vervolg op het roze setje (bevat geweld)

Oudejaarsnacht, ca 35 jaar geleden.
Vervolg op “roze setje”
Wat voorafging:
Omdat mijn vriendje maar niet kwam was ik naar de bovenste etage van de flat aan de veldspaatstraat gegaan want ik wilde niet langer in huis op hem wachten.
Ik stond daar half hangend over de balustrade maar wat voor me uit te kijken, beetje wraak en pijn omdat hij me weer eens had laten zitten na een verleidelijk commando.

Middernacht: vuurwerk geweld breekt los.
(en nee, dit verhaal is geen droom en geen variatie op de werkelijkheid zoals ik soms wel doe, dit is echt gebeurd)

Halverwege de galerij vliegt een deur open, een vrouw schreeuwt van angst en komt rennend mijn kant op. In haar vlucht duwt ze een baby in mijn armen, ze roept iets in haar taal die ik niet versta.
Haar angst slaat op mij over.
Nee! schreeuwt het binnen in me.
Uit het huis komt een man met een mes recht omhoog.
De vrouw zweeft naar de nooduitgang waar de ijzeren trappen zijn.
Met snelle grote passen komt de man naar mij toe, zijn uitpuilende ogen kijken me moordend aan.
Het kost me moeite het kindje vast te houden omdat ik het nog niet goed in de greep heb.
Kon ik het maar verstoppen voor hem.
Het kindje begint te huilen en hij grist het uit mijn armen alsof het een vod is.
Ik kan me niet meer verroeren van angst.
Hij rent terug naar huis, en even later vliegt hij zonder het kindje langs me heen met dat grote mes, de noodtrappen af achter zijn vrouw aan.
Nog durf ik me niet te bewegen, bang dat hij zo terugkomt en mij neersteekt. En ik ben zo bang dat hij het kindje ook heeft gedood.
Maar als ik beneden gegil hoor kom ik pas in actie en ren naar het andere eind van de galerei via het trappenhuis, naar mijn eigen etage en bel meteen de politie.
Trillend blijf ik binnen, te bang dat de man weet waar ik woon of dat de politie me verraad door aan mijn deur te komen.
Sirene in de straat.
Er komt geen politie aan mijn deur. Maar ze vertrekken pas een uur later.
Hopelijk is het kindje ongedeerd, en de vrouw gered .

De volgende ochtend zie ik vanuit mijn keukenraam de man en vrouw hand in hand de straat uitlopen met het kindje in een draagdoek. Eigenlijk is het niet hand in hand, hij houdt haar hand vast, zo van bovenaf stel ik me voor dat dat heel dominant is. Zij loopt er verslagen bij, een beetje in elkaar gedoken. Of misschien interpreteer ik het zo.
Ik maak me geen illusies door die hand van hem.
Zo gaat dat met mishandelingen, de vrouw is waarschijnlijk doodsbang voor hem, en durft hem niet af te wijzen maar doet er alles aan hem tevreden te stellen om erger te voorkomen.

Het heeft nog heel lange tijd diepe indruk op me gemaakt hoe het met dat kleine kindje gegaan is. Opgroeien in zo’n gezin voorkomt dat je geborgenheid en (zelf)vertrouwen ontwikkelt.
Hopelijk is de vrouw ooit wel tot inzicht gekomen dat het niet de bedoeling is dat je man je met een mes achterna zit en heeft ze de kracht gevonden voor zichzelf en haar kindje op te komen ipv te moeten vluchten.
Zulke mannen zijn niet in staat liefde te geven.

