Soms heb je een bedoeling met een foto, en al wordt het plaatje niet wat ik er van wilde maken voordat ik van huis ging, de gedachten Zijn echter wel hetzelfde gebleven.
Ik noem alleen kernwoorden en zinnetjes.
Jij mag zelf ook je woordjes of zinnetjes toevoegen.
Tradities,
religie,
zelf denken,
je eigen mening,
meelopen,
angst om te verliezen,
los laten.
Natuurlijk mag deze op 11 november weer niet ontbreken.
Het is tenslotte Happy singledag.
(eerder geplaatst op 11-11 van een ander jaar)
Toen ik een tweede minisnicker in mijn mond stak ging de bel.
Daar stonden schattige kindertjes met een suikerbiet in de hand.
Ze begonnen meteen te zingen.
Sint maarten, sint maarten, de koeien…
En ze reikten me hun plastic zakken toe.
Ik keek erin.
Allemaal snoep!
Hm… wat zal ik nemen?
Toen ik mijn hand in de zak wou doen trok het meisje haar zak terug.
En de andere zakken werden ook snel teruggetrokken maar ik kon nog net bij één een chocotoffee uit de tas grissen.
“Nou, zing nog maar door hoor, het is prachtig”, moedigde ik ze nog aan maar ze liepen weg.
“Jullie mogen best vaker komen.”
Ik keek ze na terwijl ik het chocotoffeetje uit de verpakking haalde.
Wat een lieve kindertjes toch.
Een moeder kwam naar me toe.
Ze was boos.
Hoe kon ik die kinderen nou zo behandelen!
Het was toch Sint Maarten en dan geef je die kinderen wat snoep.
“Nóg meer snoep?” antwoordde ik rustig op mijn chocotoffee kauwend, terwijl ik er aan dacht dat er nog 5 minisnicker waren. Ik kon me niet voorstellen dat ik die zou weggeven!
Maar het ging niet om de hoeveelheid, ging de moeder verder.
“Nou mevrouw, ‘t is hier de voedselbank niet!” zei ik boos met volle mond, smeet de deur dicht, en nestelde me op de bank met de laatste minisnickers.
Hehe, dat was lekker.
Ze ontmoetten elkaar tijdens een survivaltocht.
Zij werd verliefd op zijn bagage, en hij wilde wel een slok van het hare.
Samen beklommen ze de hoogste bergen.
Maar geen liefdesverhaal is interessant om te lezen,
want uiteindelijk willen ze toch maar 1 ding:
En leefden nog lang en gelukkig?
Het eerste wat ik opruimde was facebook.
Om je account definitief verwijderd te krijgen moet je nog 30 dagen wachten (niet inloggen), voor het echt weg is.
Zou het echt?
Ze zijn zo meelevend dat als je toch spijt hebt binnen die 30 dagen, je gewoon weer in kunt loggen en opnieuw activeren.
Echt opgeruimd is het dus nog niet. Het voelt aan alsof ik de rommel in een doos heb gestopt en die onder het bed geduwd.
Er komt een regel van een liedje bij me boven, iets aangepast, volgens mij heel toepasselijk!
“Als ik ooit terugkom, als ik ooit terugkom,
weet dan goed waarom.
Niet omdat je anders bent want dat ben je niet
Niet omdat je nodig bent want dat ben je niet
Maar alleen omdat ik niets ander weet”
Het komt uit een Liedje van Jaap Fischer.
Liever 1 vriend duwend achter m’n rolstoel, dan 100 op facebook.
Wie wil er nog meer tegeltjes?
En natuurlijk heb ik ineens weer heel veel tijd om met mijn poppen te spelen. Want ik besteedde veel tijd aan fb op de weggeefgroep, spullen weggeven, en dan bracht ik het meestal ook naar de mensen toe, vele kilometers maakte ik dan op de fiets. Zo had ik een beweegdoel tegen de slaperigheid.
Maar nou is het afgelopen!
2 km verderop zit een fijne kleine kringloopwinkel, onderweg een kledingcontainer en bij de schoenmaker ernaast staat een schoencontainer. Ik raak alles veel sneller kwijt in 1 kort fietstochtje zodat ik de langere lekker door de natuur kan maken. En ook nog eens de kans op een prachtige ervaring.
Zoals vanmiddag.
Bij de Actionman poppen stond een man, hij vond die poppen zo prachtig, maar was er te oud voor, zei hij. “Hoezo te oud? Je kunt er toch best mee spelen?” zei ik. En vertelde dat ik ze eerder wel meenam in de fietstas en dan een leuke locatie hoopte tegen te komen. Hij was heel enthousiast, we hadden ook veel pret, hij wist veel over wie die actionmannen moesten verbeelden en voerde dan een kort toneelstukje op.
