Een nachtje met bi slapen

Weer een nachtje in het Martini slaapcentrum om de Cpap te vervangen door de Bipap-machine tegen slaapapneu.
Ademhalen blijft een probleem.
De Bipap is een beetje een beademingsmachine die stuurt, als je geen adem haalt doet hij het wel uit zichzelf en dwingt je. Terwijl de Cpap alleen ondersteunt, als je niet ademt doet hij ook niets.

Ze moesten bloed prikken in de polsslagader om koolmonoxide te meten.
Er kwamen 2 drupjes uit meer niet, dat was niet genoeg, maar meer kwam er niet. Andere verpleegkundige erbij, die stak de naald in mijn andere pols, maar ook toen bleef de spuit leeg.
Je weet het vast nog niet maar ik stam van adel, dus blauw bloed, en dat is erg dik, dat stroomt maar zo niet!
Ook moest er gedurende de nacht 3 keer een vingerprikje gegeven worden om bloed af te nemen voor controle. Daar kwam evenmin iets uit, de verpleegkundige moest mijn vinger zelfs flink melken voor een beetje.

En ook nu kwam de verpleegkundige af en toe kijken hoe ik me gedroeg of ze had gezien via de infraroodcamera dat ik wakker was.
Niet dat ze me dit keer stoorden want zelfs met het nieuwe apparaat ging het ademen niet goed.
Blij dat er om 6.25 ontbijt gebracht werd.
Opstaan, lekker naar buiten! Dat was wat ik wilde.
Maar toch kon ik pas een uur later weg omdat er nog van alles geregeld en gepland moest worden.
De vraag blijft of er wel een oplossing voor me is, het ergste last heb ik al jaren van extreme vermoeidheid en slaap die me alsmaar overvalt. Soms word ik zelfs zeeziek omdat mijn hoofd van mijn romp valt.

Wat me hier op deze foto opvalt is dat ik maar 1 nachtje ergens slaap of ik heb al een enorme rotzooi om me heen verzamelt.

Als beloning (ik heb gelezen dat belonen beter werkt dan straffen) maakte ik nog een extra rondje door Kardinge en had in totaal 18 km gemaakt vanmorgen. Aan mijn wil, en goede voornemens ligt het echt niet.

Beloning

Drie keer inademen, vasthouden, en weer uitademen.
Drie keer diep inademen door de neus (snuiven), vasthouden, en weer uitademen.
Sneller ademen.
Harder snuiven.
Dieper inademen.

Ik krijg zowat ademnood van die commando’s!
De uitslag krijg ik pas over een maand want er moet nog meer geademd worden, dit was om mijn diafragma te controleren op lamheid (of luiheid).

Thuis meteen een plant in de tuin gepoot om me af te reageren.
Het werd meer dan 1 plant. De stekjes uit de bakken moesten toch eens de grond in.
De laurierkers met zijn prachtige witte pluimbloemen moet nog even wachten op nieuwe tuinaarde en een plekje.

Mijn nette kleren zaten meteen onder de vette klei want zoiets lukt mij nou nooit zonder te knoeien.

Als beloning nam ik een overheerlijke snee zelfgebakken brood. Het is een beetje te machtig voor mijn maag, maar als ik moest kiezen tussen een heerlijke streelbeurt of dit brood dan zou ik er wel een poosje over na moeten denken.
Gelukkig hoef ik niet te kiezen en kan ik ze allebei nemen, eens zien hoeveel beloningen ik dan op deze ene dag al kan incasseren!

Waar vuur is, is rook

Laat de mensen alsjeblieft rekening met elkaar (met mij! en andere luchtwegprobleemfiguren) houden en stop met die vuurbergen. Ik stik hier zowat de hele nacht van de rook. En dan komen straks ook nog de vuurkorven.
Alsjeblieft!
Help een zieke, bezoek een eenzame, help een oudere of gehandicapte. Je mag mij ook helpen! Doe iets nuttigs, ga desnoods wat haken.

Een bijzonder smeuïge ochtend

Op zoek naar een klusjesman

Om kwart voor 8, een kwartier te vroeg, stond hij voor de deur en keek erg blij naar me toen hij uit zijn auto stapte en zijn grote lichtbruine actetas om zijn schouder hing.
Zat daar al zijn gereedschap in?
Zijn wenkbrauwen vlogen vreemd omhoog toen ik hem een hand gaf en me voorstelde. “Ik zal je de klussen laten zien” en liep hem voor naar de schuur.
“Oh, gaan we niet naar binnen?” klonk zijn teleurgestelde stem.
“Nee, mijn man slaapt vandaag uit, we hoeven niet meteen in huis te werken.”
Een klusjesman hoeft toch niet in huis te komen, hij moet gewoon kunnen klussen.