Roze setje 18+

“Trek dat roze setje aan van tante Paris, ik kom straks.”
Zijn commando belooft een spannende avond.
Het is oudjaarsavond (heel lang geleden).
Zal hij weer precies om middernacht een oerknal in ons teweeg brengen, net als vorig jaar?
Rustig genietend van de gedachten over de komende avond, maak couscoushapjes zoals hij ze graag heeft. Hij zal ze voorzichtig op mijn lichaam leggen, en me dan plagen, ze mogen er niet afvallen anders neemt hij een hap uit mijn lichaam. Of ik moet ze op mijn uitgestoken tong houden, hij zal druppeltjes citroensap op mijn tong laten vallen en ik kan niet slikken. Dat alles net zolang als het hem beliefd, dan mag ik het hapje opeten, of hij.
Maar het kan net zo goed heel anders gaan. Hij doet niets met me, eet alleen maar en valt in slaap.
Natuurlijk weet ik dat hij toch wel een keer weer wakker wordt, al is het pas de volgende ochtend, dus wacht ik daar geduldig op.

Na een persoonlijke verzorging gaan de kaarsjes aan en ik wacht in het roze setje.
Vorig jaar nam hij een grote tas vol “lingerie” voor me mee om ze in een onverwacht spel van mijn lijf te scheuren.
Inmiddels is het 19 uur.
Zal ik al gaan eten, ik heb zo’n trek?
Het is niet de eerste keer dat hij uren te laat komt, soms komt hij helemaal niet, maar vanavond zal hij me toch niet laten zitten?
20 uur, voorzichtig eet ik wat fruit van de schaal.
21 uur, mijn lust neemt af.
22 uur, ik begin boos op hem te worden.
23 uur, ik heb geen zin meer en scheur zelf die afschuwelijke kleren wel van mijn lijf.
In het rode zelfgemaakte joggingpak ga naar de hoogste verdieping. Hij zal mij niet vinden. De rotzak! Ik zal hem krijgen, laat hem maar voor niks komen.
Al zal het wel weer zo zijn dat als hij wel komt, het hem niets uitmaakt, dan eet hij en gaat naar bed alsof het hem niet deert.

Voor vuurwerk ben ik altijd bang geweest en mooi is het ook niet maar wat moet ik anders doen? Hier veilig op de hoogste verdieping van de veldspaatflat, kijk ik er naar alsof het me boeit en ik heb toezicht op de straat om te zien of hij soms toch nog komt.
Middernacht: vuurwerk geweld breekt los, iedereen is samen.
Gelukkig nieuwjaar, verplichte kusjes
en niets voor mij.

Die nacht nam een wel heel erg dramatische wending daar op de bovenste etage

Oliebol

Vandaag heb ik een oliebol gebakken van 250 gram meel. Een kleintje dus, of is dat juist groot?
Weliswaar zonder olie in de oven.
Lekker spelt volkoren meel en amandelmeel, met noten, gedroogde vruchtjes en rozijnen en krenten.
En weet je wat? daar heb je maar 1 schijfje van nodig en je zit de hele avond en nacht vol. Handig!

Slechte schoondochter

In 2 wekentijd heb ik een sjaal voor schoonmoeder gebreid als kerstcadeau. Geen goedkoop bolletje van de wibra maar behaaglijke wol.
(de kleuren zijn hier wat hard maar komen wel het meest overeen met hoe het is geworden)

6 bollen Lang yarns Viva Merino, kriebelvrij, had ik nodig voor een sjaal van 130 bij 40 zodat ze hem ook nog als stola kan dragen over haar schouders.
Deze kleur is het, ieder bolletje is weer iets anders waardoor je het verloop niet kunt inschatten.
https://www.debreiboerderij.nl/wol/lang-yarns/lang-yarns-viva/lang-yarns-viva-bruin-oranje-violet-941-0075.html
Echt kleuren voor schoonmoeder.

