De vrouw bereidt het eten beter dan haar man

Je kent deze uitdrukking waarschijnlijk wel:
“De vrouw bereidt het eten beter dan haar man”

Nu rijst bij mij de vraag: bereidt zij het eten beter dan haar man dat kan,
of bereidt ze het eten beter dan ze haar man bereidt.

Heb jij enig idee?

Maar om het kort te houden: de liefde van de man door de maag gaat (wiens maag?)
Daarom heb ik dit voor ManB gemaakt.
En nu maar afwachten of er liefde opbloeit.

(Frikadel-pan- ofwel gehaktbrood, maar dan zonder brood, en met Indische kruiden)

ps: In het rijstrandje hoort een saus, maar wij doen niet aan sauzen.
Culinair is het zeker niet, daarvoor moet je bij mijn schoonmoeder zijn.

Een leeg ei

Ruim 40 jaar geleden.

Koos en ik hadden nog niet zo lang verkering toen hij voorstelde met Pasen naar Schiermonnikoog te gaan kamperen.
Ik had allerlei tegenargumenten, maar Koos was een romanticus en die wilde samen met mij knus in een kruiptentje. Dat ik niets van romantiek begreep snapte hij niet. Ik zou het vast wel leuk vinden in zo’n tentje.

In de middag fietsten we van Groningen stad naar Lauwersoog haven, ca 45 km, en scheepten ons in.
Na een boottochtje, en fietsritje naar de camping zette hij het tentje op.
Slapen op dunne schuimmatjes en onder een slaapzak, jas onder het hoofd.
Mijn dag was na die fietstocht met rugpijn begonnen, en ik wist hoe dat de rest van de nacht zou gaan zonder enig comfort. Ook de volgende dag zou nog erger zijn, dan kon ik natuurlijk geen stap meer verzetten.

Het werd koud die avond en ik hield kleren aan, het was de tijd dat vrouwen net begonnen met herenkostuums te dragen, en overalls. Of in ieder geval ik droeg een zwarte leger overall.
Die hield ik aan en Koos werd boos, want als er geen sex in het verschiet zat werd hij altijd boos. Weg romantiek, dat had ik al gezegd; aan mij zal het niet liggen als het romantisch wordt.

Vroeg in de ochtend wakker door een schreeuwerige fazant, en pijn en een rotgevoel omdat ik thuis een goed bed had maar zo nodig moest geloven dat het heel leuk zou worden in een kruiptentje op een harde ondergrond.
Liefde overwint niet alles.
Buiten lag sneeuw, het was Pasen en Koos wilde uitslapen met mij, in de hoop dat ik nog wel warm zou worden. En ik had niet zoveel keus om weer te gaan liggen want op de grond zitten kon niet met die sneeuw, bovendien wilde mijn rug dat ook al niet.
Ondanks al zijn toenaderingen zat mijn overall hem heel erg in de weg, maar ik stond stijf door de spanning en kon hem niet meer uittrekken.

Lopen kon ik nooit goed, al van kindsafaan gaf dat pijn. Ook die dag werd het niets, en wat moesten we dan doen de hele dag?
Koos wist het wel, die ging naar het café en ik ging maar mee om warm te worden en op een stoel te kunnen zitten.
De volgende nacht en dag waren niet anders en toen besloot ik naar huis te gaan zodat ik niet nog een nacht in die romantische rottent te liggen.
Koos bleef nog, hopende op een vrouw die haar lege ei wel gevuld wilde hebben, vermoed ik.

6 april

De tussendoortjes sjaal en col met mutsen zijn klaar, bedoelt als kerstcadeau, maar nu kan ik het net zo goed al met Pasen geven.

De bol is opgerold.

Nog 6 te gaan…

De onderste aanrechtkastjes zijn schoon. Het rommelkamertje is voor 90% opgeruimd.
De voorraadkast is weer geordend.

En mijn kamer?
Die is voor 96% klaar. Ik heb nog een paar dagen voor het 6 april is.

