Recept om je huwelijk te redden

ManB klaagt steeds dat er niets “lekkers” in huis is.
Niet iedereen denkt daar zo over als ze mij zien, maar dat is misschien een heel ander onderwerp dan dit.

In zijn familie zijn veel van die hypevolgers. Dan weer dit dieet en dan weer dat. En natuurlijk mogen we geen suiker en worden we overal dik van. En natuurlijk is het ieders schuld als ie een ziekte krijgt, had ie maar geen suiker moeten eten, en niet zo dik moeten worden, en niet moeten roken en drinken.
Je snapt vast wel dat ik een grote hekel aan de huwelijkse plicht heb, eens in de zoveel mee naar die familie. Want ik ben ook dik en mijn klachten zullen overgaan als ik afval. Gezonder dan ik nu eet bestaat niet.
Jawel schoonmoe: jij houdt niet van uit de ban springen en je eens lekker laten gaan, maar ik wel! Als het niet in eten is dan wel in sex of nou ja… ik hoef niet alles te vertellen.
Ok, bij mij valt het er niet zomaar af zoals bij haar.
Ik doe niet aan dieeten, ik kies wat ik lekker vind, en lust ook graag eens een lekker koolhydraatje.
En als ik een vriendin op de thee krijg die taartjes meeneemt, dan eet ik ze gewoon samen met haar op, en zeur niet over suiker en gewicht.

Maar goed, ik zal ManB wel weer tegemoet komen en iets lekkers voor zijn smaakpapillen maken. Al weet ik dat hij dit niet bedoelt, hij wil een gewoon koekje uit de supermarkt, met suiker, om er dan weer over te klagen dat al dat suiker zo ongezond is.

Nou komt ie dan, dit recept, speciaal om je huwelijk te redden.
Zo uit de vrije pols gemaakt.

Gekookte penne (die lust hij niet en had ik veel van over) met de staafmixer grof malen met groenegroentenpoeder (ik ben er dol op in allerlei gerechten en recepten). Scheut water erbij omdat de groentenpoeder dik is.
Een paar gedroogde pruimen aan stukjes, stukjes appel, gebroken walnoten, hennepzaad, ei en een kwart theelepeltje bakingsoda (hangt natuurlijk af van de hoeveelheid die je bakt, ik heb 8 van deze kleintjes. En misschien is dit middel ook wel niet nodig.
Zout voeg ik nooit toe maar kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die dat liever wel doen. Maar ook baking soda is zout.

De dikke pasta goed mengen. En een schep per koek in de koekenpan. Ik doe het met roomboter maar wellicht is olie een prima alternatief.
Zacht vuurtje, deksel op de pan, gewoon wachten tot het gaar is. Voor de snelle baksters en bakkers gaat het natuurlijk heel anders.

Voor mij weer een verrassend lekkere lunch, vooral met de paarse wortel, komkommer en tomaten erbij.
En nu maar afwachten of ManB dit kan waarderen als suiker-en-meelkoekjesvervanger.
Maar ik ken het antwoord al: nee.

Heh, lekker rustig hoor

Na actie van de laatste maanden, veel opgeruimd, weggedaan, schoongemaakt, en maar niet stilzitten,
is het een verademing om lekker stil te zitten en de drang te onderdrukken om nog een weggooirondje te houden.
Maar om sneller te herstellen is rust verplicht. Al lag ik vanmorgen alweer een half uur te gymmen op de grond en te fantaseren over een sterker lichaam.

Nu ga ik de kampeerweken herinneren.
Wat een rust.
Nog even volhouden!

Nooit meer!

De fiets heeft een poosje pauze, de rolstoel nog steeds een lekke band. En ik moet heel voorzichtig doen met mijn geblokkeerde heup. En kan daarom lekker schoenloos door het huis en terras. Aan schoenen krijg ik een steeds grotere hekel. In plaats daarvan draag ik nu okselkrukken. En dat loopt toch lekker! Ook bij het aanrecht heel handig, je kunt er gewoon op blijven steunen terwijl je beide handen vrij hebt om je eten te bereiden.
Wie wil er nou toch aan zo’n elleboogkruk! Ik nooit meer.