Hij maakte zulke leuke settings in die winkel en kende allerlei figuurtjes, kabouter plop, en smurf zus of zo.
We lachten veel.
Wel een uur stonden we daar op de speelgoedafdeling. Ik was zelf ook aardig adrem vond ik, hij lachte zich soms dubbel om mijn fantasie, en ik om de zijne.
Ja, dacht ik, met hem zou ik wel een middagje willen gaan fietsen met onze tassen vol poppen.
Maar toen kwam zijn vrouw erbij… hij stelde haar aan me voor en ze speelde even met ons mee, pakte een Actionman met zwaar geschut en zette het op mijn borst, “prr rr rrrr rrr ttt”, deed ze als een mitrailleur.
Toen viel ik dood neer
en gingen zij samen lachend weg.
Zoals gewoonlijk bleef ik weer alleen achter, niemand blijft.
Serge is niet thuis ondanks onze afspraak, maar zijn broer wel en die nodigt me uit binnen te komen wachten.
Algauw blijkt broer Vitali een echte verteller en ik hang aan zijn lippen. Niet alleen om te luisteren, maar vooral om naar hem te kijken.
Zo gaat de middag voorbij, en nog steeds geen Serge.
Zou het een complot zijn?
Allerlei scenario’s vliegen door mijn hoofd na de vertellingen van Vitali over martelingen in hun land. Scenario’s in mijn hoofd over lust maar ook over gevangenschap en moord. Misschien gaat hij me vermoorden, of misschien wel braden in de pan.
“Blijf je eten?”
Mijn nekharen gaan overeind staan bij zijn vraag.
Eten.
Ik was al onder de indruk van alles wat hij verteld heeft.
Maar over de manier waarop hij de kip kruidt en de groenten snijdt heb ik geen beschrijving.
Of misschien ook wel.
Het is alsof ik zelf voorbereid word om gegrild te worden.
Als een volleerd kok gooit hij de groenten in de wok om en om.
Zijn klein gedrongen lichaam ziet er oersterk uit. Iemand die zwaar werk verricht.
Uren wil ik zo naar hem kijken.
Als hij maar niet te snel klaar is.
Hij eet met zijn handen, en ik laat ook het bestek liggen als ik de kip verorber.
Mijn ogen blijven naar zijn mond kijken waar omheen een vette rand zit van de kip.
Waarschijnlijk ziet mijn mond er net zo vet uit terwijl ik vlees van het bot knabbel.
Eerst zou ik met mijn vinger langs zijn kin wrijven om te voelen hoe vet het is,
en kringetjes draaien over zijn wangen,
en dan over zijn lippen wrijven en heel voorzichtig met mijn tong zijn mond schoonlikken.
Ik wil hem zoals hij daar zit, rustig door etend. Zonder dat hij iets bij mij doet.
Mijn lustobject.
Het eten smaakt verrukkelijk.
Als we de afwas klaar hebben vraag ik of ik een kopje water mag pakken.
En dan krijg ik een verblindend licht antwoord!
“Je mag alles pakken wat je pakken kunt.”
“Echt alles?”
“Ja”.
En dat hebben we geweten.
In de ochtend vond ik een briefje naast me:
heerlijke vrouw, wacht je op me tot vanavond?
Ik legde het onder zijn kussen en vertrok
maar de verrukkelijke herinnering hield ik voor altijd bij me.
Boven wacht de chaos, zomerkleren wisselen voor winterkleren, bollen wol en katoen die opgeruimd/gesorteerd willen worden.
Het stof onder het bed begint zich een dekentje te vormen. De slang van mijn bipap moet in de was. Een vracht vol voor de verkoop, en een doos vol voor de weggeef schreeuwen om verlossing.
Maar ik zit beneden, aan tafel met een paar opgestapelde boeken die er al maanden liggen omdat ik ze nog wil lezen. Patroonblad en een rol papier ter herinnering wat ik nog wil doen. En een verleidelijk kortingskaartje voor de sauna waar ik wegens gezondheidsklachten nog niet naar toe kan.
Een breiwerk die ik maar niet goed krijg en besluit het bijna af vest helemaal uit te halen en opnieuw te beginnen.
De klok tikt geruststellend als een vredig hart.
Tak, tik, tak, tik.
De tijd vergaat.
Als ik maar lang genoeg wacht hoeft het allemaal niet meer
en dat is een geruststellende gedachte.
Als het licht uitvalt
is het donker
Als het donker is
tref je jezelf
en dat is een vertrouwd gevoel.
Ik ruim op.