15 februari 2011 stierf Vroems. Omdat het huis net op tijd verkocht was (voor de zoveelste crisis) was de afspraak dat ik 6 weken na zijn dood het huis uit moest. Ik kon er niet blijven wonen want geen geld om het opnieuw op te bouwen. Toen hij het aan het slopen was kreeg hij de kankerdiagnose.

In overleg ging ik 6 april uit het huis. Eigenlijk een dag te laat want die ochtend lekte het dak verschrikkelijk.

Het had wat voeten in de aarde voor ik hier aarde. Sommige spullen van Vroems nam ik mee, maar ManB vond dat hij “alles” al had, dat nam niet weg dat ik de door Vroems gemaakte werkbank en bijpassende kasten niet weg kon doen. En nog wat meer.
Het heeft even geduurd voor hier alles een plaats had, ook figuurlijk, ook ik.

10 jaar zo ongeveer, was ik bezig een plaats te maken, mezelf ergens thuis te voelen. Ik weet niet of ik dat nu wel doe, maar een andere plek heb ik niet. En er zijn zelfs geen logeeradressen meer om te ontsnappen.
Rommel opruimen, daar deed ik ook 10 jaar over.
Dat laat ik over een paar dagen zien.

Tussendoortjes vermaak

Dat ik dol op tussendoortjes ben zal je wel niet verbazen.
Ze maken het leven minder eentonig, geven het leven fleur, en zijn verrassend, hoewel dat niet altijd gewenst is.

Zo lig ik nu bijvoorbeeld enorm in de knoop, in een blauwe knoop zelfs.
De 100 grams streng raakte algauw verward tijdens het oprollen. Het leek de binnenkant van mijn hoofd wel!
Iedere ontknoping leverde elders weer een dikkere knoop.

Alhoewel ik geen doorzetter ben, heb ik toch 81 gram ontward in ca 15 uur.
Gemiddeld dus 5 gram per uur. Aangezien het soft silk garen is van 16 euro per streng is het wel de moeite waard om door te zetten.

Denk nu niet dat ik uur na uur achtereen de knoop zit te ontrafelen.
Ik hou immers van tussendoortjes.
Zoals dit werkje, van restjes garen, multi direction sjaal breien. Restjes hebben als nadeel dat je de eindjes aan elkaar moet knopen. Gevolg daarvan is weer dat je al die eindjes nog eens moet wegwerken (afhechten) als je klaar bent. Maar… dan heb je hopelijk wel een aparte sjaal.

Dit patroon idee heb ik gevonden bij Fiber spider
Dit tussendoortje moet dan ongeveer 2 meter lang worden, dus veel restjes nodig, en uren afhechtwerk, met kerst hoop ik hem klaar te hebben (het is immers een tussendoortje) om cadeau te geven.

Het hoofdwerk is een vest.

Het nadeel van verloop garen is dat je beide kanten moeilijk gelijk kunt krijgen qua verloop. Tot nu toe redelijk gelukt maar vanaf hier hou ik op met zoeken in de bol naar de juiste kleur. Dan maar niet symetrisch. Dat is hij toch al niet, de kabel in het rechterpand is veel te kort gebreid waardoor dat strakker om elkaar heen zit, in het linker wel goed gedaan maar daar vergeten een zak te breien zoals ik in de rechter deed.
Eerder zou ik dit allemaal uitgehaald hebben. Lucia lachte daar altijd om: “ben je gek mens, dat ziet niemand als je het maar niet zegt.”
Ik zeg dus niets, brei dapper door en denk aan haar.

Ondertussen neem ik dan ook nog eens een tussendoortje uit de pot abrikozen/dadel/hazelnoot balletjes.

Ik vermaak me heus wel.

was ik écht verliefd?