Een echte rustdag

Wie kan dat nou? Rustig in je stoel niks doen. Wat moeilijk.
Afgelopen dagen nog doorgewerkt met kampeerspullen schoonmaken en wegruimen. Kamperen maakt me altijd erg moe.
Nog niet eens hersteld, ging ik met Katja naar het ziekenhuis om wat bij te praten, een bijpraatuurtje in het umcg zeg maar.
Nou dat uurtje werden er 3 en een half. Dat zou gezellig zijn als we aan tafel zaten met een pot lekkere thee en taartjes. Maar dat was er niet.
Zo’n ochtend vreet m’n laatste restjes energie, en de slaap is toch altijd sterker dan de gezelligheid. Hopelijk heeft Katja daar niets van gemerkt, met haar bedruppelde, en daarna gelaserde ogen kon ze het in ieder geval niet zien.
Daar heb ik gisteren de hele dag van bij kunnen komen, maar vandaag pas echt!
Maatje Helpman besloot me mee te nemen in de rolstoel. Lekker een middagje naar appelbergen waar we al eerder off the road geweest waren.
Ik keek er echt helemaal naar uit, een middagje verplichte rust. Alhoewel je bij Maatje Helpman niet direct aan rust denkt want hij haalt graag gevaarlijke toeren met me uit.
Maar wat wil het geval?
Lekke band van de rolstoel.
Hartstikke lek.
Het is een slecht voorteken, die lekke banden, de 3e in korte tijd.
Maar geen nood, hij weet altijd wel iets leuks. We gingen naar Noordlaren veel lekkere groenten en fruit halen, en bij de Buurderij kocht ik lendelappen en hij ezel.

Op het weggetje naar de palingrokerij reed hij zo hard dat wandelaars helemaal onderstoven, we konden ze niet meer zien, het leek de race in de woestijn wel.
Thuis dronken we muntthee en aten er dadels, vijgen en amandelen bij.
Tot slot spoot hij me nog even kletsnat met de tuinslang, ik vertel niet waarom, want geen vrouw wil te boek staan als een droog oud wijf.
Toen hij weg was moest ik de groenlof koken die ik gekocht had, en na het eten gehaktballen draaien. En daarna nog naar de winkel om boter te kopen om al het lekkere vlees morgenvroeg meteen in de pan te bakken.
Toen kookte ik havermout, deed de afwas, maakte de wc schoon en dweilde de keukenvloer.
Zeg nou zelf, een echte rustdag toch?

Zaadlikkers (18+)

Wat zijn die nou aan het doen?
Dat vroeg ik me af.
Het duurde even voor ik doorhad dat ze viezigheid uithaalden.
Die smerige slakkenparing die wel uren kan duren.
Hun zaaddumper (dat blauwe) komt ergens bij hun kop naar buiten.
Het zijn hermafrodieten, tweeslachtig, maar ze paren liever met een ander dan met zichzelf.
Zo draagt de ander de eitjes van de een, en omgekeerd.
Al parend likken ze de ander helemaal af om al het zaad binnen te krijgen.
Echte zaadlikkers dus, harrejasses.

zo’n dag dat alles tegenzit (of Magie

Nee, het is niet mijn taalgebruik maar er valt me niks anders te binnen op een dag dat alles fout gaat.
Het is een kutdag.
Niet zo’n zoet strak jonge vrouwen pruimpje maar een geribbelde oude 50+ kut-dag.

Zo’n dag dat de bomen ronde toppen krijgen.

En het wordt nog erger als je niet meer weet of je spreeuwen of zwaluwen ziet vliegen.

Als je kabouters begint te zien weet je helemaal niet meer waar je aan toe bent.

Maar helemaal mis is het als je zelfs plastic rupsen als lustobjecten gaat zien.

Dan kan zelfs Dominee Gremdaat je niet meer kan helpen,
en kunnen er dingen gebeuren waar je geen invloed hebt.

Soms staan de tekenen al aan de hemel maar wij laten die ongemerkt vervliegen.

Om uit te waaien besloot ik de 2 vuilniszakken vol overtollig spul nog gauw even weg te brengen naar Heerenveen, ongeveer 10 km verderop.
Volle vaart.
Na 7 km reden er 3 bruingekleurde mannen op gammele fietsjes vol bagage, net als ik.
Waren het asielzoekers? Op gammele fietsjes op weg naar het vrije leven in Friesland?
Ze gingen niet opzij toen ik belde met mijn fietsbel (dat je niet denkt dat ik de telefoon eerst pakte). Misschien verstonden ze geen fietsbellen.
“Laat me er langs. Ga opzij”, riep ik luid. Want waarom zou je vriendelijke vragen of je er langs mag? Je wilt er langs. Duidelijkheid vergemakkelijkt het leven.
Toen gingen ze opzij maar nog voor ik ze voorbij was had ik een lege achterband.
Dat is hun magie geweest, zij hebben dat gedaan! Ik weet het zeker.

Ik stond voor de tango pomp en vroeg me af wat te doen.
Nog even doorfietsen en mijn rotzooi dumpen bij de kledingcontainer. Maar dan?
Naar Wokke fietsen met lege band en dan op haar scootstoel terug?
Jetty bellen? Nee, die zit in Limburg.
Het is mijn straf, had ik maar niet zo ver van huis moeten gaan kamperen!

