Verslagen door de beer

De rolstoel heb ik toch maar opgegeven. Waarom zou ik er in gaan zitten terwijl ik een fijne tuin (+ stoelen) heb.
Nee, ik zag iets veel nuttigers!
Een E-scooter.
Een beetje meer vrijheid, onafhankelijkheid, en geen gezwoeg om ergens te komen, niet uitgeput op de fiets, nee, lekker op een scooter. Dat zag ik echt helemaal voor me.
Algauw vond ik deze, die past toch wel bij me?

BRON

Om ManB over te halen had ik een geweldig goede reden! Hiermee kan ik goed naar zijn ouders, met wie het nu niet meer zo goed gaat, gewoon even op de scooter springen en sjezen maar. Fluitje van een cent, en een hoop tevredenheid dat ik ook nog iets kan doen. Nou ja… iets doen, dat is maar een slap excuus want van binnen, heel eerlijk, wil ik helemaal niets voor ze doen. Daar zit een verleden achter. Maar dat zeg ik niet tegen ManB. Hopelijk kan ik hem overhalen met deze reden voor de aanschaf.
Heel goedkoop is het niet, zeg maar 5000 euro met de nodige extra’s die er voor mij bij mogen. Maar voor schoonouders hebben we dat toch wel over?

En toen kwam ManB met zijn eeuwige beren op de weg:
“Dan kun je beter maar de auto weer pakken.”
Ik: “Jamaar ik kan niet meer rijden, dat weet je toch?”
Hij: “Ken je de nieuwe bromfietsregels nog? Je moet hiermee op de rijbaan.”
Ik: “Dat leer ik gauw genoeg, even een boekje kopen.”
Hij: “Hoe lang rij je ook alweer geen auto meer?”
Ik: “Nou, precies 6 weken na Vroems overlijden, dat is 10 jaar.”
Hij: “En waarom ben je er toen mee gestopt.”

Al goed, al goed, ik weet wat hij zeggen wil.

Ik stopte omdat ik al na 10 minuten doodop werd, en het echt niet meer ging.
En al jaren gaat het vaak ook niet zo goed op de fiets. Soms val ik haast in slaap, schrik me rot van al het andere verkeer, doe “rare” dingen en weet soms niet meer hoe de weg loop of hoe ik fietsen moet.

Ik: “Moet ik dan een scootmobiel?”
Hij: “Nee, we gaan vanaf nu 2 keer in de week steppen en dan moet je later de loopfiets weer proberen.”
Ik: “Alsof ik daarmee 20 km verderop naar je ouders kan!”
Hij: “Waarom wil je daar nu ineens zo graag naar toe.”
Ik: “…”
De waarheid is hard dus ik zwijg.

Zijn beer heeft me weer verslagen.

Het is een geheim

Aanleiding voor dit schrijven

Het is vandaag 10 augustus. Niks bijzonders, maar in 1975 werd ik op deze dag uit het ouderlijk huis zwaar gehavend afgevoerd, om er nooit meer terug te hoeven keren en mijn vader voor de rechter daagde en die werd veroordeeld, niet voor mishandeling, ondanks dat dat zichtbaar was, maar wel voor incest want die stempel vindt de rechtbank zwaarder wegen. Ik ben daar zelf nog niet zo zeker van, iemand het hele leven onthouden, zijn ontwikkeling blokkeren, verdient volgens mij een veel zwaardere straf.
Goed, vrij ben ik nooit geweest, maar in ieder geval niet meer gevangen door de agressie en sexuele drift van mijn vader en onbetrouwbaarheid van mijn moeder.

Maar hierover heb ik al zoveel en zo vaak geschreven, daar wil ik het nu niet verder over hebben.

Het geheim:

Het kostte me veel jaren om uit te vinden hoe een mens moet leven zonder wortels.
Een plant gaat er aan dood, maar als je hem verknipt tot bonsai dan blijkt ie toch overlevingsdrang te hebben en uit te kunnen bloeien tot een prachtig exemplaar.
Ik ben aan het leren mezelf als een bonsai te zien, en niet als een appel die niet ver van de boomstam viel.

Waarom kan ik niet lopen zonder door pijn geblokkeerd te raken? Die vraag stel ik nogal eens, is het omdat ik vroeger zo vaak wegliep van huis? Is het dat mijn geest wil dat ik stilsta bij mezelf? Of bij iets anders?
Zou het helpen als ik antwoord op die vraag vond, zou ik daarna weer lekker kunnen lopen, voor altijd?