Van de droogmolen had hij geen verstand, thuis hebben ze een droogtrommel.
En dat was de aanleiding om zijn hele huwelijksleven in mijn schuur te deponeren.
Slecht huwelijk, vreemd geweest en zijn vrouw vertrouwde hem niet meer, daarom zocht hij nu weer een nieuwe vriendin waarmee hij passievol kan zoenen.
Gatverrrr!
Maar ik knikte, snapte het helemaal, moet hij gedacht hebben, temeer omdat ik nog doorvroeg: “Waarom ging je eerst vreemd?”
“Omdat mijn vrouw me niet vertrouwt.”
Aha, hij wil haar niet teleurstellen. Maar volgens mij is de volgorde niet correct.

We stonden minstens een uur in de schuur te praten, en hij was zo blij met mijn begrip dat hij voorstelde dat ik zijn nieuwe vriendin misschien wel wilde worden. Ik zag er zo mooi uit op de vroege ochtend. En als hij zijn ogen dichtdeed kon hij me zelfs voelen.
Gelukkig had ik een dikke trui aan!
“Je zoekt zelf toch ook niet voor niets een klusjesman? Je man… ”
Ik onderbrak hem, “geen woord over mijn man.” Mijn stem was hard, één woord meer en ik zou hem met zijn eigen woorden geslagen hebben.
Van mijn man moeten zulke geildruipers afblijven.
Was het daarom dat hij een kwartier te vroeg was gekomen? In de hoop dat ik smachtend in doorzichtig pignoir de deur zou openen: “schat ik heb een grote klus voor je, heb je al je gereedschap bij je?”
Hij ging verder: “als een vrouw een klusjesman zoekt dan bedoelt ze toch niet echt een man die komt werken?”

Nu was ik eens een keer duidelijk in wat ik zocht en dan maakten de heren er weer iets anders van.
“Je moet maar gaan,” zei ik koel en liep de schuur uit.
Hij reikte naar mijn arm, kwam naar me toe om me te zoenen, ik zag het gewoon, ik voelde het, ik deinsde achteruit.
Gatver, gatver!!! Zo’n smerige natte zoen die over je hele mond druipt. Ik gruwelde.
In huis waste ik meteen mijn handen en gezicht grondig met zeep, ook al had hij me niet echt gekust.

“Wie was dat zo vroeg”, wilde ManB weten.
“Och, een wanhopige klusjesman die wilde zoenen,” en ik kroop naast hem onder de warme deken. We lachten en fantaseerden over de armzalige zoektocht van een loser met zijn actetas waar we de meest bizarre voorwerpen in dachten voor een bijzonder smeuïge ochtend.

Adem

Plok plok, klop klop, gaan de stampschoenen van een assistente.
Zif zaf, plong plang, slif slof, klinken de schoenen van patiënten.
Poing zrrriittt, ploing zrrriitt, kraken de leren schoenen van een man in een witte jas op de groene vloer.
Uchuh, rochel, schraap, hoest.
Uit het Drentse: “ geen poes meer”, en het Friese: “nearboarstich”, maak ik op dat ik niet de enige ben met ademnood.

In de glazen cabine duwt de man in witte jas een blauw stuk in mijn mond en een knijper op mijn neus. Helemaal uitademen en diep inademen, 8 seconden vasthouden. Uitademen kan niet wat het klepje heeft hij voor 8 seconden dichtgemaakt.

“Sneller ademen.” Ik doe mijn best, maar mijn ademtempo is te traag.
“Dieper,” zegt de stem een beetje geërgerd door het glas heen. “U moet echt meer ademhalen.”
Hij weet toch wel dat ik centraal slaapapneu heb en dat ze net uitgelezen hebben dat ik 31 ademstops had omdat mijn hersenen geen ademhaalsignaal doorgeven. Zelfs overdag moet ik mezelf wel eens “aanzetten” omdat ik niet adem.
De test is niet naar de man zijn zin maar meer kan ik niet.

Met de okselkruk loop ik monter naar radiologie alsof ik niets mankeer.
Zonder die kruk was het me niet gelukt vanaf fietsenstalling naar 3 verschillende afdelingen te lopen. Een stappenteller zou minstens 10.000 stapjes hebben geteld.
Oh fijne sterke kruk die me steunt in moeilijke tijden.

“Van boven bloot”, zegt de mevrouw in witte jas.
Als ik de donkere kamer in loop zie ik mijn borsten veel zichtbaar bloot. Grote witte bollen, al is de jonge schoonheid allang vergane glorie, maar dat zie ik van bovenaf niet.
Plat tegen de plaat worden ze platgedrukt, het is eigenlijk niks, die bollen als je ze zo plat kunt drukken, alleen maar drillerig vet.
Nog even van opzij gekiekt worden zodat mijn longen en hart goed te zien zijn en ik mag weer naar een andere afdeling.

Nog anderhalf uur wachten voor de volgende dokter.
In een schuilhoekje tik ik de steken aaneen tot een warme doek, en doe me tegoed aan meegebracht brood en thee.

Op de, van Maatje Helman, geleende fiets met “solex standje”, rijd ik overmoedig weer naar huis. Overmoedig, jawel, want de uitslag was negatief voor de artsen.
Een omweg door Kardinge zorgt er voor dat ik wel genoeg lucht in kan ademen.
Ik mankeer alweer niets.