Begin 20 was ik toen leerde ik Koos kennen. Het was mijn eerste serieuze relatie, nou ja, dat valt in onderstaand verhaal, en achteraf, nogal te bezien, maar toen ervoer ik dat wel.
Men beweerde in die tijd dat ik zelfverzekerd was, en dansend over straat ging, wat men “dansend door het leven” noemde.
Maar van binnen was ik niet zo zelfverzekerd, ik was misschien wel arrogant, moeilijk mezelf te beoordelen.
Leefde in mijn eigen wereldje, niemand kwam echt bij me binnen. Ik wist niet dat je ook aan iemand kon hechten, dat gevoel kende ik niet, en waarschijnlijk nog niet echt. In die jaren leefde ik in een cocon, zonder dat ik dat wist. Het leven gleed aan me voorbij, ik kon er niet bij vanuit mijn cocon.

Ik was verliefd op Koos, naar wie ik kijk op de foto.

Koos vond mij echter niet altijd goed genoeg.

Zijn exvriendin kon alles veel beter dan ik, ook haar mondje kon ze goed roeren met genot. Omdat ik dat niet deed maakte hij het nogal eens uit, niet altijd om die reden, soms vond hij me niet mooi, andere keer te dom, en dan weer te weinig sexueel.
Na een paar keer vond ik dat heerlijk en genoot dan weer van mijn vrijheid, wat een tijd had je als je alleen was! Heerlijk! En geen gezeur dat de ander zo vaak sex wilde. Voor Koos was 3 keer per dag eigenlijk niet genoeg en omdat er veel wrevel was vond ik 1 keer per week al te vaak.
Daarbij had ik regelmatig periodes dat ik niet kon lopen door de pijn in mijn rug en heupen, dat heb ik van kindsafaan, nu nog altijd. Daar had hij geen begrip voor.

Koos dronk, hij was denk ik alcoholist en daar heb ik heel wat mee gelachen want hij had een heerlijk vrolijke dronk. Hij at nauwelijks, gaf zijn uitkering uit aan roken en drank, maakte schulden, en als hij at, was het bij mij.
Wat zag ik in hem?
Zoiets weet je achteraf natuurlijk nooit, je kunt het je zelfs niet meer voorstellen als een relatie helemaal verbroken is.
Misschien verwarde ik aandacht met liefde, er was niemand anders, ik leefde zo alleen, net als nu, maar nu is het toch anders met ManB er bij.

Wat ik wel weet is hoe ik me voelde in die jaren van dansen op straat. Ik had altijd vrienden en vriendinnen ook al waren ze er soms maar tijdelijk. Meestal was het meer dat iemand met me om bleef gaan, of ik met die ander, niet omdat het zo bijzonder was, maar gewoon, het was de tijd, de jeugd, de tijd van onder de mensen komen. Ik was fit, en sportte veel (als ik geen terugval had), en alles was goed.
Alhoewel de problemen met Koos eigenlijk niet welkom waren. Ik had hem helemaal nergens voor nodig want hij maakte me alleen maar onzeker met zijn gedram over sex en ontevredenheid over mijn tekortkomingen.
Het leven was toen, buiten hem om, best leuk (geloof ik toch).

Maar ik kan niet zeggen dat ik er naar terugverlang want ik ben niet meer dat meisje. De eenzaamheid die ik toen had is een rode draad in mijn leven, ook al waren er mensen, die eenzaamheid zit denk ik in mijn kern, die is niet op te lossen met contacten. Ik kon het goed verbloemen door mijn opgewektheid en vooral mijn eigen pad te gaan en vooral leven bij het moment.
Die onbevangenheid heb ik niet meer, en die nieuwsgierigheid naar wat er later komen gaat is ook niet meer iets om reikhalzend naar uit te kijken.

Daarom moet ik blijven onthouden dat ik niet mijn hele leven uitgeblust geweest ben.

In een spijkerrok

Doorgaans word ik niet herkend, noch van 55, noch van 10 jaar geleden.