Jarenlang dacht ik dat het in mijn leven iedere keer een beetje beter ging, dat ik door beslissingen (geen keuzes maar beslissingen want hoe je tot een keuze komt had ik niet geleerd, en nog steeds niet) het beter deed.
Tot de pijn in mijn lijf teveel beperkingen gaf, 27 was ik toen, en het juist telkens een beetje slechter ging.

Vrijheid is maar relatief. Vanmorgen ervoer ik een vrijheid omdat ik weer kon stofzuigen na een week op krukken en steeds maar liggen en zitten en niet weten waar te blijven door de pijn.
En omdat vrijheid toch relatief is, besloot ik vanmiddag om een rolstoel te kopen.
De vorige had ik nogal impulsief weggedaan toen ik de loopfiets kocht, zeker wetende dat ik nooooit meer in een rolstoel ging zitten. Helaas kon ik maar 3 maanden genieten van de loopfiets, sinds januari ging het al niet meer en was het lichamelijk ook steeds weer op de pijn-blokkade grens. Toen die grens vorige week overschreden werd, vermoedelijk door de 450 stappen, was ik weer terug bij af.

10 augustus is een mooie dag om mezelf een cadeautje te geven: een spiksplinter nieuwe rolstoel met off the road wielen. Hiermee kan ik de vriendschappen onderhouden en hen in goede conditie houden, hoef ik me niet bezwaard te voelen, of spelbreker, als ik ergens niet mee naar toe kan.
Kortom: een middel om de vrijheid tegemoet te treden.

Nu moet ik er wel even bij vertellen dat de aanschaf van een rolstoel een geheim is, dat moet je niet verder vertellen want dan willen straks meer mensen met me aan de rol, en je weet nu hoe ik daar over denk!

Wereldreizen

Van wereldreizen heb ik nooit gedroomd, op fietsafstand van huis was mij ver genoeg weg.
Toen die fietsafstand kleiner werd en het vooral nog loopafstand werd, vroeg ik me af hoever ik eigenlijk loop op een dag.
De schuur staat op ca 6 meter van het huis, heen en terug is dat slechts 12 meter. Jaren geleden had ik een loop actieradius van 25 meter.
Iemand vertelde me dat je op een dag wel 10.000 stappen moest zetten voor je gezondheid.

En daar ging ik weer he, altijd weer dat hopen op en verlangen naar een betere kwaliteit van leven.
Soms geef ik de hoop op, maar dan komt er ineens weer dat sprankeltje, niet uit de lucht vallen maar meestal wel naar aanleiding van iets, dikke dames op tv op een kennis die waggelt door de kamer of kortademigheid. Nee, schreeuwt het dan in me, nee nee, dat wil ik niet.

Hoeveel stappen zou ik nou op een dag verzetten?
Ik hou niet van mijn telefoon de hele dag op zak, dus werd het een om-mijn-nek-hang-stappenteller van omron. Die telt zelfs de traptredes, tenminste… van de 24 tredes die ik op ga telt hij er 14. Omdat ik wel een stuk of 10 keer per dag de trap op, en dus ook weer neer ga heb ik al aardig wat stappen, zelfs zonder die 10 die hij niet meetelt.
De eerste dag was ik teleurgesteld, 450 stappen in de ochtend, alleen in huis. Dus liep ik nog 2 keer naar de schuur, maar dat zette weinig zoden aan de dijk.
De kamer stofzuigen, en de badkamer soppen hielp evenmin.
Na mijn middagslaapje kwam er ook weinig bij, en zo werd het op de eerste stappen teldag nauwelijks 1000. Is dat mijn gemiddelde? Daar schrik ik wel van. 12 calorieën verbrand, volgens de teller. Als je dan bedenkt dat een snee brood 77 bevat!
Natuurlijk telt het apparaat niet de schoonmaakcalorieverbranding mee.

Ik laste een korte wandeling in van 450 stappen. Nog wat tuinwerk, een paar keer extra die trap op en af.
Dit overdreef ik, na anderhalve week maakte ik 3 keer per dag het blokje om van 450 stappen, en liep ik vaak voor niks naar de schuur, en een dag wel 20 keer met de plantengieter vol (10 L) water naar de andere kant van huis.
Het maximum aantal stappen, waar ik echt moeite voor moest doen die te behalen, waren op de beste dag maar 3600 stappen. Het gemiddelde is toch nauwelijks 1 kilometer, en 1800 stappen als ik niet zo overdrijf, want voor overdrijven (kennelijk is 3000 stappen overdreven) straft mijn lijf onmiddellijk voor langere tijd.