Koude douche

Ze overwon de slaap en werd ontzettend fit sinds ze iedere dag een koude douche neemt. Nooit meer koffie en een sigaret nodig om op gang te komen, zei ze. En probeert haar man er nu ook toe aan te zetten. Maar die propt watjes in zijn oren, draait zich nog eens om en denkt aan de tijd voordat ze aan deze gekte begon. Toen douchten ze samen lekker warm, en vrijden gehaast om op tijd op het werk te komen.
Nu verlangt ze alleen maar naar een koude douche.
Als ze daarmee klaar is, en naakt voor de spiegel haar haren kamt steekt hij een sigaret om zich aan te warmen.
“Sta toch eens op”, in de spiegel ziet hij haar kille blik.
Zou ze werkelijk veranderen in een koude vrouw door het water, of heeft ze een ander? vraagt hij zich af als ze haar pikante rode slipje aantrekt waar haar strakke billen niet helemaal in passen.
Langzaam blaast hij een dikke blauwe sigarettenwolk de lucht in.
Eerder mocht hij die billen aanraken, dan koketteerde ze verleidelijk door de slaapkamer.
Als ze een ander heeft, mijmert hij verder, gaan ze dan samen onder de koude douche?
“Kom nou schat”, roept ze geërgerd, “straks kom je nog te laat.”
Schat, denkt hij, dat zegt ze nog, en krijgt zin om haar te grijpen. Zachtjes in haar hals bijten en “schat, schat” zeggen terwijl zijn handen over haar lichaam zoeken naar warmte.
En ze zal lieflijk zuchten en hem willen kussen en hees fluisteren dat ze geen tijd hebben.
“Wat lig je nog te stinken in je bed, kom er uit! Het is elke ochtend hetzelfde met jou.”
Rustig drukt hij zijn sigaret uit en staat op.
Misschien is een koude douche zo’n slecht idee nog niet.

Een man blijft een man

Vervolg op mag ik hier zitten?
Een week later zit ik bij de man op de bank, want wat maakt een middag op mijn leven nou uit.

Hij pinkt een traantje weg als ik mijn zelfgebakken koekjes op tafel leg. “Mijn vrouw bakte ook graag. Iedere eerste zaterdag van de maand geurde het hele huis naar haar gebak.”
De ode aan zijn vrouw duurt tot al mijn koekjes op zijn, en het hele fotoalbum uitgespit. Weer bedien ik me van clichés: “Jazeker, wat was ze mooi op jullie trouwdag.” Dat er, voor mij als buitenstaander, niets moois aan te zien is vertel ik niet.
Liefde maakt immers blind.
Regelmatig legt de man zijn hand op mijn hand, zonder bijbedoelingen.
Tenminste dat is wat ik wil.
Als hij mijn onderarm aanraakt en ik niet afweer, vraagt hij of ik het gemis naar tederheid herken.
Oh beslist, nog zo vaak verlang ik naar de warmte van Vroems, al weet ik niet of ik dat tederheid zou noemen.
Maar voor ik dat antwoord kan geven gaat hij verder.
Zijn vrouw is 5 jaar geleden plots overleden, zomaar patsboem van de stoel gevallen tijdens het ontbijt. 52 jaar getrouwd, weg zonder afscheid.
Zijn ogen staan vol tranen.
Ik ben niet iemand om een tranend mens in de armen te nemen en te “troosten.”
Laat maar huilen, dat is de beste remedie, tenminste bij mij.
Algauw snift hij harder en zijn hand glijdt over mijn arm naar mijn schouder en nek.
“Ik mis een warm vrouwenlichaam zo verschrikkelijk.”
Hij mist haar dus niet, maar een lichaam. Dat heb ik al vaker gehoord, terwijl ik alles van Vroems mis, zelfs na 8 jaar, geen ander kan dat invullen, waarschijnlijk sta ik dat ook niet toe.
“Je hebt dezelfde bouw als mijn vrouw.”
Ik word omgetoverd tot zijn vrouw.
Niet doen, niet doen! denk ik zacht want ik ben niet overtuigd van mijn verzetsmogelijkheden.
Tederheid en intimiteit verzanden te makkelijk in sex, en sex maakt meer kapot dan je lief is.

Mijn nek wordt zorgvuldig bevoelt en zacht gestreeld. Verlamd als een prooi verroer ik me niet.
Hij verschuift op de bank en trekt mij tegelijkertijd naar zich toe.
Er is genoeg ruimte om hem te stoppen, tenminste dat denk ik vooral achteraf.
Maar een huilende man afweren, dat is wreed, ik kan het niet.
Met mijn zakdoek veeg ik zijn tranen weg, en daardoor vloeien er nog meer.
Zo zitten we een tijdje tegen elkaar aan terwijl hij ondertussen door mijn haren kroelt.
Die rust is heerlijk, geen onzekerheid of hij verder gaat, of ik dat wel wil, of hij me geen pijn doet, hoe ik nee moet zeggen, of hoe ik uit moet leggen dat ik frigide ben geworden van traditionele gefrunnik.
Maar, een man blijft een man, ondanks zijn leeftijd.
En ik kan geen nee zeggen.