Ze deed er wel content mee maar dat zegt niet of ze het ook is.
Ook had ik een halswarmer voor haar gebreid, daar was ze nog blijer mee want die kan lekker onder de jas, of ’s avonds in bed. En de polswarmers vond ze meteen iets voor haar zus.
Ja… die had ik juist gebreid van het wol wat ik van tante gekocht had, dat kan me niet schelen, daar was ik niet zo lang mee bezig.
En nu maar hopen dat ze in ieder geval de sjaal niet aan een ander geeft want het was duur genoeg. Ook zat ik na 2 weken lang alleen maar te breien (met mijn zere schouders en handen, het hele huishouden had er onder te lijden, ManB kreeg vaak geen eten. Maar daardoor is het toch een beetje mijn eigen geworden.
Het ging me vooral aan het hart om er afstand van te doen vanwege die twijfel of ze hem wel zelf houden wil.
Ik kon er toch moeilijk bij zeggen dat ze hem niet aan een ander mag geven, want cadeau is cadeau nietwaar?

(de kleuren zien er hier niet uit zoals in het echt omdat de camera er meer blauw in stopte, maar zo heb je wel een indruk. Ik ben tenslotte geen fotograaf met goede technische kennis- ik noem geen namen 🙂 ))

Huwelijkse plicht

Huwelijkse plicht.

Ondanks dat ik niet aan kerst doe, vervulde ik wel mijn huwelijkse plicht door met kerst mee te gaan naar ManB’s familie.
Dit jaar hadden ze een etentje geregeld bij de beroemde kakatoe in Zuidbroek daar keek ik bepaald niet naar uit, maar soms doe je iets voor een ander (of voor mezelf om van gezeur af te zijn). Ik ben al vaak genoeg spelbreker.

Het was natuurlijk stampes druk. Veel geroezemoes, en het ergste was dat er een bandje speelde (of was het maar 1 man?) ik kon het niet zien maar horen des te beter. Want je hoort vooral veel bas en gedreun, tussendoor kreeg ik nog mee dat de zanger jingobels zong, en somewhere between, nog een kerstliedje en een hoop onhoorbare hollandse polonaise. Vooral fijn voor mensen die elkaar toch al niets te vertellen hebben, want praten kon je niet, schreeuwen moest je, boven het bord van je gesprekspartners.

Het (buffet) eten was wel goed, al miste ik groenten zonder saus.
Maar goed eten kan ik thuis ook, dus ga je vooral voor de sfeer, dacht ik tenminste.

Tussen de hoempa muziek liep een man met een witte nepbaard en een rood met wit huispak alsof hij sinterklaas in kerstmankleding was. Klingelend hupte hij rond met een bel alsof hij onze aandacht wilde.
Er blerde een klein kindje, gelukkig niet te lang.
Het was ook veel te heet in de zaal, misschien moest dat voor de vrouwen in hun dunne korte jurkjes.
Alsmaar liepen er mensen heen en weer naar het buffet.

Na een uur was mijn hoofd vol en het lukte me niet goed meer om opgewekt te blijven.
Meestal kan ik me goed vermaken door naar gesprekken van anderen te luisteren of gewoon wat te observeren, ik hoef niet persé ook mee te praten. Maar er was teveel, en daardoor te weinig.

Ineens miste ik HteD heel erg, hoe dat zo kwam weet ik niet, misschien steunde hij me vanuit het hiernamaals. Ik zag hem daar zo lopen, en we hadden het leuk kunnen hebben, samen eten en observeren, en dan thuis hele gesprekken opvoeren met wat we beleefd hadden in ons hoofd, en die natuurlijk goed aandikken.
Maar helaas, er was ooit maar 1 HteD, zulke dingen heb je met geen ander.

Het uur daarna was ik wel zo ongeveer dichtgeklapt.
In plaats van mijn buik, was mijn hoofd overvol.
Al die prikkels, al die herrie, al die mensen.
Ik voelde me net een uitdruipende taart.