Nee, ik kon Wokke natuurlijk niet opzadelen met mijn probleem.
Terug fietsen besloot ik. 7 km op een lege band.
Heb je ooit op een lege band gefietst?
Schokken waar het ventiel op de grond komt. Ik probeerde mijn tochtje te veraangenamen met vrolijke gedachten. Een fuckmachine… ach bah, ik werd er zelfs niet vrolijk van.

De mensen groeten hier allemaal heel vriendelijk, niks geen stugge Fries gezien!
Alleen niemand bood aan me te helpen en dapper fietste ik terug.
Sommige stukjes moest ik even lopen.
Wat was ik blij dat ik mijn goeie schoenen had aangedaan!

Die moeten nodig gepoetst zie ik nu!

En nog blijer was ik toen ik de vlag bij camping BalStien zag hangen.
Verrekte pijn maar ik stond tenminste niet meer hopeloos langs de kant van de weg.
Mijn heerlijk zwijntje lag al op me te wachten.
Morgen lieverd, dan kom ik weer bij je liggen!
Want dat heb ik jullie nog niet verteld: ik heb een nieuwe liefde.

2 augustus, mijn eigen bron

Vandaag mag ik de trouwdag van Vroems en mij gedenken.
We hadden de trouwdatum al twee keer vervroegd, en nu nog eens met spoed.
Ik zou maar een week mevrouw Vroems zijn, in de ochtend waren we eerst voor euthanasie bij de huisarts, dat werd op de 9e gepland.
Een injectie moest hem de middag op de been houden. Het koste hem zoveel moeite om nog naar Joure te gaan naar het stadhuis, maar hij wilde perse daarheen en niet thuis trouwen.

Tien minuten later stonden we weer buiten, het plensde enorm, en Vroems kneep in mijn hand, “groeizaam weer”.
En ik dacht aan de kanker die ook groeide.

Misschien was het het huwelijk wat hem goeddeed, of een blokkade in zijn slokdarm brak, 4 dagen later had hij een brakke nacht. Maakte me wakker, omdat hij weer kon drinken en voorzichtig at hij een paar hapjes en alles ging er in.
Wat waren we gelukkig midden in de nacht, en daarna.
De week werd een half jaar.
Een half jaar van hoop, wanhoop. Regelen. Heel veel liefde, en loslaten.
Dat lukte ons niet goed. De laatste week, toen hij in plaats van euthanasie paliatieve sedatie kreeg lukte het hem mij wat los te laten. Tenminste dat denk ik maar de twee morfinepompen zullen ook wel zijn invloed hebben gehad, al genoot hij toen wel intenser, was soms verbaasd dat liefde zo mooi kon zijn.
De paliatieve sedatie werkte niet, hij bleef wakker, werd zelfs steeds wakkerder.
Na een week werd het een spoedprocedure euthanasie.

Ik val in herhalingen, ik weet het, heb er al honderden keren over geschreven.
Op deze foto had hij al een week of langer, niet meer gegeten en een paar dagen niet gedronken. Na de operatie was hij ook uitgemergeld.

Hij had voorheen een prachtig gevormd lichaam, maar er blijven vooral botjes over met wat vel er overheen. Dat zag ik toen niet maar later pas op foto’s.
“Het mooie is er wel vanaf” zei hij vaak, maar wie opgevreten wordt door kanker kan beter de spiegels uit zijn huis verwijderen.
Ook die dag hield hij me vast, zoals altijd: gevend, ik stroomde altijd vol als hij me aanraakte.
Hij is de mooiste man geweest die ik gekend heb, en nooit meer heeft iemand me zo aangeraakt als hij dat kon.

Nooit heeft iemand me meer iets gegeven.
Maar soms mis ik die oprechte liefde, iemand die je aanraakt om te geven.
Niet voor zijn eigen genot, niet voor mijn orgasme, niet voor de leegte daarna.
Maar voor het gevoel dat je bestaat, dat je er mag zijn, niet als lustobject, niet als stortplaats, maar als mens, als vrouw.
Het zal wel een foutje in mijn opvoeding zijn dat ik altijd het gevoel heb dat ik gebruikt word als iemand sex met me wil. Het gaat nooit om mij. Hoe lekker het soms ook kan zijn, het geeft niet die bevrediging in de ziel, waarschijnlijk omdat er geen verbinding is.
En als die er wel eventjes is, heel even, dan is dat tot de voordeur.
Ik weet dat de mannen niet bij mij komen omdat ik zo gezellig ben om mee te praten.
Ik kan er niet bij, zo voelt het. En het enige waar ik nog op teren kan is de liefde van Vroems. Een liefde die niet meer aangevuld kan worden, het moet uit mijn eigen bron komen.