Dat ik in 2001 een spijkerrok droeg was uit mijn herinnering gevallen, was beslist geen kledingstuk om van te houden.
Heel anders dan de bloemetjesrokken van weleer die ik zelf maakte, en net zo lang droeg tot ze versleten waren.
Daar kom ik nu niet meer aan toe want de lekkerste kleren krimpen in de kast.

Over lief, schat, en een ei

Dit is een aantekening in een schrift tijdens een (caravan)vakantie.

Het is al lang geleden maar staat geen datum bij, en ik noemde het: ‘Een aantekening over een ei’

(stel van pakweg begin 30, zit vlak bij me op de camping.
Zij heet Clara, hij Martin.)

Clara: “Schatje, mag Clara het zout alsjeblieft?”
Martin: “Ja lieverd, hier is het, alsjeblieft.”
Clara: “Dankje schat, dat is lief.”
…
Clara strooit zout op haar ei, opent haar mond wagenwijd, en duwt het ei er geheel in.

Martin: “Heeft Clara haar ei nu al op?”
Clara: “Ja schatje. Heeft Clara te snel gegeten?”
Martin: “Ja lieverd. Wil je nog een ei?”

Clara opent haar mond weer wagenwijd alsof Martin het ei er in zal gooien.
En doet ie dat ook?

Een stapje verder met nieuwe Blog Editor WP

Dat klagen mij helpt is voor de zoveelste keer weer bewezen.

Dit is een probeersel om met de nieuwe blok editor overweg te kunnen.
Niet dat ik er heel veel van begrijp maar een begin is er. En ik heb het echt helemaal alleen uitgevonden, zonder hulp. En nee, ik hoef geen complimentjes of bloemen. Ik ben er nog láng niet!

Hopelijk is het duidelijk genoeg. Ik heb mijn best gedaan. Aanvulling is altijd welkom!

Deze tekst heb ik eerst in Kladblok geschreven. Meer omdat ik me stoor aan die troep in de blog editor waarbij je ook bij ieder bericht opnieuw de regelafstand van 1,5 naar 1 moet instellen. Ik zie geen optie dat als standaard voor altijd vast te leggen. Als ik tussendoor de tekst wijzig krijg ik weer een nieuwe alinea bij een enter, terwijl ik alleen een nieuwe regel wil

Een afbeelding tussen je tekst invoegen kostte me ook veel zoekwerk, en vooral onhandig, alles aan deze logge editor is onhandig.

Omdat ik er zelf nogal tegenop zie om nieuwe dingen te leren terwijl het oude goed is,
laat ik hier zien hoe ik het gedaan heb (tot nu toe, ga er vanuit dat ik het later nog beter kan, of tips krijg die voor iedereen te zien zijn). Niet dat ik het heel gedetailleerd heb gedaan, er vanuit gaand dat men de basis wel kent.

Elkaar een beetje helpen misschien. Maar zo kan ik het zelf ook makkelijk terugvinden (hoop ik).

Wil je een testbericht maken dan kun je het bericht eerst op privé zetten.

Deze tekst dus, kopieer ik.

Tot zover gaat het nog goed. Maar nu… afbeelding invoegen…

Als je hier rechts in beeld geen zwarte Plus ziet moet je en met de cursor naar rechts schuiven of klikken, dan komt ie in beeld (als het goed is). Klik op dat zwarte hokje om een blok toe te voegen.

Klik dan op icoon Afbeelding, en kies welke je wilt.

En nu zit ik het bericht weer op Openbaar en nog zien dat ik het geplaatst krijg.

Niet van deze tijd

Dat ik niet van deze tijd ben weet ik allang, maar het toegeven is iets anders.
Vandaag moet ik het bekennen aan mezelf. Ik kan niet meer meekomen, mijn hoofd kan het niet meer bevatten.
Het begon een poosje geleden met de nieuwe editor van wordpress.
Ondanks de tip die ik kreeg om eens te oefenen is me dat niet gelukt, want ik kan niet vinden hoe ik een afbeelding in moet voegen.
Daarna besloot ik het op te geven.
Het leven lukt ook prima zonder een blog. Het beeldscherm maakte me ook verschrikkelijk moe. Wachtwoorden en inlognamen vergeet ik steeds vaker, zelfs die ik al wel 20 jaar gebruik.