Was er maar iemand om mee te knuffelen. Mijn ogen vielen meteen op ManB, de enige vertrouwde. Hij is me echter te slank. Voor de knuffel die ik verlang heb ik een kleine gedrongen man nodig. Maar wie dan? Achter hem zat wel zo’n figuur maar die had een te dikke rimpelige nek.
En ineens hupte daar die verkleede man in zijn rood met witte kostuum weer rond te schellen met zijn bel. Klein en gedrongen was ie wel. Al vond ik zijn ogen niet vriendelijk en warm. Maar als hij zijn kunststof baard af zou doen…
Zijn schelle bel werd echter ook snel overstemd door “Jail house rock” of zo. Mijn knuffelzin was op slag verdwenen.

Ik kon het bijna niet meer aan en ging naar buiten.
In de hal had ik banken gezien waar je helaas niet op kon zitten, zitdiepte was wel 1 meter en een lage ruggesteun. Anders had ik daar wel een uurtje kunnen zitten.
Je zat zo onderuitgezakt zoals in de stripboeken “de gefrustreerden”. En zo voelde ik me ook; gefrustreerd.

(zoals de linker persoon zit)

Weer terug in de zaal, sloegen de hitte en de herrie me als het ware tegen de grond.
Al gauw besloot ik dat ik weg moest voordat ik in schreeuwen zou uitbarsten.
Beleefd zei ik tegen schoonmoeder dat ik het niet langer volhield en in de auto ging zitten. Nog voordat ze iets kon zeggen was ik weg.
Gelukkig respecteert ManB het als ik het niet volhou, omdat hij weet, ziet, en ook merkt hoe verschrikkelijk moe ik altijd ben, hij kan mijn gezicht zelfs lezen. En zijn familie is ook wel een beetje apart zodat er geen al te hoge verwachtingen zijn.
Niemand liet zijn avond door mij bederven, ze bleven tot het allerlaatste moment en ik was ze dankbaar.

Driekwartier zat ik in de auto bij te komen, met ruisende, piepende en drukkende oren, en een hoofd die elk moment uit elkaar leek te barsten. Het was of de ijskoude man met een zeis door mijn hoofd had geslagen.
Ik vroeg me af hoe het kan dat er mensen zijn die daar naar toe gaan, en die dat blijkbaar leuk vinden, wat een verschrikking! Dit is echt een zware aanslag op mijn gestel, zeker de hele week moet ik herstellen.

Maar het heeft ook een goede kant hoor.
Ik had mijn verzetje, en geniet voortaan nog meer van mijn luie leventje als ik alweer van vermoeidheid onder een dekentje op de bank kruip en zonder moeite uren slaap.
En als ik dan ’s avonds bedenk dat er weer een lege dag voorbij is, knijp ik in mijn handjes dat ik lekker thuis was.

Ik niet

Nee, ik doe niet aan kerst, niet aan verjaardagen.
Hier geen slingers, kabouters, kaarsen of lichtjes. Buiten staan genoeg lantaarnpalen die teveel licht naar binnen schijnen.
En er lopen al zoveel mensen langs de kribbe,
waar ik mijn achterste nu tegenaan zet
(een variant op een gezegde; wat in deze betekent dat het paard niet uit de stal wil).
Je moet hier ook alles uitleggen.

Hier nog wel een oudje uit de koelkast
voor iedereen die een vrolijk kerstplaatje nodig heeft.

Telefoongeheimen

ManB en ik hebben geen geheimen voor elkaar, of nee, dat zeg ik fout. We hoeven geen geheimen voor elkaar te hebben want alles mag, nou ja, ook dat zeg ik ook fout want alles mogen klinkt wel erg onbeschaafd.
Maar kom, ik zal eens aan mijn verhaal beginnen, dan begrijp je het misschien (al heb ik de hoop opgegeven dat iemand mij ooit begrijpt, en onze relatie is voor velen helemaal onbegrijpelijk).