Daarom hou ik het klein: vaker op een dag minder stappen.
Opbouwen is tot op heden een droom geweest, telkens kwam ik weer in een enorme lichamelijke blokkade waardoor hetgeen in had opgebouwd weer instortte en na een te lange pijntijd waarin bewegen niet goed lukt, altijd maar weer opnieuw beginnen.
Van je hela hola houd er de moed maar in…

Maar ik zeg je: soms ben ik echt levensmoe, vooral in augustus. ook al is het nog juli.
Te moe om te leven, maar niet goed genoeg om te sterven.
Maar dat is een heel ander onderwerp.
Ik wil wel dood maar niet sterven.
Voorlopig hou ik het daarom maar op mijn daagse wereldreis van 1100 meter die ik te voet afleg.

PS: en kom me niet aanzetten met “goed bedoelde” advies over opbouwen, want ik kan al vanaf mijn 27e (is 35 jaar) moeilijk lopen en geloof maar niet dat dit de eerste keer is dat ik iets uitprobeer.

Honger

“Mevrouw, mag ik wat vragen?”
Ik hou niet van mensen die me iets willen vragen, maar ik blijf hem aankijken om te zien wie hij is, wat zijn bedoelingen kunnen zijn.
Zijn ongekamde haar is rossig, rode sproetjes op zijn gezicht, onuitgeslapen, vettig gezicht, uitgemergeld lichaam.
Hij doet me denken aan vriend van Koos, Lapzwans noem ik hem. Altijd schulden, veel klagen, tot wel 17 uur in zijn stinkende nest, en ’s nachts harde muziek en lawaai voor de buren, die volgens hem niet zo moesten klagen want hij had overdag last van hun als hij sliep. Ook was het de schuld van de staat dat hij zo arm was omdat de uitkering te laag was. Veel zuipen en roken, maar werken wilde hij niet, dat was asociaal, hij zou maar de baan van iemand innemen die graag wilde werken.

De rossige jongeman ziet mijn aandacht en stelt zijn vraag: “mag ik 50 ct voor een boterham, ik heb zo’n honger.”
Dat hij honger heeft is hem goed aan te zien. Maar wie heeft er nu nog 50 cent op zak?
Mijn hoofd schuddend loop ik de supermarkt in, en voel wroeging, denkend aan die laatste keer dat ik van huis was weggelopen, barstend van de honger en dorst, geen geld. Wat een honger had ik. Maar ik liep in het bos en er waren geen mensen om 50 cent te vragen.
Laat ik de man maar helpen, besloot ik.
Een half volkorenbrood, plakjes kaas en ham, een komkommer en wat zal ik hem te drinken geven? Karnemelk of melk? Och wat… chocolademelk, dat vult ook beter. Of misschien nog een biertje erbij met dit fijne weer?
Tevreden, maar ook met een beetje opwinding, want zou hij er nog wel staan, hoe zal hij er op reageren?
“Mevrouw…?”
Hij lijkt me niet te herkennen van daarnet.
“Kom mee”, wenk ik.
Vol verwachting kijkt hij naar mijn tas, eindelijk, zal hij denken, eindelijk 50 cent.
Op het lage muurtje stal ik de etenswaar uit, “Eet maar alles wat je wilt.”
Boos kijkt hij me aan en draait zich om.
“Wat nou? Heb je geen honger meer?” vraag ik onzeker.

alternatief voor leven

Terwijl Maatje Helpman en ManB naar het zwembad in Veendam zijn geniet ik van een vrije ochtend.
Een heleboel uren voor mij alleen.
Stel dat ik fit was, geen pijn in mijn heup had, stel… dan zou ik het hele huis opruimen. Een anderhalf uur intensief gymmen, en lachen en me blij voelen, misschien nog een uurtje op de step door kardinge.
Maar al die vrijheden zijn niet voor me weggelegd.

