar ik woonde en alles was wat ik bezat. Waar geen ruzie was waar niemand elkaar beledigde of kapot wou maken uit onvrede met zichzelf.
Dag meneer, dag mevrouw.
En ik stond op straat.
Doodsbang voor het vuurwerk liep ik langzaam van de kilte van het gezin weg.
Onderweg vlogen de rotjes over mijn oren de lucht in, ik zou zeker gehoorbeschadiging oplopen.
Ik huilde van angst, zonder tranen want die had ik allang niet meer.
Er was niemand op die hele grote wereld voor mij.
En ik liep langzaam, heel langzaam
nergens heen.