Omdat we geen geheimen hoeven te hebben ligt mijn telefoon gewoon op tafel, of ergens in huis waar ik er geen zicht op heb.
Net toen ManB mijn telefoon in handen had kwam er een berichtje binnen.
Voor alle duidelijkheid: hij pakt wel vaker gewoon zomaar mijn telefoon, of scheumt in mijn bakken, omdat hij nu eenmaal graag weet wat ik heb.
Verstopplekjes heeft hij dan ook altijd binnen een paar dagen ontdekt. En hij zoekt niet stiekem, doet het gewoon waar ik bij ben, niet om te zoeken, maar nieuwsgierigheid. Hij gelooft dat ik een heel boeiend leven heb.
Mijn motto is: bekijken op eigen risico. Hij hoeft mij dus niet ter verantwoording te roepen als hij iets “ontdekt”. En dat doet hij ook niet. Al plaagt hij me wel eens als hij iets vindt.
Dan kan ik wekenlang te horen krijgen dat hij zich afvraagt waarom een kruiskopschroevendraaier in de koffer van mijn elektro-speelset zit.
Een antwoord krijgt hij echter nooit op die ontdekkingen van hem.
Maar gisteren ging dat anders.
Heel anders.

Dat berichtje op de telefoon las hij aandachtig. Niets raars, al wil ik niet dat hij dat doet, maar ik ga het niet uit zijn handen grissen.
Toen keek hij me aan, iets in zijn ogen maakte me bang. Had iemand slecht nieuws gestuurd? Was er iemand erg ziek, een ongeluk gehad of misschien overleden?
“Ben jij zo boeiend? Vroeg hij met ingehouden woede. Ik begreep nog niet wat hij had gelezen. In mijn hoofd spookte allerlei gedachten wat het kon zijn.
Och nee toch… het woord boeiend maakte me alert.
Dat moest de minnaar zijn die me vorig jaar boeide. Ik wilde nooit meer een ander, nam ik me toen voor, want hij overtrof iedereen in zijn aanpak en hoe hij me aanvoelde. Ik mag dan wel eens een kletskous zijn, als het op belangrijke zaken aankomt neemt mijn lichaam alle taal over, en hij is de enige in mijn leven geweest die die taal begreep.
Zo kon hij me geboeid in mijn kern raken zonder handelingen, alleen maar met zijn ogen en toon. Was het niet een bekende uitspraak: het is de toon die de muziek maakt?

Mijn telefoon vloog door de kamer, want ManB kan heel driftig zijn. En ik wist maar niet waarom, want dat ik af en toe een minnaar had heeft hij altijd geweten, dat was geen geheim.
Hij bleef me aankijken. “Je wilde toch een telefoon voor noodgevallen?”
Dat klopt wel, het is al wel 20 jaar geleden dat dat de reden was. Maar inmiddels is er nooit meer nood en kan ik hem net zo goed voor whatsapp berichtjes gebruiken.
Hij pakte de telefoon onder de tafel vandaan. Nog steeds zei ik niets, want praten moet zin hebben.

En nu heb ik een telefoon waarmee ik alleen nog kan internetten maar dat doe ik er nooit mee vanwege het gepriegel. Ook kan hij als wekker fungeren.
Maar de simkaart is kapot, omdat ManB die doorgeknipt heeft, zonder me te vertellen van wie dat berichtje was dat hem zo boos maakte.
En hij weet ook dat ik geen nieuwe kaart kan ophalen want de winkel zit midden in het winkelcentrum in Paddepoel, en de andere aan de Waagstraat, daar kan ik niet komen omdat het te ver lopen is.
Denk nu niet dat ik boos werd op ManB, ik kan me ogenschijnlijk heel goed inhouden, wat ik denk hoef ik niet te zeggen.
De enige strijd die ik voer is doen alsof het mij niets kan schelen, en eigenlijk kan het me ook niet.
Ik dacht dat ik alle mensen nog wel kon mailen: “hey, ik ben momenteel telefonisch niet bereikbaar maar wel via mail.”
En wat dacht je? Niemand reageert want volgens mij lezen mensen hun mails niet meer.
Nu zal het zal altijd een geheim voor me blijven wat er in dat berichtje op de telefoon stond.