Ik pak het wigkussen in de hoop dat het de heuppijn verlicht, en zet me achter de laptop.
Voor 13.30 verwacht ik de heren niet terug omdat ze nog bij schoonouders langs gaan.
Wat zal ik doen? Zoals eerder iets schrijven, iets met vaart, of iets grappigs?
Maar er is niets grappigs, en het leven heeft geen vaart meer.
Vooral niet als ik aan schoonvader van 97 denk wiens bestaan vervaagd, en dat me me doet afvragen waarom we zo nodig iets moeten bereiken in het leven als er op het einde niets van over is, zelfs geen aanzien meer.
Het maakt me droevig een man te zien, die vroeger directeur was, aanzien genoot, zelfs nog voor zaken voor het bedrijf naar Pakistan ging op zijn 70e omdat hij erg innemend en zeer diplomatiek was.
En nu als een oud iel mannetje 5 minuten bezig is om over een laag drempeltje te komen. Bij het minste of geringste moment in slaap valt. Alle collega’s en bekenden zijn ook in hun laatste zieke of eenzame jaren, of overleden.
Twee jaar geleden vond hij het leven nog zo leuk dat hij de 100 wilde halen.
Maar nu niet meer.
Hij weet dat hij aftakelt, hij heeft van alles geregeld, ook voor zijn vrouw, toen het nog kon.
Hij is er zich van bewust dat het leven van hem afglijdt maar dat dat niet wil zeggen dat je dood bent, je bent alleen niet meer wie je was, je weet misschien zelfs niet meer dat je nog leeft.
Hoe goed zijn vrouw ook haar best doet, dat maakt het leven niet leuker, hooguit iets minder slecht dan wanneer hij in een tehuis zou zitten.
Iedereen hoopt dat dat hen beide bespaart zal blijven, maar tegelijkertijd zeg je dan dat je hoopt dat hij voor die tijd is overlijdt, en dat is een hard woord. je wenst niemand de dood toe, maar soms is de dood een mooi alternatief voor leven.

Hot Item deel 2 ( 18+

Op een mooie dag verleidde Ninje zijn geliefde, Marileine, om naar het bos te gaan voor een spannend avontuurtje.
Hij gaf haar een vers geplukt psilosybine paddestoeltje uit het bos, om de vreugde te verhogen.

Ze gingen diep het bos in.
Marileine werd ook high van de woorden van Ninja: “zometeen”, zo sprak hij zacht in haar oor, “zometeen komt er een groot monster en die neemt je zoals je nog nooit genomen bent.”
Zij zag het monster al lopen en stak haar hand naar hem uit.

Ze viel van Ninja’s schouder op de grond, en toen wist hij dat het tijd was voor de daad.
Hij schrok zich echter een hoedje toen hij daadwerkelijk een groot monster naast zich zag.

“Toe nou Ninja, ga nou door”, hikte Marileine.
Verlamd van schrik kon hij niets meer toen hij Dino in zijn nek voelde.

Het monster, die noemen we Dino, duwde hem opzij.
Het was maar een kort gevecht want Marileine verzette zich niet.

Marileine was er van overtuigd dat dit het avontuurtje was wat Ninja haar had beloofd.

Lijdzaam en verslagen keek Ninja toe hoe zijn avontuur een eigen leven ging leiden.

Marileine wilde alleen nog bij Dino zijn, “Dino,” zo zei ze met dubbele tong, “Dino, jij bent de grootste!”

Of ze hiermee dan ook lang en gelukkig leefde zullen we nooit te weten krijgen.

Dat moet ze weghalen!

“Die schijtvogels! Stinkziek word ik er van!” roept buurvrouw C woedend.
Buurvrouw X reageert dat ze die spreeuwen op mijn dak heel gezellig vindt,
maar zij woont 6 deuren verderop.
C klaagt dat haar auto, die op 10 meter afstand van mijn dakrand staat, onder de vogelschijt zit, en dat ik dat vogelnest daarom weg moet halen.

Ze weet niet dat ik in mijn vesting zit en heel veel kan horen, vooral de prachtige riedeltjes van de spreeuwen.
Het is een lust voor het oor
en rust voor innerlijk.
Maar er zijn ook mensen die liever zichzelf horen praten dan een vogel horen zingen.

Hot item (sprookje deel 1

Hot item, is het eerste wat bij me te binnenschiet bij deze foto.
En toen schreef ik een tekst over hoe vrouwen/meisjes zich tegenwoordig al aangerand voelen als er een man naar ze kijkt.
En vergeleek dat met mijn jonge jaren, en hoe ik er over denk.
Maar wie zit nu op mijn persoonlijke kijk hierop te wachten en ik weet te weinig van hoe de jeugd nu is.
Dus ik hou het maar bij een sprookje voor volwassenen in meerdere delen.
Deel 1:

Naaktfoto in het bos

Vandaag voor het eerst weer het bos in geweest en natuurlijk moest er een naaktfoto gemaakt worden.
Soms kun je daar niets tegen doen, dan doet het zich voor en moet je het laten zien.

Foutje!

Een perfectionist ben ik beslist niet.
Maar fouten kunnen me mateloos storen, zoals hier, dat ene fuchiakleurig stipje, rechts bovenin het fair isle patroon,
zit een steek te ver naar links (voor de kijker, net onder het woordje) waardoor de symetrie er uit is.
Nou gooi ik het maar weg, want vind het niet mooi.