Vandaag liep ik weer tegen iets op, voor een webinar moet ik Zoom installeren. Iedereen schijnt al wel te weten wat het is, en hoe het werkt. En daar zit ik te stuntelen. Installeren ok, maar nu: de instellingen op mijn laptop heb ik zo veilig ingesteld dat er niets mogelijk is, een beetje te vergelijken met de hoge schutting (vesting) rondom mijn huis. Goed, dat kan ik nog wijzigen, helemaal onwetend ben ik nog niet. Ook het tapeje op de webcam kan ik verwijderen. Desondanks krijg ik het niet aan de gang.
En ook nu heb ik besloten het er bij te laten. Wat kan mij het allemaal echt schelen, ik ben niet maatschappelijk betrokken. Mijn leven is toch al heel erg klein, waarom zou ik het ook willen verbreden, ik heb niemand iets te melden, ik voeg nergens iets toe. En weinig interesseert mij. Op een paar mensen in mijn omgeving na.

Beste mensen ik ben moe, al jaren ben ik moe, en de laatste tijd nog erger, niet door de coronaregels, die komen me juist goed van pas, zo heb ik een mooi excuus om niemand te ontmoeten zonder de aandacht op mijn klachten te vestigen of de confrontatie met alweer wekenlange pijn met beperkingen. En ik zie als een berg op tegen mooi weer. Laat het alsjeblieft bewolkt blijven want van het voorjaar raak ik zwaar gedeprimeerd.
Ik ben gewoon niet van deze tijd, volgens mijn geboortebewijs ben ik 62, maar ik vermoed dat ik in een verkeerd lichaam zit, het lichaam van een 103 jarige.
(misschien had ik de titel van dit logje wel “Ik” moeten noemen)

Heeft er nog iemand iets te klagen?

Lekker weer he! als je tenminste geen buitenhuizige verplichtingen hebt.
Door je raam kijken, het roodborstje, de spreeuwen en ekster bij de pindakaas pot. Alles kleurt een beetje wit, zodat we er een mooi onderwerp bij hebben om onszelf en anderen depressief te praten, omdat alles ons leven kan ontregelen en daar houden we niet van.

Zoals hier bijvoorbeeld.

Ik moest naar het ziekenhuis, weet niet meer waarvoor. Maar ManB moest werken en Vroems voor kankeronderzoek naar een ander ziekenhuis. Toen kwam (wijlen) vriend HteD helemaal uit Klazienaveen om me bij te staan (zoals hij vaker deed in nood).

En toen de diagnose galwegkanker voor Vroems gesteld was waren dat zware dagen voor de operatie, die ruim 2 maanden op zich liet wachten omdat ze vergeten waren hem op de wachtlijst te zetten.

Vroems voetstap in januari 2010.
De spanning en onzekerheid hoe het zou gaan voel ik nog als ik dit zie.
14 uur duurde de operatie, maar toen wist ik nog niet dat de spanning die ik voelde een jaar later zich in tienvoud zou opdringen.

S Ochtends zaten we bij de huisarts om euthanasie te bespreken, al eerder was een scenarts geweest, Vroems kreeg een injectie tegen de pijn om de dag een beetje door te komen. In de middag trouwden we.
Een week later zou hij het genadespuitje krijgen.

Maar het huwelijkse leven moet hem goed gedaan hebben want hij knapte nog wat op en we kregen een half jaar extra, die ik zo hard nodig had, want het is een kostbare tijd, vol hoop en wanhoop, maar vooral liefdevol, en dat hebben we elkaar nog meegegeven.

