38 jaar geleden leerde ik Joris kennen op een feest, en al boeide hij me totaal niet want hij vertelde vol dikdoenerij over homosexualteit. Hij werd dan ook al snel het HomoMeneertje genoemd.
Ik was 20, Joris 48, en homo.
In die tijd vond ik dat niets bijzonders, snapte niet dat je daar zo over moest praten alsof het een besmettelijke ziekte was. Je kon toch gewoon zijn zoals je was en dat is toch niet iets om zo met hoge toon over te praten alsof het een zeldzaamheid was die nog moest vechten voor zijn recht van bestaan?
Hij had ook een vriend van 22, Maurits. Met hem ging ik wel fietsen, en hij maakte een serie naaktfoto’s van me in de natuur, toen was ik nog jong en mooi zoals bijna alle jonge mensen zijn, dus die foto’s waren best om aan te zien.
Voor Maurits was homo zijn niets om zo mee bezig te zijn, het was gewoon zo. Hij had wel de nodige problemen moeten overwinnen met zijn ouders maar dat had niet lang geduurd, al werd er niet meer over gepraat en mocht hij niet met een vriend thuiskomen.
Joris meende de wereld te moeten vertellen hoe belangrijk het was, dus hij maakte een film over een jongen in de pubertijd en die werd gepest en de film eindigde dat de jongen in bad zijn polsen doorsneed na een flinke ruzie met zijn ouders die zijn geaardheid niet accepteerden.
Ik vond het overdreven, in mijn ogen was er niets mis met homo zijn, ik kende er wel meer en die deden niet zo ingewikkeld en hadden die problemen niet. Of misschien spraken ze daar niet over maar ik kon met mijn gecompliceerde leven helemaal niet begrijpen wat er mis was met een andere geaardheid dan hetero. Mijn eigen leven was als een film, ik nam vooral op afstand waar en vond nooit iets gek.
De amateuristische film werd in huiselijke kring bij Joris afgespeeld.
Daarna hadden we een kringgesprek. Joost deed heel erg belangrijk en dat vond ik ergerlijk.
Ik was de enige hetero maar het maakte niet uit waar je me neerzette, ik was hoe dan ook een buitenbeentje.
Het leek een beetje op therapie, lotgenoten therapie, wat ik zelf altijd heb geweigerd omdat het is alsof je de grond in getrokken wordt.
Ik luisterde naar hun verhalen.
En al vond ik niets gek, ik vond het dan weer wel gek dat ze met zoveel onnodige problemen te maken kregen, zoals de onacceptatie en ouders die geen contact meer wilden, en de mishandelingen uitsluitend omdat men homosexualiteit als zonde zag. Maar als je vroeg wat voor zonde dan bleef het stil of kwam er een kortzichtig antwoord.
Een vrouw vertelde dat haar oom haar had verkracht omdat hij meende dat als ze maar eenmaal een man had gehad ze nooit meer zonder echte pik wilde.
Het tegendeel was natuurlijk waar.
De film was eigenlijk alleen een aanleiding om te gaan praten, en praten deden ze, en luisteren deed ik. En begreep dat de film Joris’ leven was.
Het was ergens begin jaren 80, maar volgens mij is er nu, in 2017, wat acceptatie nog steeds niets veranderd, behalve dat homosexuelen met elkaar mogen trouwen. Maar wat voor pad hebben velen moet afleggen om daar te komen.
http://www.lindanieuws.nl/nieuws/jan-versteegh-en-tim-hofman-tongen-op-loeihete-cover-lhomo/