Palliatieve sedatie sloeg niet aan, hij was wakker, liep soms buiten.
Na een week versnelde procedure euthanasie. En net zoals wij tot tweemaal toe versneld en vervroegd getrouwd waren, zo ging het ook met zijn sterven.
15 februari 2011. 10 jaar inmiddels, maar wat staat het allemaal in mijn ziel gegrift. Al doet het geen pijn meer.

.

En toen moest ik bij ManB gaan wonen. Vriend HteD stond me ook toen steeds bij, en ik logeerde vaak bij hem, wel 2-3 weken achtereen, een paar keer per jaar, hij was een grote steun en toeverlaat.
We gingen eens in de sneeuw foto’s maken, hij kon moeilijk bewegen vanwege een reumatische aandoening, maar had wel allerlei voorstellen voor de poppen. Dit is er een van.

Ook hij moest echter het leven verlaten, hartfalen en op een late avond na douchen viel hij in elkaar als een trekpop waar de touwtjes van kapot waren. En dat was het einde. Maar nu, 3 jaar later, geniet ik van de vele mooie herinneringen.

En tussendoor kreeg vriendin Gerda een tumor in de ruggewervel, 3 maanden later overleed ze, al was haar leven al die 3 maanden ook niet veel, grotendeels in verpleeghuis, ze leefde op morfine maar de pijn drong daar dwars doorheen. Ze kreeg euthanasie.

Vervolgens was Lucia aan de beurt. Heerlijke Lucia bij wie ik ook daadwerkelijk mijn hard kon luchten, niet alleen maar je verhaal spuwen.
Wat had haar nog graag, na borstkanker operatie, zien opknappen en de dingen willen zien doen die ze graag deed. Maar ze knapte niet op, ze knapte af, nog meer tumoren, ook in het hoofd waar ze veel last van had, oorpiepen en doof, maar daarna kwam de maag die nog erger was.

Na de “uitzaaiing” diagnose besloot ze zo snel mogelijk euthanasie aan te vragen. Maar de vele slangen waarmee ze in leven gehouden werd wenden een beetje, want dood is ook wel heel erg uitzichtloos dood. De kerst moet ik halen was haar streven en ze haalde het. De 28 december 2018 stierf ze.
Ik herinner me de heerlijke filosoferende gesprekken, de persoonlijke overdenkingen, overwegingen, en samen in de sauna waar ze zo van genoot. En de uitstapjes, ach, soms had ik geen begrip voor haar vermoeidheid, dan dacht ik dat het luiheid/gemakzucht was. Toen was ik zelf in iets betere staat dan nu, anders had ik vermoeidheid wel serieuzer genomen.

En ik?
Na een maand flink doorwerken (dat moet je niet in het groot zien, want het was maximaal 3 uur verdeeld over de dag) zonder al te veel ongemakken sta ik op “kritieke toestand” in mijn heup. En draag ik een elleboog en handbrace om nog wat te kunnen doen zonder al te veel pijn. Al 3- weken kan ik er niet op uit voor beweging. Toch heb ik nog de keukenkastjes aan de buitenkant afgenomen. En dat was ook weer hartstikke fout voor heup.

Ik prijs me gelukkig dat ik een man heb die de boodschappen doet. Ooit, zeker 30 jaar geleden, zat ik met pijn opgesloten in een flat 4 hoog, zonder lift. Ik at vooral bruine rijst met gomasio want dat kon je ruim op voorraad kopen. Waren er toen webwinkels geweest had ik een stuk beter (gezonder) kunnen eten. Mijn haar viel toen bij bosjes tegelijk uit, flinterdun was het ook wegens bouwstoffen tekort.
Nu heb ik het een stuk beter dan toen, ook al heb ik meer beperkende pijn.

Al met al: het gaat hartstikke goed hier, ik heb wat te klagen, maar geen griep, geen corona en ManB knapt ook op van zijn ziekte. Verrassend snel, na een jaar al kan hij medicatie tot het minimum reduceren, het lijkt er op dat hij over 3 maanden pilvrij is.
Daarom ook nog een positief plaatje ter afsluiting.